Home sweet home

Ik ben op weg naar huis...nee nee niet terug naar Nederland, ik ben op weg naar Chon Buri want daar heb ik sinds enige tijd een huisje gehuurd, dat is zoveel makkelijker en goedkoper dan een hotel, ik heb de huurster die er woont tijdens mijn afwezigheid op de hoogte gesteld van mijn aankomst, en zij verkast zolang ik er ben fantastische regeling. Ik zal er niet zolang zijn want het volgend avontuur wacht al om de hoek, nieuwe Thaise steden te bezoeken en oude vrienden opzoeken.

Voor nu kom ik binnen in een perfect schoon en onderhouden flatje, eerst mijn schoenen uit bij de voordeur wat heel gebruikelijk is in Thailand bij wie je ook binnenkomt en dan een lekker drankje op mijn balkonnetje zonder rood ballonnetje maar…met een heerlijk uitzicht.
De baai van Pattaya lonkt in de verte maar ik blijf liever op afstand en geniet van de lichtjes uit de straten van de duivel. Ook wel walkingstreet genoemd waar alles gebeurt wat God verboden heeft. Klop, klop, klop, daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt want het duurt ze te lang eer ik opendoe haha. Als ik eenmaal de deur ontsluit staan daar mijn vrienden uit het gebouw waar we allemaal wonen, de tamtam heeft zijn werk al gedaan en ze willen mij verwelkomen, Aya, Lorna, Terence en onze ladyboy June zijn er om hallo te zeggen.

Mensen verwelkomen in Azie gaat iets anders dan in Europa, ze zijn namelijk niet met lege handen gekomen en waar wij een bloemetje of iets dergelijks meenemen hebben hun kilo’s en kilo’s zelfgemaakt voedsel onder hun armen, werkelijk allerlei soorten eetwaar die je je maar kunt bedenken, ik bedoel: we zijn met 5 man en er is eten genoeg voor 35 !!! en natuurlijk moet ik alles proeven, pfff, daar gaat mijn lijn ( als ik al een lijn had!) de meest vreemde vormen liggen op de grond uitgestald, eehh, ja lieve lezers op de grond! In Thailand is het heel gebruikelijk dat je op de grond eet, natuurlijk wordt er wel eerst een of ander hygienisch doekje neergevleid daar ga je dan met zijn allen omheen zitten en je pakt wat je lekker lijkt. Onderwijl kun je al kletsend op de hoogte blijven van het wel en wee van de medemens. Het is heel gezellig en het is ook erg, erg zwaar geworden, en dan bedoel ik dus mijzelf, ik kan werkelijk geen pap meer zeggen, schrijven wel gelukkig. Ik ga nu even uitbuiken en hopen dat ik niet door mijn bed heen zak door al het extra gewicht wat ik nu mee draag.

Wel te rusten en eet rustig

Paalam Cheng