Het laatste avondmaal
Door: Chris
Blijf op de hoogte en volg Cheng
29 Maart 2012 | China, Peking
Het einde is daar...:( 2 glazen Chinese rijstwijn staren mij, vanaf het bureau waar ik ze zojuist heb neergezet aan en ik zit op de bank terug te staren en de moeilijke keuze af te wegen of ik ze ga nuttigen, ja of nee??
vanavond was het laatste avondmaal van mij en mijn vrienden, het was gezellig, erg gezellig, de drank heeft rijkelijk gevloeid en dan niet de cocktails van een tijdje terug, nee daar hebben ze van geleerd, nu was het de Chinese rijstwijn waar, blijkt nu, zij inderdaad veel beter tegen kunnen dan ik...maar ik ben stoer, ik laat me niet zomaar onder de tafel drinken alhoewel ik nu al voel dat ik dit gevecht grondig ga verliezen....vooral ook omdat ik niet zo’n drinker ben maar deze avond overvalt mij de weemoed dat ik hun en vooral dit fantastische land met zijn fantastische mensen moet gaan verlaten. Okee toegegeven er is van alles mis in dit land... vooral op het gebied van vrije meningsuiting maar als je daar mee kunt leven, zoals een heleboel Chinezen doen, dan is het allemaal zo gek nog niet.
Ik heb weer zoveel lieve mensen leren kennen en weer zoveel meegemaakt in zo’n korte tijd (het lijkt wel of ik hier al maanden ben) dat het afscheid moeilijker en moeilijker wordt. Ik ga me weer voorbereiden op het eeuwige gezeik van een heleboel Medelanders, die om de een of andere reden al gelukkig worden van het feit dat ze kunnen klagen.
Is het dan allemaal slecht in ons landje, hoor ik u vragen: nee natuurlijk niet, er zijn ook wel leuke dingen en er wachten ook weer lieve mensen op mij.... maar na 5 flessen rijstwijn en een lichtelijk depressieve gemoedstoestand vanwege mijn aanstaande vertrek, zie je de dingen net ff anders.
En zo zitten we met zijn 3e op mijn hotelkamer, mijn 2 laatste glazen rijstwijn en ik, nog steeds naar elkaar te staren. En als je zo een beetje laveloos op je kamer zit snap je ineens waarom er die andere dag zo hard gelachen werd om een stukje popcorn, raar hè?
Ik wil bij deze ook al mijn lezers bedanken, jullie hebben mij in grote getallen gevolgd, meer dan ik had verwacht, ik hoop dat ik jullie niet al te veel heb verveeld met mijn avonturen en dat ik jullie heb geïnspireerd om ook te gaan reizen en op die reis dan dingen te doen die je normaal niet zou doen, want zo belandt je in de mooiste , raarste en leukste momenten van je leven dat voorbij kan zijn voor je het goed en wel in de gaten hebt. Ik hoop dat mijn verhalen een beetje zijn overgekomen ik heb echt mijn best gedaan om jullie niet te vervelen. Ook de foto’s en de video’s zijn goed bekeken, gelukkig heb ik die gemaakt want wie zou ooit mijn verhalen geloven als ze het niet zelf hebben gezien.
Ik overweeg het besluit dat ik er misschien maar een ga drinken, maar ja... welke moet je dan kiezen, als de een kiest voelt de ander zich achter gesteld en vice versa... nee het is de dood of de gladiolen, allebei of geeneen en in mijn hoofd beleef ik alle avonturen van de afgelopen weken nog een keer, het eerste diner met mijn vrienden in Beijing, de waanzinnige leuke tijd met Bart in Shanghai, ja zelfs die hinderlijke verkopers ga je gewoon missen, en zelfs Sophie en het Langham hotel spoken op deze avond door mijn hoofd, en dan het saaie en lange werken in Hongkong en Shen Zhen met zijn mooie strand, en de leuke tijd in Xian, mijn stad!!
En ook de minder leuke dingen geef ik een plaatsje in mijn hersens, het ontbreken van internet, geen Facebook, geen hotmail, geen Skype en ga zo maar door, want dat is toch je contact met de outside world..... Ondertussen ben ik naar de glazen wijn gelopen om ze eens van dichtbij te bekijken, maar ook dat helpt niet bij het nemen van een besluit, ik zet ze terug op het bureau een beetje bij elkaar dat ze zich niet alleen voelen, we moeten het tenslotte nu even met zijn 3en doen.
Ik hoor de klok van de Bell-tower die mij vertelt dat de tijd niet stil blijft staan, hoe graag ik dat ook zou willen, DONG DONG DONG klinkt het direct buiten mijn raam. Ik kan alleen niet meer tellen dus ik weet niet hoe laat het buiten is...waarschijnlijk de zelfde tijd als binnen maar ik draag geen horloge, en ik had er 250 kunnen dragen als ik er een had gekocht bij elke verkoper die naar me toe kwam om te vragen of ik weer een Rolex wilde kopen..ja het gevoel van intens verdriet wordt groter, maar de echte wereld wacht en heeft geen tijd voor sentimenteel gedoe. Toen we vandaag een beetje doelloos door de stad heen liepen zagen we verkopers bezig hun spullen uit te stallen op straat om weer eens te proberen iets te verdienen vandaag voor hun gezin en ik besluit een van hun te helpen, zomaar gewoon omdat ik dat leuk vind en omdat ik zie dat er nog maar 3 dozen in zijn auto staan, maar swa, en als de laatste doos buiten staat wil deze man mij nota bene een cadeautje geven voor het helpen, de man heeft zelf niets en dat wat ie heeft wil die ook nog weg geven!! maar ik bedank vriendelijk voor de eer, dit is zijn brood en daarbij is het een of ander oerlelijk speelgoed prullaria waar ik verder ook niets mee doe, dus zeg ik hem dat ik het gewoon leuk vond en wens hem succes met de verkoop vandaag.
Terwijl we verder lopen klaagt Sarah (mijn gids) over haar ogen, ze heeft een bril uit het jaar nul, die ze nooit draagt, omdat ie uit het jaar nul is, en als ze iets leest staat ze altijd met samen geknepen oogjes te turen en nu heeft ze pijnlijke ogen dus een bezoek aan de opticien wordt snel geregeld en er wordt ook direct een oogmeting uitgevoerd....sterker nog binnen 15 minuten van binnenkomst heeft ze een paar setjes eendagscontactlenzen (leuk scrabblewoord) op haar eigen sterkte. Dat is het leuke aan dit land, alles kan en alles is mogelijk al moet je vaak wel eerst even vragen wat dat gaat kosten, maar zelfs dan zijn die kosten belachelijk laag......(6 setjes contactlenzen op sterkte € 9.20).
Mijn besluit komt rap naderbij, waarom zou ik ze niet nemen, laveloos ben ik toch al en het is zonde om te verspillen. Ik doe er , behalve mezelf, niemand kwaad mee en het is de laatste keer in een hele lange tijd dat ik alcohol ga nuttigen. Ik kom erachter dat ik nog niet zover ben. Waar ik ook achter kom is dat, als je tegen 2 glazen wijn gaat praten, gewoon even om hulp te vragen bij je keuze, zeggen ze niets terug, vreemd hè.
Ik heb het gevoel dat ik wartaal uitsla maar voor mij is het volkomen duidelijk......ik MOET morgen naar huis, weliswaar met de wetenschap dat ik hier ongetwijfeld snel weer terug ben maar... op dit moment heb ik daar niet zoveel aan. Mijn hoofd tolt, mijn knieën knikken, mijn handen doen niet meer wat mijn hersens ze opdraagt...ik probeer nog één leuke anekdote te verzinnen, nog één belevenis op papier te zetten, maar er komt niets meer....IK BEN LEEG!! heb ik last van writersblock? Of is mijn lichamelijke toestand de schuldige?
Lieve mensen...bedankt, mijn keuze is gemaakt....ik ga ze nemen....allebei.....in een keer!!
ONE FOR MY BABY, AND ONE MORE FOR THE ROAD !
Zai Jian
Cheng
vanavond was het laatste avondmaal van mij en mijn vrienden, het was gezellig, erg gezellig, de drank heeft rijkelijk gevloeid en dan niet de cocktails van een tijdje terug, nee daar hebben ze van geleerd, nu was het de Chinese rijstwijn waar, blijkt nu, zij inderdaad veel beter tegen kunnen dan ik...maar ik ben stoer, ik laat me niet zomaar onder de tafel drinken alhoewel ik nu al voel dat ik dit gevecht grondig ga verliezen....vooral ook omdat ik niet zo’n drinker ben maar deze avond overvalt mij de weemoed dat ik hun en vooral dit fantastische land met zijn fantastische mensen moet gaan verlaten. Okee toegegeven er is van alles mis in dit land... vooral op het gebied van vrije meningsuiting maar als je daar mee kunt leven, zoals een heleboel Chinezen doen, dan is het allemaal zo gek nog niet.
Ik heb weer zoveel lieve mensen leren kennen en weer zoveel meegemaakt in zo’n korte tijd (het lijkt wel of ik hier al maanden ben) dat het afscheid moeilijker en moeilijker wordt. Ik ga me weer voorbereiden op het eeuwige gezeik van een heleboel Medelanders, die om de een of andere reden al gelukkig worden van het feit dat ze kunnen klagen.
Is het dan allemaal slecht in ons landje, hoor ik u vragen: nee natuurlijk niet, er zijn ook wel leuke dingen en er wachten ook weer lieve mensen op mij.... maar na 5 flessen rijstwijn en een lichtelijk depressieve gemoedstoestand vanwege mijn aanstaande vertrek, zie je de dingen net ff anders.
En zo zitten we met zijn 3e op mijn hotelkamer, mijn 2 laatste glazen rijstwijn en ik, nog steeds naar elkaar te staren. En als je zo een beetje laveloos op je kamer zit snap je ineens waarom er die andere dag zo hard gelachen werd om een stukje popcorn, raar hè?
Ik wil bij deze ook al mijn lezers bedanken, jullie hebben mij in grote getallen gevolgd, meer dan ik had verwacht, ik hoop dat ik jullie niet al te veel heb verveeld met mijn avonturen en dat ik jullie heb geïnspireerd om ook te gaan reizen en op die reis dan dingen te doen die je normaal niet zou doen, want zo belandt je in de mooiste , raarste en leukste momenten van je leven dat voorbij kan zijn voor je het goed en wel in de gaten hebt. Ik hoop dat mijn verhalen een beetje zijn overgekomen ik heb echt mijn best gedaan om jullie niet te vervelen. Ook de foto’s en de video’s zijn goed bekeken, gelukkig heb ik die gemaakt want wie zou ooit mijn verhalen geloven als ze het niet zelf hebben gezien.
Ik overweeg het besluit dat ik er misschien maar een ga drinken, maar ja... welke moet je dan kiezen, als de een kiest voelt de ander zich achter gesteld en vice versa... nee het is de dood of de gladiolen, allebei of geeneen en in mijn hoofd beleef ik alle avonturen van de afgelopen weken nog een keer, het eerste diner met mijn vrienden in Beijing, de waanzinnige leuke tijd met Bart in Shanghai, ja zelfs die hinderlijke verkopers ga je gewoon missen, en zelfs Sophie en het Langham hotel spoken op deze avond door mijn hoofd, en dan het saaie en lange werken in Hongkong en Shen Zhen met zijn mooie strand, en de leuke tijd in Xian, mijn stad!!
En ook de minder leuke dingen geef ik een plaatsje in mijn hersens, het ontbreken van internet, geen Facebook, geen hotmail, geen Skype en ga zo maar door, want dat is toch je contact met de outside world..... Ondertussen ben ik naar de glazen wijn gelopen om ze eens van dichtbij te bekijken, maar ook dat helpt niet bij het nemen van een besluit, ik zet ze terug op het bureau een beetje bij elkaar dat ze zich niet alleen voelen, we moeten het tenslotte nu even met zijn 3en doen.
Ik hoor de klok van de Bell-tower die mij vertelt dat de tijd niet stil blijft staan, hoe graag ik dat ook zou willen, DONG DONG DONG klinkt het direct buiten mijn raam. Ik kan alleen niet meer tellen dus ik weet niet hoe laat het buiten is...waarschijnlijk de zelfde tijd als binnen maar ik draag geen horloge, en ik had er 250 kunnen dragen als ik er een had gekocht bij elke verkoper die naar me toe kwam om te vragen of ik weer een Rolex wilde kopen..ja het gevoel van intens verdriet wordt groter, maar de echte wereld wacht en heeft geen tijd voor sentimenteel gedoe. Toen we vandaag een beetje doelloos door de stad heen liepen zagen we verkopers bezig hun spullen uit te stallen op straat om weer eens te proberen iets te verdienen vandaag voor hun gezin en ik besluit een van hun te helpen, zomaar gewoon omdat ik dat leuk vind en omdat ik zie dat er nog maar 3 dozen in zijn auto staan, maar swa, en als de laatste doos buiten staat wil deze man mij nota bene een cadeautje geven voor het helpen, de man heeft zelf niets en dat wat ie heeft wil die ook nog weg geven!! maar ik bedank vriendelijk voor de eer, dit is zijn brood en daarbij is het een of ander oerlelijk speelgoed prullaria waar ik verder ook niets mee doe, dus zeg ik hem dat ik het gewoon leuk vond en wens hem succes met de verkoop vandaag.
Terwijl we verder lopen klaagt Sarah (mijn gids) over haar ogen, ze heeft een bril uit het jaar nul, die ze nooit draagt, omdat ie uit het jaar nul is, en als ze iets leest staat ze altijd met samen geknepen oogjes te turen en nu heeft ze pijnlijke ogen dus een bezoek aan de opticien wordt snel geregeld en er wordt ook direct een oogmeting uitgevoerd....sterker nog binnen 15 minuten van binnenkomst heeft ze een paar setjes eendagscontactlenzen (leuk scrabblewoord) op haar eigen sterkte. Dat is het leuke aan dit land, alles kan en alles is mogelijk al moet je vaak wel eerst even vragen wat dat gaat kosten, maar zelfs dan zijn die kosten belachelijk laag......(6 setjes contactlenzen op sterkte € 9.20).
Mijn besluit komt rap naderbij, waarom zou ik ze niet nemen, laveloos ben ik toch al en het is zonde om te verspillen. Ik doe er , behalve mezelf, niemand kwaad mee en het is de laatste keer in een hele lange tijd dat ik alcohol ga nuttigen. Ik kom erachter dat ik nog niet zover ben. Waar ik ook achter kom is dat, als je tegen 2 glazen wijn gaat praten, gewoon even om hulp te vragen bij je keuze, zeggen ze niets terug, vreemd hè.
Ik heb het gevoel dat ik wartaal uitsla maar voor mij is het volkomen duidelijk......ik MOET morgen naar huis, weliswaar met de wetenschap dat ik hier ongetwijfeld snel weer terug ben maar... op dit moment heb ik daar niet zoveel aan. Mijn hoofd tolt, mijn knieën knikken, mijn handen doen niet meer wat mijn hersens ze opdraagt...ik probeer nog één leuke anekdote te verzinnen, nog één belevenis op papier te zetten, maar er komt niets meer....IK BEN LEEG!! heb ik last van writersblock? Of is mijn lichamelijke toestand de schuldige?
Lieve mensen...bedankt, mijn keuze is gemaakt....ik ga ze nemen....allebei.....in een keer!!
ONE FOR MY BABY, AND ONE MORE FOR THE ROAD !
Zai Jian
Cheng
