Leaving on a jetplane

Poeh hee, roep ik, terwijl ik langzaam van mijn bed verrijs, het zit erop, mijn laatste dag, tranen schieten in mijn ogen, IK WIL NIET WEG Ik voel mij thuis in deze chaos, deze wanorde die, als je hem enigszins door hebt, helemaal geen wanorde is, hij is zelfs heel logisch, als je maar Aziatisch denkt.

Ik bedank alle lezers voor het volgen mijn verhalen, ik hoop dat ze interessant genoeg waren, ik dacht toen ik vertrok dat ik na al die jaren geen inspiratie meer zou hebben, i was wrong!

Ik heb nog genoeg materiaal voor nog eens 43 verhalen, ik had het kunnen hebben over de 2 maanden lang, zonder gebruik van toiletpapier, (ja mensen, het kan), wat hebben we gelachen hier, aan het begin van de pandemie, toen iedereen in Europa een run deed op alles wat maar voor toiletpapier kan door gaan.

Ik had het kunnen hebben over het verkeer waar ik mezelf 2 maanden lang met een auto door heb geloodst, zonder ongelukken, wat geen sinecure is. Of over het ontbijt in het hotel waar ze heerlijk ruikende sperma kaarsen branden.

Op de gehuurde motor, waar ik geen rijbewijs voor heb, met 150 km per uur door Vientiane gecrost.

Pakken laten maken door Harry, mijn kleermaker op Sukhumvit road.

Heel veel foto verzoeken gehonoreerd, en veel baby’s in mijn handen gedrukt gekregen.

Ik ben aangehouden en afgevoerd met handboeien door een allermooiste agente wiens telefoon nummer ik naderhand heb gekregen.

Ik heb zulk spicy patat gegeten, dat na 1 hap mijn bek in brand stond, van een frietje!!

Ik heb, 10 fascinerende minuten lang, 2 vliegen ’de daad’ zien doen.

Ik heb heerlijk gegeten en gedronken, in het begin weigerde ik drank met ijs, omdat dit vaak van kraanwater wordt gemaakt waar mijn Europeese maag niet zo best tegen kan, maar ja, rijst wordt ook gekookt in water, soep wordt vaak aangelengd met water, koffie, thee overal wordt water voor gebruikt dus, af en toe wat maag problemen horen er gewoon bij, en een pilletje op zijn tijd doet wonderen.

En ik heb.......nog zoveel meer meegemaakt en gezien, teveel om hier allemaal te delen, ik zou zeggen, ga zelf eens een keer die kant met een 'open mind and a open heart' .

Ik eindig met de woorden die ooit op papier gezet zijn door Henry John Deutschendorf Jr. (December 31, 1943 – October 12, 1997) in 1966, een van de betere singer-songwriters die ooit heeft geleefd en helaas te vroeg is gestorven. U kent hem misschien beter als John Denver.

All my bags are packed I'm ready to go

I'm standin' here outside your door

I hate to wake you up to say goodbye.

But the dawn is breakin' it's early morn

The taxi's waitin' he's blowin' his horn

Already I'm so lonesome I could die.

So kiss me and smile for me

Tell me that you'll wait for me

Hold me like you'll never let me go.

'Cause I'm leavin' on a jet plane

Don't know when I'll be back again

Oh baby, I hate to go.

De stewardessen wachten op mij om te boarden, betraand betreed ik de businessclass, de stewardess vraagt of alles ok is, eigenlijk niet, maar het gaat wel, zeg ik.

Elke keer als ik Azie verlaat is het hetzelfde, ik moet weer even wennen aan mijn normale leven, maar niet voor lang, mijn volgende trip staat al gepland, en dat stemt mij weer vrolijk, eigenlijk ga ik nu op vakantie naar Nederland voor een paar maanden en dan weer lekker terug naar huis: Azie.

Voor de laatste keer zeg ik u:

Bedankt en La kxn

(spreek uit als lah kon)

Tito Cheng