Welcome to the Twillight zone !

De dag om afscheid van Laos te nemen is aangebroken, ik ga terug naar Thailand om een paar dagen bij te komen, Toen ik hier aankwam vergeleek ik dit land met Noord-Korea en op het moment dat ik vertrek kan ik dat weer doen, hoewel de tijd tussen mijn aankomst en vertrek fantastisch is geweest, is het nu weer tijd voor het officiele gedeelte, dat betekent zoveel als: bureaucratie, tijd verdoen, en heel veel ‘red tape’ maar als dat allemaal goed verloopt mag ik het vliegveld betreden.

Vanaf het moment dat ik de, angstvallig langzame schuifdeuren door loop, lijkt het of ik door een stargate ben gezogen en in de twillight zone terecht ben gekomen, het vliegveld is totaal verlaten, ik ben vandaag de enige passagier, lijkt het, ik zie het personeel van de winkeltjes netjes achter hun toonbankje staan te wachten op klandizie, de grond stewardessen zitten als modepoppetjes gereed om de duizenden mensen, die er niet zijn, in te checken.

Ze veren allemaal in de houding als ze mij zien, yes, iets te doen, zie ik ze denken, helaas, ten eerste moet ik bij een andere desk zijn en ten tweede ben ik iets te vroeg, dus ga ik eerst even iets eten, als ik hun bureau voorbij loop veren ze terug in standbeeld houding.

Dit doet mij een beetje denken aan een paar weken eerder toen ik nog in Ayuthaya was, om wat tijd te verdoen ga ik meestal naar een winkelcentrum, daar kun je eten, drinken, naar toilet, en eventueel ook iets kopen, ik besluit tot een winkelcentrum waar ik nog nooit ben geweest, de Sky mall, en ook als ik hier naar binnen stap, loop ik regelrecht diezelfde twillight zone in.

Stel u voor: hoog Catharijne, zaterdag om 1 uur in de middag, ja? Heeft u dat beeld in uw hoofd? Mooi! Vergeet dat dan maar gelijk want het klopt niet! Ik sta wel in een winkelcentrum even groot als hoog Catharijne, het is ook zaterdagmiddag 1 uur, en daar stopt alle vergelijking want…..

Ik ben de enige die hier rondloopt!?!?

Welkom in de Twillight zone…..alle winkels zijn open, alle waar is uitgestald, alle lichten branden, alle machine’s staan aan, en alles wat je nog meer kunt bedenken waaraan je kunt zien dat een wimkelcentrum open is…..er zijn alleen geen mensen!! De balies van de winkels zijn verlaten, de restaurants hebben geen serveersters, de informatie balie is uitgestorven, ik struin door een compleet desolaat winkelcentrum?? In mijn hoofd hoor ik de openingszinnen van seizoen 1:

There is a fifth dimension beyond that which is known to man

it is a dimension as vast as space and as timeless as infinity

it’s the middle ground between light and shadow

between science and superstitionI.

It lies between the pit of man’s fears and the summit of his knowledge

this is the dimension of imagination it is an area witch we call:

The twillight zone !

Terwijl ik langs de roltrap loopt begint die ineens te werken! Achter mij schuift een schuifdeur open, inderdaad, niemand komt erdoor, scary stuff hoor. Een paar verhalen geleden zie ik iets grappigs over kippenvel, ik voel mij op dit moment helemaal niet grappig, en toch heb ik kippenvel, sterker nog de rillingen lopen over mijn rug.

Ik ga nog even op een terrasje zitten van een open restaurant, voor een selfie, met de timer, in de hoop dat er ineens iemand achter een muur opduikt om mij te vragen of ik iets wil drinken? Helaas,

het gebeurt niet, ik ben en ik blijf de enige verloren ziel hier. Mijn hoofd zegt: RUN CHENG RUN!! En voor een keer besluit ik te luisteren, na het maken van enkele foto’s, want anders gelooft niemand mij, besluit ik tot het zoeken van een uitgang, in de hoop dat deze opengaat en dat ik hier niet gevangen blijf tot in de eeuwigheid.

Dit alles bedenk ik mij dus terwijl ik over dit verlaten vliegveld struin, ik ben dus veilig en enigszins onrustig uit the twillight zone gekomen, althans, dat dacht ik tot ik het Wattay international airport betrad, ik blijk de ‘zone’ nooit verlaten te hebben.

Mijn ziel dwaalt voorgoed rond in de krochten van het paranormale. Dus als er bij u thuis ineens een kaars uitwaait zonder dat er wind is, of u hoort de trap naar boven kraken als er niemand anders thuis is…….denk aan mij.

Tito Cheng