The End (but not for long)
Blijf op de hoogte en volg Cheng
20 September 2015 | Thailand, Bangkok
“Cabin crew, please prepare for landing”.... en weer wordt ik grof gestoord in een van mijn vele hazeslaapjes in het vliegtuig onderweg naar huis, alhoewel naar huis ?? Ik ga naar het land waar ik geboren ben en niet naar huis, mijn thuis dat heb ik enkele uren geleden verlaten. Een gevoel van heimwee maakt zich meester over mijn lichaam en ik voel me in en in triest.
“Ladies and gentlemen, please put your chair in the upright position and fasten your seatbelts” klinkt het uit de luidspreker boven mijn hoofd onderweg naar Nederland pff waarom voel ik me altijd zo rot als ik weer terug moet? De waarzegger die ik voor de gein van de week eens heb bezocht, had het meer bij het rechte eind dan dat ik hem heb laten geloven....hij zei me: Azie zit in uw bloed, u heeft een onverklaarbare connectie met Azie, bent u hier geboren misschien en jong geemigreerd, vraagt hij? No no wuif ik lacherig, ik vertel hem maar niet dat mijn voorouders hier vandaan komen, misschien zit het wel in mijn genen? Of misschien ben ik wel verschrikkelijk moe, na 14 vluchten in 3 weken, na zoveel dingen die ik heb mogen doen, zoveel mensen die ik heb mogen ontmoeten, mensen die met een reden op mijn pad zijn gekomen, zo geloof ik oprecht, want ik zou dezepersonen nooit ontmoet hebben als ik gewoon toerist was, dus vraag ik, zittend in mijn vliegtuig stoeltje aan Boedha, why? What is the reason? En tegelijk vraag ik me af waarom ik engels praat tegen Boedha?
Voor alles in het leven is een reden, al dat gebeurt heeft een gevolg, en je kunt niet altijd overzien wat dat gevolg is?! Is het Boedha? Is het God? Is het Frigg of Freya? Twee godinnen uit de Germaanse mythologie, ik heb geen idee, misschien is er wel niets, heeft u daar wel eens over nagedacht? Maar wie er dan ook aan de touwtjes trekt daarboven, thank you, dat ik al deze mensen heb mogen ontmoeten. Stuk voor stuk hebben ze invloed gehad op mijn leven, door hen ben ik weer een stukje completer geworden, mijn gidsen, mijn tolken, mijn personal assistents, van allemaal neem ik een stukje mee en wordt ik de vreemde persoon die sommige mensen denken dat ik ben, als er mensen zijn die willen weten wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe, kan ik adviseren: ga eens reizen, doe eens dingen die je normaal niet zou doen, zoals wat? Hoor ik u zeggen!....ehh ok, klein voorbeeld....heeft u een dagje vrij en niets te doen, ga eens naar buiten en neem wat muntgeld mee en zodra u buiten loopt of op welk moment dan ook, misschien wilt u eerst een uur lopen? Prima, maar laat daarna het lot bepalen, gooi een muntstuk op, kop is: u gaat de eerstvolgende mogelijkheid linksaf, munt is: u gaat de eerstvolgende mogenlijkheid rechtsaf, of draai het om, wat u wilt, het is uw lot, dus doe wat uw gevoel u ingeeft, en zie waar u terecht komt!!
Ik wil alle mensen die mij hebben geholpen op deze reis ook allemaal van harte bedanken voor hun inzet! En hoop dat ik ze ooit zal weerzien, en voor sommige zal ik dat ook, maar de meeste zal ik nooit meer zien en ik hoop dat ik deze mensen net zo heb geraakt als zij mij. Terwijl ik dit zo zit te overdenken wordt ik door de stewardes aan getikt of ik mijn stoel rechtop wil zetten want we gaan zo landen, ok ok, rustig maar, alsof een rechte stoel helpt met de luchtweerstand van het vliegtuig of zo. Achter mij zitten Nederlanders, en ik mag ze nu al niet, terwijl ik ze niet eens ken, maar het gezeik uit hun mond zegt alweer genoeg, de man zit schijnbaar te dicht bij de Wc’s want hij ruikt ze, zo zegt hij tegen zijn vrouw. Zij wil meer ruimte en geeft haar man opdracht om op een van de lege stoelen te gaan zitten die er zijn in het vliegtuig, schijnbaar willen niet zoveel mensen vanuit Azie naar Nedeland, haha en geef ze eens ongelijk!
“Cabin crew, lock doors” het teken dat het echt zover is nog een paar minuten en ik ben op Europees grondgebied, en langzaam overdenk ik de laatste idiote dagen, veel reizen voor 1 of 2 fotootjes en weer door, anderhalf uur in een auto op weg naar.....?? ja waar naar toe eigenlijk, ik heb geen idee, maar als ik daar ben neem ik de camera ter hand, klik af, pak in en vertrek weer naar de volgende locatie, ik kan u echt niet vertellen waar ik allemaal ben geweest, ik kom zelfs tijd tekort om dit blog te schrijven, ik herinner mij exotische plaatsen als Nong Prue, Makham Khu, Phlu Ta Luang en, wie kent het niet, het prachtige Pong, u zult zelf google moeten raadplegen, alles ligt zo’n beetje ten zuiden van Bangkok wat ook weer een nadeel was de laatste 2 dagen want ook het regen seizoen is los gebarsten, en dat betekent naast veel, veel, veel regen, ook veel, veel, veel overlast bijna alle plaatsen ten zuiden van Bangkok overstromen in Chon buri loop ik knie hoog in het water, alle toeristen proberen dat te vermijden en springen van stoepje naar stoepje, maar dat helpt niet op een gegeven moment moet je ergens een Soy (straat) oversteken en die zijn nu veranderd in kleine maar snelstromende rivieren, dus ik doe niet eens de moeite om droog te blijven, en dapper trotseer ik het water, me er wel van bewust te zijnde dat mensen kunnen verdrinken in 10 cm water en er een reeel gevaar is dat je ondersteboven wordt geduwd door de kracht van het water, dus hoe leuk het ook is, je moet wel altijd op je hoede blijven.
Toen ik een uurtje geleden mijn eerste stappen in het water deed begonnen de mosquitobeten op mijn been wat te steken, waarschijnlijk het water dat in het wondje sloeg met een kracht van een auto die met 40 km tegen een muur knalt, dus ik dacht er niet teveel over na.....dat had ik nou net wel ff moeten doen, domme, domme Farang als ik ben, want terwijl ik een rat voorbij zie zwemmen achter een drol aan wordt het mij pijnlijk duidelijk.....ik dacht in zee of drink water te lopen maar helaas.....het blijkt het riool te zijn wat de regenval niet aankan en door de straten heen raast, oops vandaar de jeuk en de stekende pijn aan mijn been, ik loop al een uurtje door bijzonder vervuild water te banjeren met ook wat open wondjes aan mijn been, joepie! Soms kan ik ook best wat naief en dom zijn!!
Ik probeer terug te komen naar mijn hotel om daar vervolgens een uurtje of 3 in een badkuip te gaan liggen om alle vuiligheid, die werkelijk tot hoog in de broek zit, van me af te spoelen, en terwijl ik zit te baderen bedenk ik, dat ik ook dit voor geen goud had willen missen, zou ik er ook nog zo over denken als straks mijn been geamputeerd moet worden??
“Cabin crew, seats please” in de herinneringen die mij achtervolgen, terwijl de piloot probeert te landen, blijven mijn gedachtes maar teruggaan naar de afgelopen tijd en ik wil echt niet dat het voorbij is. Dus ik denk niet aan het landen maar in mijn hersenpan ben ik nog steeds in Thailand...zoals gisteravond de laatste avond in Bangkok, terwijl ik op mijn hotelkamer alle voorbereidingen tref om te vertrekken, wat ik uiteraard bijzonder langzaam doe, want zo bedenk ik me, dan gaat de tijd wat langzamer en kan ik langer hier blijven, wat totale onzin is natuurlijk, tijd is tijd, en die gaat even hard hoe snel of langzaam jij ook gaat.
Op het moment dat ik een plaatsje zoek voor mijn vuile ondergoed gaat de telefoon, hello, this the reception, you have guests!....even val ik stil: ehh, i have guests?? vraag ik, yes sir antwoord de man aan de andere kant, ok....maar niemand weet dat ik hier ben? Ik heb afscheid genomen van iedereen? Wie bezoekt mij dan hier?? Nu kan ik blijven denken maar dat helpt niet dus ik zeg tegen de receptionist: ok, send them up....en ik heb geen idee wat mij te wachten staat.
Er wordt op de deur geklopt: aah, mijn gasten zijn er, ik loop naar de deur, nog steeds bij mezelf afvragend wie mij hier nu bezoekt? Er is maar een manier om dat te achterhalen en dat is..... opendoen, haha, bent u ook al zo nieuwsgierig?? Dus ik loop naar de deur en open hem, en mijn mond valt open van verbazing???!!! ................Het is Karel, mijn chauffeur van een tijdje geleden, en hij heeft een jonge vrouw bij zich, die ik niet ken. Op het moment dat ik de deur open, valt hij op zijn knieen en begint te huilen, vouwt zijn handen samen en raaskalt Thaise woorden uit zijn mond, en ik......ik ben alleen maar overdonderd!!!
Overdonderd en sprakeloos....wat is er in hemelsnaam aan de hand, probeer ik hem te vragen, maar er is geen woord uit te krijgen dus probeer ik, zo goed en zo kwaad als het kan, hem weer op zijn benen te hijsen, daarbij geholpen door het meisje, waarvan ik nog steeds geen idee heb wie dat is, we hijsen Karel op een stoel en laten hem al snikkend zijn verhaal doen, en al snel schiet ik ook vol......de jonge vrouw die bij hem is blijkt zijn dochter, de dochter die in “het vak” zit en zo vertelt zij verder, dat dankzij de fooi die ik aan haar vader had gegeven, wat eigenlijk niet zoveel was, vond ik, maar voor hem was het schijnbaar een maandsalaris, kon hij de dag doorbrengen met zijn dochter, iets wat hij heel lang niet had kunnen doen, en weer laat hij de tranen vloeien, zijn dochter troost hem en mij want ik krijg nu toch even een brok in mijn keel, ik heb toch niet zoveel gedaan, zeg ik, en probeer Boedha de schuld te geven,van al het goede dat de man nu overkomt...ik krijg een soort bloemenkrans van de man om zijn dankbaarheid te tonen, en ik bedenk me dat deze krans de reis niet zal overleven,maar ik zal hem nooit en te nimmer wegdoen. En daar zitten we dan, 2 volwassen mannen een beetje te snikken op een hotelkamer in Bangkok, terwijl ook de dochter een zakdoek te voorschijn haalt, probeer ik de man te overtuigen dat het echt niet door mij komt en dat er een hogere kracht aan het werk is...maar dat helpt niet.
Ik ben eigenlijk alleen maar blij dat ik de man, op een, voor mij, kleine manier, heb kunnen helpen, en ik bedenk me dat je nooit weet op wat voor manier je iemands leven veranderd of raakt als je hem of haar ontmoet. Ik ga met beide even in de hotelbar zitten praten, en begrijp dat Karel via via heeft uit weten te vinden waar ik verblijf, de dochter vertelt me dat ze een dag heeft vrijgenomen van “het leven” om bij haar familie te kunnen zijn en ook zij bedankt mij hartelijk, en ik ......ik heb geen woorden, verdriet voor de terugreis en blijdschap voor deze man mixen zich in mijn lichaam en ik weet dat ook ik voor altijd anders zal zijn.
See you later and please.....take care!!
Cheng
“Ladies and gentlemen, please put your chair in the upright position and fasten your seatbelts” klinkt het uit de luidspreker boven mijn hoofd onderweg naar Nederland pff waarom voel ik me altijd zo rot als ik weer terug moet? De waarzegger die ik voor de gein van de week eens heb bezocht, had het meer bij het rechte eind dan dat ik hem heb laten geloven....hij zei me: Azie zit in uw bloed, u heeft een onverklaarbare connectie met Azie, bent u hier geboren misschien en jong geemigreerd, vraagt hij? No no wuif ik lacherig, ik vertel hem maar niet dat mijn voorouders hier vandaan komen, misschien zit het wel in mijn genen? Of misschien ben ik wel verschrikkelijk moe, na 14 vluchten in 3 weken, na zoveel dingen die ik heb mogen doen, zoveel mensen die ik heb mogen ontmoeten, mensen die met een reden op mijn pad zijn gekomen, zo geloof ik oprecht, want ik zou dezepersonen nooit ontmoet hebben als ik gewoon toerist was, dus vraag ik, zittend in mijn vliegtuig stoeltje aan Boedha, why? What is the reason? En tegelijk vraag ik me af waarom ik engels praat tegen Boedha?
Voor alles in het leven is een reden, al dat gebeurt heeft een gevolg, en je kunt niet altijd overzien wat dat gevolg is?! Is het Boedha? Is het God? Is het Frigg of Freya? Twee godinnen uit de Germaanse mythologie, ik heb geen idee, misschien is er wel niets, heeft u daar wel eens over nagedacht? Maar wie er dan ook aan de touwtjes trekt daarboven, thank you, dat ik al deze mensen heb mogen ontmoeten. Stuk voor stuk hebben ze invloed gehad op mijn leven, door hen ben ik weer een stukje completer geworden, mijn gidsen, mijn tolken, mijn personal assistents, van allemaal neem ik een stukje mee en wordt ik de vreemde persoon die sommige mensen denken dat ik ben, als er mensen zijn die willen weten wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe, kan ik adviseren: ga eens reizen, doe eens dingen die je normaal niet zou doen, zoals wat? Hoor ik u zeggen!....ehh ok, klein voorbeeld....heeft u een dagje vrij en niets te doen, ga eens naar buiten en neem wat muntgeld mee en zodra u buiten loopt of op welk moment dan ook, misschien wilt u eerst een uur lopen? Prima, maar laat daarna het lot bepalen, gooi een muntstuk op, kop is: u gaat de eerstvolgende mogelijkheid linksaf, munt is: u gaat de eerstvolgende mogenlijkheid rechtsaf, of draai het om, wat u wilt, het is uw lot, dus doe wat uw gevoel u ingeeft, en zie waar u terecht komt!!
Ik wil alle mensen die mij hebben geholpen op deze reis ook allemaal van harte bedanken voor hun inzet! En hoop dat ik ze ooit zal weerzien, en voor sommige zal ik dat ook, maar de meeste zal ik nooit meer zien en ik hoop dat ik deze mensen net zo heb geraakt als zij mij. Terwijl ik dit zo zit te overdenken wordt ik door de stewardes aan getikt of ik mijn stoel rechtop wil zetten want we gaan zo landen, ok ok, rustig maar, alsof een rechte stoel helpt met de luchtweerstand van het vliegtuig of zo. Achter mij zitten Nederlanders, en ik mag ze nu al niet, terwijl ik ze niet eens ken, maar het gezeik uit hun mond zegt alweer genoeg, de man zit schijnbaar te dicht bij de Wc’s want hij ruikt ze, zo zegt hij tegen zijn vrouw. Zij wil meer ruimte en geeft haar man opdracht om op een van de lege stoelen te gaan zitten die er zijn in het vliegtuig, schijnbaar willen niet zoveel mensen vanuit Azie naar Nedeland, haha en geef ze eens ongelijk!
“Cabin crew, lock doors” het teken dat het echt zover is nog een paar minuten en ik ben op Europees grondgebied, en langzaam overdenk ik de laatste idiote dagen, veel reizen voor 1 of 2 fotootjes en weer door, anderhalf uur in een auto op weg naar.....?? ja waar naar toe eigenlijk, ik heb geen idee, maar als ik daar ben neem ik de camera ter hand, klik af, pak in en vertrek weer naar de volgende locatie, ik kan u echt niet vertellen waar ik allemaal ben geweest, ik kom zelfs tijd tekort om dit blog te schrijven, ik herinner mij exotische plaatsen als Nong Prue, Makham Khu, Phlu Ta Luang en, wie kent het niet, het prachtige Pong, u zult zelf google moeten raadplegen, alles ligt zo’n beetje ten zuiden van Bangkok wat ook weer een nadeel was de laatste 2 dagen want ook het regen seizoen is los gebarsten, en dat betekent naast veel, veel, veel regen, ook veel, veel, veel overlast bijna alle plaatsen ten zuiden van Bangkok overstromen in Chon buri loop ik knie hoog in het water, alle toeristen proberen dat te vermijden en springen van stoepje naar stoepje, maar dat helpt niet op een gegeven moment moet je ergens een Soy (straat) oversteken en die zijn nu veranderd in kleine maar snelstromende rivieren, dus ik doe niet eens de moeite om droog te blijven, en dapper trotseer ik het water, me er wel van bewust te zijnde dat mensen kunnen verdrinken in 10 cm water en er een reeel gevaar is dat je ondersteboven wordt geduwd door de kracht van het water, dus hoe leuk het ook is, je moet wel altijd op je hoede blijven.
Toen ik een uurtje geleden mijn eerste stappen in het water deed begonnen de mosquitobeten op mijn been wat te steken, waarschijnlijk het water dat in het wondje sloeg met een kracht van een auto die met 40 km tegen een muur knalt, dus ik dacht er niet teveel over na.....dat had ik nou net wel ff moeten doen, domme, domme Farang als ik ben, want terwijl ik een rat voorbij zie zwemmen achter een drol aan wordt het mij pijnlijk duidelijk.....ik dacht in zee of drink water te lopen maar helaas.....het blijkt het riool te zijn wat de regenval niet aankan en door de straten heen raast, oops vandaar de jeuk en de stekende pijn aan mijn been, ik loop al een uurtje door bijzonder vervuild water te banjeren met ook wat open wondjes aan mijn been, joepie! Soms kan ik ook best wat naief en dom zijn!!
Ik probeer terug te komen naar mijn hotel om daar vervolgens een uurtje of 3 in een badkuip te gaan liggen om alle vuiligheid, die werkelijk tot hoog in de broek zit, van me af te spoelen, en terwijl ik zit te baderen bedenk ik, dat ik ook dit voor geen goud had willen missen, zou ik er ook nog zo over denken als straks mijn been geamputeerd moet worden??
“Cabin crew, seats please” in de herinneringen die mij achtervolgen, terwijl de piloot probeert te landen, blijven mijn gedachtes maar teruggaan naar de afgelopen tijd en ik wil echt niet dat het voorbij is. Dus ik denk niet aan het landen maar in mijn hersenpan ben ik nog steeds in Thailand...zoals gisteravond de laatste avond in Bangkok, terwijl ik op mijn hotelkamer alle voorbereidingen tref om te vertrekken, wat ik uiteraard bijzonder langzaam doe, want zo bedenk ik me, dan gaat de tijd wat langzamer en kan ik langer hier blijven, wat totale onzin is natuurlijk, tijd is tijd, en die gaat even hard hoe snel of langzaam jij ook gaat.
Op het moment dat ik een plaatsje zoek voor mijn vuile ondergoed gaat de telefoon, hello, this the reception, you have guests!....even val ik stil: ehh, i have guests?? vraag ik, yes sir antwoord de man aan de andere kant, ok....maar niemand weet dat ik hier ben? Ik heb afscheid genomen van iedereen? Wie bezoekt mij dan hier?? Nu kan ik blijven denken maar dat helpt niet dus ik zeg tegen de receptionist: ok, send them up....en ik heb geen idee wat mij te wachten staat.
Er wordt op de deur geklopt: aah, mijn gasten zijn er, ik loop naar de deur, nog steeds bij mezelf afvragend wie mij hier nu bezoekt? Er is maar een manier om dat te achterhalen en dat is..... opendoen, haha, bent u ook al zo nieuwsgierig?? Dus ik loop naar de deur en open hem, en mijn mond valt open van verbazing???!!! ................Het is Karel, mijn chauffeur van een tijdje geleden, en hij heeft een jonge vrouw bij zich, die ik niet ken. Op het moment dat ik de deur open, valt hij op zijn knieen en begint te huilen, vouwt zijn handen samen en raaskalt Thaise woorden uit zijn mond, en ik......ik ben alleen maar overdonderd!!!
Overdonderd en sprakeloos....wat is er in hemelsnaam aan de hand, probeer ik hem te vragen, maar er is geen woord uit te krijgen dus probeer ik, zo goed en zo kwaad als het kan, hem weer op zijn benen te hijsen, daarbij geholpen door het meisje, waarvan ik nog steeds geen idee heb wie dat is, we hijsen Karel op een stoel en laten hem al snikkend zijn verhaal doen, en al snel schiet ik ook vol......de jonge vrouw die bij hem is blijkt zijn dochter, de dochter die in “het vak” zit en zo vertelt zij verder, dat dankzij de fooi die ik aan haar vader had gegeven, wat eigenlijk niet zoveel was, vond ik, maar voor hem was het schijnbaar een maandsalaris, kon hij de dag doorbrengen met zijn dochter, iets wat hij heel lang niet had kunnen doen, en weer laat hij de tranen vloeien, zijn dochter troost hem en mij want ik krijg nu toch even een brok in mijn keel, ik heb toch niet zoveel gedaan, zeg ik, en probeer Boedha de schuld te geven,van al het goede dat de man nu overkomt...ik krijg een soort bloemenkrans van de man om zijn dankbaarheid te tonen, en ik bedenk me dat deze krans de reis niet zal overleven,maar ik zal hem nooit en te nimmer wegdoen. En daar zitten we dan, 2 volwassen mannen een beetje te snikken op een hotelkamer in Bangkok, terwijl ook de dochter een zakdoek te voorschijn haalt, probeer ik de man te overtuigen dat het echt niet door mij komt en dat er een hogere kracht aan het werk is...maar dat helpt niet.
Ik ben eigenlijk alleen maar blij dat ik de man, op een, voor mij, kleine manier, heb kunnen helpen, en ik bedenk me dat je nooit weet op wat voor manier je iemands leven veranderd of raakt als je hem of haar ontmoet. Ik ga met beide even in de hotelbar zitten praten, en begrijp dat Karel via via heeft uit weten te vinden waar ik verblijf, de dochter vertelt me dat ze een dag heeft vrijgenomen van “het leven” om bij haar familie te kunnen zijn en ook zij bedankt mij hartelijk, en ik ......ik heb geen woorden, verdriet voor de terugreis en blijdschap voor deze man mixen zich in mijn lichaam en ik weet dat ook ik voor altijd anders zal zijn.
See you later and please.....take care!!
Cheng
