We zijn zo lekker gewoon gebleven.
Blijf op de hoogte en volg Cheng
11 September 2015 | Thailand, Rayong
Pfff, het wordt de trip van de losse opdrachten, het zou een simpele reis worden, paar dagen werken in Thailand, paar dagen werken in China en een paar dagen vrij om te genieten van wat R&R, voor de leken onder ons R&R = Rest and Recreation. Maar het mag niet zo zijn, niet dat ik dat erg vindt hoor want ik kan toch nooit lang stil zitten en op deze manier ontmoet je nog wat mensen, het geval is dat terwijl ik bezig ben, ik ook de aandacht trek van de lokale bevolking, die mensen hebben eigenlijk de hele dag niet veel te doen dus als er dan iets gebeurt wat ze niet zo vaak zien, dan hebben ze iets om hun dag te breken. En ik ben een dankbaar onderwerp.
Ik wordt aangesproken door een vrouw terwijl ik probeer een lokale tempel zo goed mogelijk op de gevoelige plaat tekrijgen, zij wil weten waarom ik dat doe, wie ik ben, kortom ze wil een praatje maken, en dat niet alleen, na enkele minuten vraagt ze of ik ook wat foto’s van haar en haar zoontje wil maken, nou krijg ik wel vaker de vraag voor een losse foto hier en daar, en daar maak ik nooit een probleem van maar deze dame wil een complete fotoshoot en dan zegt ze iets wat ik niet vaak hoor: ik betaal je er wel voor hoor........Wow, die is nieuw voor mij en nu moetik dus een prijs zien te maken in de lokale geld eenheid, de Baht, ik moet zelfs mijn gids en begeleidster even vragen wat gebruikelijk is, zij heeft ook geen idee en terwijl ik zo sta te bedenken wat ik nou toch moet vragen, zegt de dame: is 5000 Baht genoeg, en ik weet niet veel, maar ik weet wel dat dit voor de normale bevolking echt een enorm bedrag is, en ik begrijp meteen dat niet zomaar iemand is die gewoon een fotootje wil, ohh, da’s teveel hoor zeg ik nog met een lach op mijn gezicht, terwijl ik van binnen tegen mezelf zeg “stomme oet, waarom moet je nou zo eerlijk zijn” ....2000 Baht is genoeg , zeg ik tegen haar, en zeg nou zelf 50 euro voor 2 uurtjes en pak m beet 20 foto’s vindt ik redelijk.
Prima zegt ze, en we maken een afspraak voor de volgende dag om bij haar thuis foto’s te maken, ik weet niet of dat een succes wordt want alle thaise mensen die ik tot nu heb ontmoet en waar ik te gast mocht zijn leven nou niet echt in wat wij een huis zouden noemen, meestal is het een aaneenschakeling van pallets, met wat spaanplaat om hun plekje op deze globe onder te verdelen in ruimtes waar geslapen en gekookt kan worden, of ze wonen in hun kleine winkeltje waar ze overdag bv. Schoenen verkopen of elektronica en ’s avonds slaapt de gehele familie dan tussen de rekken op de vloer.
Haar “woning” zo legt ze uit is in Rayong en klein dorpje ongeveer 200 km zuidelijk van Bangkok, mijn gevolg en ik charteren een taxi en gaan op weg, en na ongeveer anderhalf uur gereden te hebben zijn we, en met we bedoel ik de taxichauffeur, een beetje de weg kwijt, Rayong hebben we wel gevonden maar het adres is een beetje onduidelijk, maar niet getreurd daarom zijn er mobiele telefoons uitgevonden, en dat behoeft, voel ik weer, enige uitleg aan mijn lezers, u begrijpt als je zo woont zoals veel thaise mensen zijn adressen niet altijd zo duidelijk, ook voor de lokale posterijen is: u neemt de 3e zandweg rechts, u rijdt door tot de 4e guaveplant en bij de 1e doos slaat u gelijk het bos in en achter de vlierbesboom woon ik, NIET ECHT HEEL DUIDELIJK!!!
Daarom wordt er op postpakketten die in Azie worden verzonden ( ik doe het ook als ik wat naar mijn vrienden in China stuur) het telefoonnummer van de ontvanger op het pakje dan wel brief gezet, heel handig want als de postbode het adres niet kan vinden, belt hij even en krijgt uitleg waar hij heen moet. Zo ook in dit geval, we hebben haar nummer, bellen en krijgen de route beschrijving, dit blijkt ettelijke kilometers buiten de stad te zijn en hoe dichterbij we komen hoe minder huizen ik zie, er is alleen maar jungle hier, zit ikin mezelf te mijmeren en ik durf dan nog 2000 Bath te vragen?? Ik vindt mezelf op dit moment een beetje walgelijk en besluit om, als we ooit ter plekke komen ook deze prijs te halveren, eigenlijk vindt ik het avontuur al betaling genoeg.
En terwijl ik meafvraag of we ooit aankomen, slaat de taxi ineens linksaf een zandpad op, stopt na 300 meter en zegt: we zijn er!! Ik kijk naar buiten en mijn adem stokt even van wat ik nu zie......en ik merk aan alles lieve lezers, dat jullie nu op het puntje van je stoel zitten van nieuwsgierigheid, ok, morgen meer. haha
Terwijl ik uitstap merk ik dat mijn mond open staat en loopt een beetje kwijl van mijn mondhoek naar mijn kin, en dat druipt richting mijn katoenen overhemd..... ik sta nu voor werkelijk het prachtigste huis wat ik ooit heb gezien, ik zie een oase van rust de tuin bevat een waterval en een vijver met kooikarpers, er staan meerdere huizen rondom, er wonen meerdere mensen, althans dat dacht ik, het blijkt allemaal familie te zijn. De huizen die er staan zijn enorm, de auto’s die er staan zijn zo mogelijk nog groter, en alles is uitgerust met de modernste apparatuur, camera’s, satelietnavigatie, alarmsystemen, zelfs bewaking. Ik heb me een beetje vergist in deze dame, en naar mate ik meer en meer met haar praat, kom ik te weten dat ze nog meer huizen bezit en ook nog wat lappen grond heeft her en der verspreid in Thailand, kortom de dame is een miljonaire !!
Haar huizen staan per stuk te koop voor een slordige 1,9 miljoen.....Bath weliswaar maar toch, ze vraagt of ik intresse heb, ehh,ja, zeg ik, intresse wel maar geen geld, ze moet lachen, ik lach mee, ze heeft nog niet betaald, dus....ik lachen Deze dame moet ik te vriend houden bedenk ik opeens bij mezelf als Nederlander.
Haar zakelijke kant komt ook direkt naar boven als we nog maar net zijn aangekomen en zij al vraagt waar we onze spullen willen neerzetten, mooi daar hou ik van... aanpakken en doorgaan, geen tijd verspillen, dus ik kijk snel in het rond en kies de wateval uit als achtergrond en vraag haar een half uurtje om alles klaar te zetten, prima zegt ze en gaat wat thee voor ons halen, en als ze terugkomt ben ik al gereed en zij heeft de thee al klaar...alhoewel ik sterk betwijffel of we dit thee mogen noemen?? De kleur en de smaak heeft meer weg van gerecylde olie, jak, roep ik terwijl een begeleidend gezicht trek, ze merkt het niet, jammer denk ik, nu moet ik het opdrinken want ik wil onze gastvrouw niet beledigen maar na 2 slokjes, zeg ok, let’s do this, en wenk iedereen mee naar buiten, we “shooten” wat plaatjes, met zoon, met familie, zelfs met de auto’s, ik laat ze zien en ze vindt het helemaal te gek, loopt naar binnen om geld te halen en dan valt haar oog op mijn kopje “thee” wat er nog staat, ze begrijpt onmiddelijk waarom het er nog staat en verontschuldigt zich dat ze het verkeerd heeft gedaan, en ik verontschuldig mij dat ik het niet heb opgedronken, met wederom de samengevoegde handen en een buiging is het opgelost.
Ik moet alleen wel blijven eten, daar staat ze op, en daar zeg ik geen nee op, aangezien ik nog nooit echt Thais heb gegeten en haar moeder gaat koken. We krijgen met zijn alle nog even een tour over het terrein en langs haar huizen, die ik later in de week als aparte opdracht ook nog mocht fotograferen, en dan gaan we terug richting compound voor het diner, en dat wordt het merkwaardigste diner wat ik ooit heb meegemaakt.
Ik kom binnen in de “eetzaal” , het was een wat ruime kamer met keuken maar voor de smeuigheid van het verhaal noem ik het een eetzaal, er staan wat bankstellen langs de kant en daar mogen we even op wachten, en dan gebeurt het: de vader des huizes komt binnen met wat oude kranten?? Ja blijft u er maar even bij, dit wordt heel vreemd, de man begint de kranten uit te vouwen en op de grond neer te leggen, en niet zomaar, maar best wel precies, en ik heb geeeeeeen idee wat hier de bedoeling van is?? Dat wordt duidelijk als ik wordt uitgenodigd aan te schuiven......eehhh, waar aanschuiven, vraag ik, en het was me niet eerder opgevallen maar ik zie in heel de kamer geen tafel staan.... hier, zegt de man wijzend op de kranten?! En terwijl ik mijn verbazing probeer in te houden, gaat de hele familie op de knieen dan wel hurken zitten rondom de zojuist neergevleide kranten?? Ok, denk ik nu, ik ben op visite bij de thaise familie Gates, en we eten van vloer, enprecies tweeeneenhalf uur later kan ik u vertellen..... ik heb heerlijk gegeten!!!
Moeder had gekookt en speciaal voor mij wat MINDER spicey gedaan. Helaas, na de 1e hap brandt me bek zo erg dat ik de vijver kan leeg drinken, maar ja, waar laat je dan de kooikarpers, en ik probeer me goed te houden maar mijn gezicht wordt roder en roder en ik proest het dan ook uit na 10 seconden, familie lachen, ik ook want, je moet deze mensen toch te vriend houden, hihi. Moeder rent naar de keuken en komt terug met een mij tot nu toe onbekend stukje wortel en zegt dat ik daar even op moet knagen, ik verbaas me nergens meer over en douw de dorre boomtak in mijn giechel en zie.....het branderige gevoel verdwijnt als bij toverslag. En na het dessert is het al weer gauw tijd om te gaan want het is nog een hele rit terug, maar we spreken nog wel even af voor later in de week, ze wil nog wat reclame foto’s. En nog voor we op de weg terug zitten val ik in slaap, het was een vermoeiende maar zeer geslaagde dag en wie weet, hebben al haar vrienden een goede fotograaf nodig, en als ze die niet kunnen vinden, dan mogen ze mij altijd bellen.
Wel te rusten en
Seeyoulater
Cheng
Ik wordt aangesproken door een vrouw terwijl ik probeer een lokale tempel zo goed mogelijk op de gevoelige plaat tekrijgen, zij wil weten waarom ik dat doe, wie ik ben, kortom ze wil een praatje maken, en dat niet alleen, na enkele minuten vraagt ze of ik ook wat foto’s van haar en haar zoontje wil maken, nou krijg ik wel vaker de vraag voor een losse foto hier en daar, en daar maak ik nooit een probleem van maar deze dame wil een complete fotoshoot en dan zegt ze iets wat ik niet vaak hoor: ik betaal je er wel voor hoor........Wow, die is nieuw voor mij en nu moetik dus een prijs zien te maken in de lokale geld eenheid, de Baht, ik moet zelfs mijn gids en begeleidster even vragen wat gebruikelijk is, zij heeft ook geen idee en terwijl ik zo sta te bedenken wat ik nou toch moet vragen, zegt de dame: is 5000 Baht genoeg, en ik weet niet veel, maar ik weet wel dat dit voor de normale bevolking echt een enorm bedrag is, en ik begrijp meteen dat niet zomaar iemand is die gewoon een fotootje wil, ohh, da’s teveel hoor zeg ik nog met een lach op mijn gezicht, terwijl ik van binnen tegen mezelf zeg “stomme oet, waarom moet je nou zo eerlijk zijn” ....2000 Baht is genoeg , zeg ik tegen haar, en zeg nou zelf 50 euro voor 2 uurtjes en pak m beet 20 foto’s vindt ik redelijk.
Prima zegt ze, en we maken een afspraak voor de volgende dag om bij haar thuis foto’s te maken, ik weet niet of dat een succes wordt want alle thaise mensen die ik tot nu heb ontmoet en waar ik te gast mocht zijn leven nou niet echt in wat wij een huis zouden noemen, meestal is het een aaneenschakeling van pallets, met wat spaanplaat om hun plekje op deze globe onder te verdelen in ruimtes waar geslapen en gekookt kan worden, of ze wonen in hun kleine winkeltje waar ze overdag bv. Schoenen verkopen of elektronica en ’s avonds slaapt de gehele familie dan tussen de rekken op de vloer.
Haar “woning” zo legt ze uit is in Rayong en klein dorpje ongeveer 200 km zuidelijk van Bangkok, mijn gevolg en ik charteren een taxi en gaan op weg, en na ongeveer anderhalf uur gereden te hebben zijn we, en met we bedoel ik de taxichauffeur, een beetje de weg kwijt, Rayong hebben we wel gevonden maar het adres is een beetje onduidelijk, maar niet getreurd daarom zijn er mobiele telefoons uitgevonden, en dat behoeft, voel ik weer, enige uitleg aan mijn lezers, u begrijpt als je zo woont zoals veel thaise mensen zijn adressen niet altijd zo duidelijk, ook voor de lokale posterijen is: u neemt de 3e zandweg rechts, u rijdt door tot de 4e guaveplant en bij de 1e doos slaat u gelijk het bos in en achter de vlierbesboom woon ik, NIET ECHT HEEL DUIDELIJK!!!
Daarom wordt er op postpakketten die in Azie worden verzonden ( ik doe het ook als ik wat naar mijn vrienden in China stuur) het telefoonnummer van de ontvanger op het pakje dan wel brief gezet, heel handig want als de postbode het adres niet kan vinden, belt hij even en krijgt uitleg waar hij heen moet. Zo ook in dit geval, we hebben haar nummer, bellen en krijgen de route beschrijving, dit blijkt ettelijke kilometers buiten de stad te zijn en hoe dichterbij we komen hoe minder huizen ik zie, er is alleen maar jungle hier, zit ikin mezelf te mijmeren en ik durf dan nog 2000 Bath te vragen?? Ik vindt mezelf op dit moment een beetje walgelijk en besluit om, als we ooit ter plekke komen ook deze prijs te halveren, eigenlijk vindt ik het avontuur al betaling genoeg.
En terwijl ik meafvraag of we ooit aankomen, slaat de taxi ineens linksaf een zandpad op, stopt na 300 meter en zegt: we zijn er!! Ik kijk naar buiten en mijn adem stokt even van wat ik nu zie......en ik merk aan alles lieve lezers, dat jullie nu op het puntje van je stoel zitten van nieuwsgierigheid, ok, morgen meer. haha
Terwijl ik uitstap merk ik dat mijn mond open staat en loopt een beetje kwijl van mijn mondhoek naar mijn kin, en dat druipt richting mijn katoenen overhemd..... ik sta nu voor werkelijk het prachtigste huis wat ik ooit heb gezien, ik zie een oase van rust de tuin bevat een waterval en een vijver met kooikarpers, er staan meerdere huizen rondom, er wonen meerdere mensen, althans dat dacht ik, het blijkt allemaal familie te zijn. De huizen die er staan zijn enorm, de auto’s die er staan zijn zo mogelijk nog groter, en alles is uitgerust met de modernste apparatuur, camera’s, satelietnavigatie, alarmsystemen, zelfs bewaking. Ik heb me een beetje vergist in deze dame, en naar mate ik meer en meer met haar praat, kom ik te weten dat ze nog meer huizen bezit en ook nog wat lappen grond heeft her en der verspreid in Thailand, kortom de dame is een miljonaire !!
Haar huizen staan per stuk te koop voor een slordige 1,9 miljoen.....Bath weliswaar maar toch, ze vraagt of ik intresse heb, ehh,ja, zeg ik, intresse wel maar geen geld, ze moet lachen, ik lach mee, ze heeft nog niet betaald, dus....ik lachen Deze dame moet ik te vriend houden bedenk ik opeens bij mezelf als Nederlander.
Haar zakelijke kant komt ook direkt naar boven als we nog maar net zijn aangekomen en zij al vraagt waar we onze spullen willen neerzetten, mooi daar hou ik van... aanpakken en doorgaan, geen tijd verspillen, dus ik kijk snel in het rond en kies de wateval uit als achtergrond en vraag haar een half uurtje om alles klaar te zetten, prima zegt ze en gaat wat thee voor ons halen, en als ze terugkomt ben ik al gereed en zij heeft de thee al klaar...alhoewel ik sterk betwijffel of we dit thee mogen noemen?? De kleur en de smaak heeft meer weg van gerecylde olie, jak, roep ik terwijl een begeleidend gezicht trek, ze merkt het niet, jammer denk ik, nu moet ik het opdrinken want ik wil onze gastvrouw niet beledigen maar na 2 slokjes, zeg ok, let’s do this, en wenk iedereen mee naar buiten, we “shooten” wat plaatjes, met zoon, met familie, zelfs met de auto’s, ik laat ze zien en ze vindt het helemaal te gek, loopt naar binnen om geld te halen en dan valt haar oog op mijn kopje “thee” wat er nog staat, ze begrijpt onmiddelijk waarom het er nog staat en verontschuldigt zich dat ze het verkeerd heeft gedaan, en ik verontschuldig mij dat ik het niet heb opgedronken, met wederom de samengevoegde handen en een buiging is het opgelost.
Ik moet alleen wel blijven eten, daar staat ze op, en daar zeg ik geen nee op, aangezien ik nog nooit echt Thais heb gegeten en haar moeder gaat koken. We krijgen met zijn alle nog even een tour over het terrein en langs haar huizen, die ik later in de week als aparte opdracht ook nog mocht fotograferen, en dan gaan we terug richting compound voor het diner, en dat wordt het merkwaardigste diner wat ik ooit heb meegemaakt.
Ik kom binnen in de “eetzaal” , het was een wat ruime kamer met keuken maar voor de smeuigheid van het verhaal noem ik het een eetzaal, er staan wat bankstellen langs de kant en daar mogen we even op wachten, en dan gebeurt het: de vader des huizes komt binnen met wat oude kranten?? Ja blijft u er maar even bij, dit wordt heel vreemd, de man begint de kranten uit te vouwen en op de grond neer te leggen, en niet zomaar, maar best wel precies, en ik heb geeeeeeen idee wat hier de bedoeling van is?? Dat wordt duidelijk als ik wordt uitgenodigd aan te schuiven......eehhh, waar aanschuiven, vraag ik, en het was me niet eerder opgevallen maar ik zie in heel de kamer geen tafel staan.... hier, zegt de man wijzend op de kranten?! En terwijl ik mijn verbazing probeer in te houden, gaat de hele familie op de knieen dan wel hurken zitten rondom de zojuist neergevleide kranten?? Ok, denk ik nu, ik ben op visite bij de thaise familie Gates, en we eten van vloer, enprecies tweeeneenhalf uur later kan ik u vertellen..... ik heb heerlijk gegeten!!!
Moeder had gekookt en speciaal voor mij wat MINDER spicey gedaan. Helaas, na de 1e hap brandt me bek zo erg dat ik de vijver kan leeg drinken, maar ja, waar laat je dan de kooikarpers, en ik probeer me goed te houden maar mijn gezicht wordt roder en roder en ik proest het dan ook uit na 10 seconden, familie lachen, ik ook want, je moet deze mensen toch te vriend houden, hihi. Moeder rent naar de keuken en komt terug met een mij tot nu toe onbekend stukje wortel en zegt dat ik daar even op moet knagen, ik verbaas me nergens meer over en douw de dorre boomtak in mijn giechel en zie.....het branderige gevoel verdwijnt als bij toverslag. En na het dessert is het al weer gauw tijd om te gaan want het is nog een hele rit terug, maar we spreken nog wel even af voor later in de week, ze wil nog wat reclame foto’s. En nog voor we op de weg terug zitten val ik in slaap, het was een vermoeiende maar zeer geslaagde dag en wie weet, hebben al haar vrienden een goede fotograaf nodig, en als ze die niet kunnen vinden, dan mogen ze mij altijd bellen.
Wel te rusten en
Seeyoulater
Cheng
