Mr. Caveman

Ik kniel en buig nederig het hoofd, net als iedereen om mij heen, de reden: monniken, ik sta nu in een 1500 jaar oude tempel en raak meer en meer onder de indruk van de geschiedenis van het Boeddhistische geloof, het complex is ontzettend groot met grote uitgehouwen grotten en majestueuze gebouwen, terwijl ik hier loop op grond waar, naar hun eigen zeggen nog nooit een toerist gelopen heeft, voel ik een zekere nederigheid over mij neer dalen, de enorme grotten die zich voor mij ontwaren en waar monniken hun liederen laten weerklinken tegen de met mos begroeide wanden, de regen uit de wortels van de bomen, die ver boven ons op de bergkammen groeien, en de geur van wierook maken dat ik heel stil wordt, voornamelijk ook omdat alles wat hier gefluisterd wordt 10.000 maal versterkt wordt en de hele grot door echoot, en ik wil het gezang van de heilige heren absoluut niet verstoren.

Ik ben hier omdat iemand in alle wijsheid heeft besloten een deel van dit complex open te stellen voor publiek, iets wat ik eeuwig zonde zal blijven vinden, deze onaangetaste plek op aarde moet blijven zoals hij is, vind ik, maar de mensen hier hebben ook geld nodig voor het onderhoud en dan is de realiteit weer daar, toeristen brengen niet alleen lege blikjes drinken, overtollig eten en overlast met zich mee, maar natuurlijk ook geld, dus ben ik, om wat voor reden dan ook uitverkoren om foto’s te komen maken, en ik ben daadwerkelijk vereerd.

Wat minder fijn is, dat ik, om die foto’s te kunnen maken ik soms mezelf soms door wel hele nauwe engtes moet wurmen om ergens te komen, ik ben niet claustrofobisch maar ik zie mezelf al vast zitten in een of andere rotsspleet, had nou dat ijsje maar laten staan gisteren, hoor ik mezelf denken. Ik wurm mezelf door de volgende bijzonder smalle spelonk en betreedt een enorme ruimte waar helemaal niets is alleen wat provisorisch neer geplante tl balken op een bamboestok en een enorm Boeddha beeld bekleedt met goud en omringt door de mooiste artefacten, achter me zit een monnik geheel gekleed in het wit de mooiste gebeden te zingen en vanuit alle hoeken en gaten zie ik de ogen van de kleinere beelden, verscholen in allerlei nisjes om mij heen, mijn kant op kijken.

Ik voel me klein en nederig, voornamelijk ook omdat het boeddha beeld achter mij 24 meter hoog is en mij, waar ik ook ga staan, blijft aanstaren. Ik neem de beoogde foto’s en bedenk mij dat ik hier wel zou kunnen wonen met een monnik als buurman, en als een goede buurman zijnde ga ik even kijken bij de buren, hij blijkt de was aan het doen, en dan niet zoals u en ik…..nee, gewoon met een teiltje en wat witte wasmiddel, aangezien ze hier allemaal en alleen maar in het wit lopen, is dat wel een handige keuze. En hij is wel in voor een praatje want, zo zegt hij, er komen hier niet zowel mensen en zeker geen farang, het is nog een vrij jongeman van in de 30 en hij woont hier het merendeel van zijn leven en heeft het nog steeds elke dag naar zijn zin, waar ik wel kan inkomen want de rust die hier heerst is oorverdovend!

Ik wens u schone dagen
Ler korn Cheng