Meneer Wu

Shit, shit, shit @#$%@*[e-38] enkele niet voor herhaling vatbare woorden komen uit mijn mond, ik heb voor de 2^e keer de afslag gemist die ik wilde nemen, auto rijden in Thailand is soms niet zo makkelijk, kleine uitleg: ik ben onderweg naar een gehucht ten noorden van Thailand genaamd Chiang Dao, en met de auto vanuit Bangkok is dat ongeveer een uurtje of 9, nu ben ik al twee en een half uur onderweg dus….. tijd voor koffie!

Het vinden van een geschikt koffietentje is niet zo moeilijk, maar wel als je met 150 km per uur over een snelweg raast, als je zo’n tentje ziet ben je er al voorbij, gelukkig hebben de Thaise wegen veel, heel veel, U-turns, dat is wel zo makkelijk als je weer eens verkeerd bent gereden, zoals ik zojuist, maar nu mis ik voor de 2^e keer de afslag die ik moest hebben voor de koffieplekkie, nu zeg ik afslag…...sommige afslagen zijn hier een tikkie anders dan in Nederland, vaak is het een zand of grindpad waar mijn een stuk uit de vangrail heeft gehaald om een afslag te creëren naar hun locatie.

Zo’n ‘afslag’ heb ik zojuist voor de 2^e keer gemist, mede dankzij het feit dat je hier bijzonder geconcentreerd moet blijven op het overige verkeer dat allerlei vreemde capriolen uithaalt terwijl jij bezig bent met een koffieplek te vinden hihi.

Plotseling zie ik in de verte nog zo’n tent opduiken, het ziet er allemaal vrij westers uit, schoon en ruim en er staat zelfs een bord om aan te geven dat er een plek aankomt om koffie te nuttigen, yeah!

Deze keer matig ik mijn snelheid op tijd om het goede grindpad op te draaien en ik zie verbaasde Thaise ogen mijn kant op kijken, een klant? Ja ja, dat ben ik meneer, een klant, logisch dat hij verbaasd opkijkt want ik rij hier tussen de bergen 40 km verwijderd van het dichtstbijzijnde dorpje, dus waarom hier ooit iemand een klant verwacht, is mij ook een raadsel, want de lokale bevolking komt niet in dit soort gelegenheden, dus zijn ze afhankelijk van…..ja, van wie eigenlijk, ik geloof nooit dat hier veel westerse mensen zullen langskomen, laat staan stoppen, maar, daar ben ik…. een westerling met trek in iets vochtigs.

De ogen die mij met veel verbazing bekeken blijken van Meneer Wu, de eigenaar en uitbater, die mij met grote gebaren heel hartelijk welkom heet, hij zwaait met zijn arm ten gebaren dat ik mag uitzoeken waar ik wil gaan zitten en aangezien ik de enige klant ben heb ik keus zat, allerlei soorten menu’s worden voor mijn neus geschoven en ik besluit eens niet tot koffie, de koffie hier wordt altijd gemaakt van espresso en is dus altijd heel, heel, heeeeeel erg sterk, hoeveel melk en suiker je er ook in doet, na 1 slok sta je de rest van de dag recht overeind.

Ik ga voor thee, jawel mensen, het alom bekende koppie uilenzeik lijkt me een goede keuze en ik ga voor de ‘ honey lemon tea’ en Meneer Wu blijkt ook bakker dus 2 croissantjes mogen gezellig aan mijn tafel aanschuiven, of ik ze warm wil vraagt hij, nou, zeg ik, dat zou wel fijn zijn, en zo geschiedde, 3 minuten later komt er een dienblad met thee en croissant mijn kant op.

Klein probleem, er zit geen suiker bij de thee, en iedereen die mij een beetje kent weet dat ik ALTIJD suiker in mijn thee wil, heel veel suiker! Dus ik kijk Meneer Wu lief aan en vraag of hij alsjeblieft wat suiker heeft? Hij kijkt mij aan met een blik van: ben jij wel goed bij je hoofd? Maar dat zegt hij niet, hij zegt, ‘ suiker? Maar er zit honing in de thee ! Ja, zeg ik heel beleefd, maar, ik zou toch graag…..maar, maar, maar, stamelt hij, er zit honing in de thee, probeert hij nog een keer, waarschijnlijk denkend dat ik hem niet begrepen heb…… chai, chai, roep ik in mijn beste Thais, maarrrrr, ik zou toch graag…..

Hoofdschuddend van onbegrip loopt hij naar binnen om het zoete goedje voor mij te halen, ik getuig mijn enorme dank als hij terug is en na 2 theelepeltje van de bruine zoetigheid (rietsuiker) in mijn thee te hebben gedaan, zak ik lekker onderuit neem een hapje van de overheerlijke croissant en neem een eerste sipje van mijn overheerlijke honey-lemon tea, …………..gadverdamme!!! Meteen spuug ik het goedje weer uit, wat is dit dan??? Ik drink liever een echt kopje uilenzeik, dan dit. Nooit eerder in mijn leven heb ik zo’n zuur goedje gedronken, het lijkt wel pure citroensap, bruin gekleurde citroensap, volgens mij heeft meneer Wu iets te weinig ‘honey’ gebruikt en iets teveel lemon. Ik ben dus niet van plan een 2^e slokje te nemen….klein probleem, meneer Wu kijkt van achter zijn balie af en toe naar buiten hoe lekker ik zijn thee wel niet vindt. En als ik terugkijk steekt hij zijn duim op, als vraag: smaakt het? En ik steek mijn duim op naar hem, als antwoord: tuurlijk!!

Zodra hij even naar achter gaat grijp ik mijn kans en smijt de volledige inhoud van mijn kopje over de balustrade, net op tijd want daar is dhr. Wu alweer, en als hij mijn lege kopje ziet zegt hij: ‘you fast, i give you more’ en hij wil het kopje pakken om opnieuw te vullen met God weet wat erin zat! Dat is typisch Aziatisch gedrag, als je ooit in een van die landen bent en je bent te gast ergens maak nooit je bord leeg of drink nooit je glas helemaal leeg, dit betekent namelijk dat je niet genoeg hebt gehad, terwijl als je iets laat staan is dat beleefd, want dan ben je voldaan.

Dus ik probeer uit alle macht meneer Wu te overtuigen dat ik echt voldoende heb gehad, ik leid hem af door te vragen wat de mokken kosten waar de thee in zat, want ik vindt hem zooooo leuk!! En zo komt het dat ik nu de eigenaar ben van zo’n mooie rode Deenan coffee mok, dat had nooit gebeurt geweest als ik die 1^e afslag gelijk goed had genomen, ik bedank het leven, dat ie doet wat ie wil en ik ben slechts een gereedschap.

Meneer Wu wil nog een foto van mij op zijn terras, (hij wil zelf niet op de foto) ik neem nog een paar fotootjes van zijn terras en vervolg mijn weg , nog een beetje zuur kijkend, richting Chiang Dao (wie kent het niet?) en naar nieuwe avonturen.

Drink met mate

Cheng