Bedankt

De laatste dagen zijn aangebroken, de vlucht richting de westerse wereld staat te wachten, de tijd is weer eens voorbij gevlogen, en ik heb nog zoveel verhalen te vertellen en zoveel dingen te delen, maar helaas, er is geen tijd meer. Ik had het nog kunnen hebben over mijn hotel in Roi et, waar je, als je de trap afging naar beneden spontaan vertigo zou krijgen, of over het restaurant waar je gezellig heel dicht bij elkaar kunt plassen en over toiletten gesproken, ik wordt niet graag in een hoekje gedreven maar soms…..

Ik had het kunnen hebben over hoe moeilijk boodschappen doen is voor sommige Thai, of over hoe je met kerstverlichting langs de weg soms compleet de plank mis slaat!! Maar nee, daar is geen tijd meer voor.

Omdat ik veel vragen krijg hoe ik zolang op reis kan met alleen maar een handbagage koffertje leg ik dat nu graag even uit, zo moeilijk is het niet…..

Ik neem alleen handbagage mee omdat ik dan vele malen sneller het vliegveld kan verlaten, in sommige gevallen scheelt het uren, het zijn de bekende taferelen aan de bagageband, eindeloos wachten tot de koffer eindelijk eens tevoorschijn komt en je een voor jouw bekende koffer voorbij ziet schuiven, net te laat om hem soepeltjes van de band te pakken, dus al excuserend wordt iedereen met een hand aan de kant geschoven in een poging om met de andere hand de, net buiten bereik blijvende, koffer te pakken.

Yes, na 4 pogingen heb je hem eindelijk, en dan ben je net terug bij je wagentje…..wagentje weg!! in beslag genomen door een van je medepassagiers die niet de moeite kon nemen om er zelf een te pakken. Dan ga je vervolgens op weg, met koffers, naar het uitgifte punt om een nieuwe kar te pakken krijg je een tikje op je schouders, ‘so sorry sir, i think you have my bag’…...verbaasd kijk je, van de dame die zojuist vriendelijk op je schouder stond te tikken, naar je koffer…..shit, het rode strikje, wat je er in hotel zo zorgvuldig aan hebt geknoopt, ontbreekt! Dit is niet jouw koffer!

Zuchtend en steunend loop je terug naar de band en kijk je naar de rij wachtenden, die nu verdriedubbeld is, want er zijn ondertussen nog eens 5 Boeings 737 geland, en al die mensen willen hun koffer, aan de andere kant heb je nu wel tijd om een nieuwe kar te pakken, …....ja hoor, karretjes op!! @#$%$# Tja, al die mensen uit die vliegtuigen willen ook een karretje,. Op zo’n moment zak je moedeloos op een richeltje en start het wachten opnieuw, want je kunt nu niet meer zien welke koffers er langskomen, er staan teveel mensen.

Conclusie: na 2 uur sta jij nog eenzaam en alleen te staren naar jou koffer, die ondertussen al 16 keer rond is geweest en nu in de verte aan komt drijven als eenzaam weeskind hopeloos op zoek naar een vader. En nu heb je ineens keus genoeg aan karretjes, want iedereen is al op weg naar huis of vakantie bestemming.

De inhoud van mijn koffer is ook geen staatsgeheim. Mijn koffer bevat 7 stuks ondergoed, 7 stuks sokken, 3 broeken, 1 korte broek, 1 zwembroek, 3 overhemden, 2 T-shirts, en een trui voor de koude dagen, dit alles het liefst in twee kleurentinten, dus licht en donker, handig voor de wasjes, daarnaast heb ik een toilettas bij me met 1 tandenborstel, 1 kleine tandpasta, 1 aftershave, 1 deo, dit alles is eventueel aan te vullen met wat kleine lichte dingen die u persoonlijk nog wil meenemen en dat is het dan wel. Wat lege plastic boterham zakjes passen er ook nog in, altijd handig! En wat reepjes ducktape op de tas of koffer geplakt zijn ook niet te ontberen.

De douchegel, shampoo, conditioner, make up, wat je al dan niet nodig denkt te hebben, kun je altijd op de plaats van bestemming krijgen, en als je terug naar huis gaat laat je wat er over is gewoon achter bij iemand van de lokale bevolking die het nodig heeft of graag wil hebben.

Zo doe je een ander ook nog een plezier, hier in Thailand heb je bijvoorbeeld op elke straathoek een 7-eleven, een soort kleine supermarkt waar je heel veel kunt krijgen.

En zo komt het dat ik met mijn nieuwe kleine koffertje op het vliegveld van Bangkok sta te mijmeren waar de tijd is gebleven, helaas is mij oude trouwe koffer, die mij de afgelopen jaren trouw heeft gevolgd, deze reis overleden.

Wat heb ik al die weken toch gedaan, oh wacht even…..dat kan ik allemaal terug lezen in mijn blog, onder het motto, gelukkig hebben we de foto’s nog, …..alle 7643 foto’s !!! Elke keer neem ik mezelf voor om nu eindelijk al die foto’s van al die reizen eens te catalogiseren en uit te zoeken, en elk jaar komt er helemaal niets van. Als iemand van u een systeem weet, sta ik daar graag voor open.

Bedankt voor het lezen, lieve mensen, bedankt voor het volgen, bedankt voor jullie geduld en bedankt voor de tijd, die ik steel van jullie, om mijn blogs te lezen, bedankt voor jullie tips, bedankt voor jullie tricks, bedankt Emirates voor de 1^e klas service, bedankt Google Translate, bedankt Google Maps, zonder jullie was ik echt reddeloos verloren, bedankt Samsung Galaxy Note 8, voor je mooie ,vreemde en soms gekke foto’s, bedankt auto, voor de 3846 km die je mij hebt vervoert, bedankt aan de vele leuke restaurantjes waar ik heb mogen eten, maar bovenal, bedankt Thailand, omdat je zo mooi bent en soms een beetje raar, kortom…….bedankt!

Het gaat jullie hopelijk allemaal goed in deze gekke, rare en soms gevaarlijke wereld, waar mensen denken dat geweld alles oplost. Bedankt aan mijn opvoeders die ervoor hebben gezorgd dat ik open sta en respect heb voor alle culturen, Ik ben dankbaar voor alle vriendelijke, aardige, fantastische Thaise mensen die ik deze keer ben tegen gekomen.

Bedankt,Lieve mensen tot een volgend avontuur en zoals een groot presentatrice en talkshow host ooit zei: nu lekker slapen en morgen…...gezond weer op!

Bedankt

Cheng