Another roadtrip

Hello, hello, you are Thailand? Come, come friend, please come…….aan de telefoon heb ik een van mijn Thaise vrienden die, dankzij mijn verhalen erachter is gekomen dat ik door zijn land aan het dwalen ben. Hmm, come, come is makkelijker gezegd dan gedaan, ik ben nu in Chiang Dao en hij is in Roi et, dat is in Isaan ‘slechts’ 700 km verwijderd van elkaar, ik hoef er eigenlijk niet over na te denken, 700 km is gewoon erg ver om ‘even’ te rijden, daar doe je op de Thaise wegen een kleine 10 tot 12 uur over, vaak op overvolle kleine wegen, zonder verlichting ‘s nachts, overdag met weg werkzaamheden, files, opstoppingen, crazy drivers, en wegen waar een puberale tiener met acne jaloers op zou zijn…….NATUURLIJK kom ik ‘even’ naar je toe, hoor ik mezelf zeggen, tegen de andere kant van de lijn.

Precies 11 uur en 35 minuten en 7 seconden later sta ik op de stoep met een, als ik het mij goed herinner van de laatste keer dat ik hem zag... een 'iced green tea' van Starbucks en een Cheesecake van dat zelfde bedrijf, waarvan, als je een van de deuren van hun bestelauto verkeerd open doet, je een verborgen boodschap krijgt.

Zijn dochter komt naar buiten gestoven om te zien wie er op bezoekt komt bij papa, ze stuift dubbel zo hard weer naar binnen als ze een 2,01 meter stuk vlees zich uit een te krappe auto ziet wurmen, schuw kijkt ze door een spleetje van de gordijnen of ze het wel goed heeft gezien, en zij is niet de enige, voor de komende 40 minuten ben ik niet 'the talk of the town' maar toch zeker 'the talk of the street', buren komen even kijken naar deze nieuwe attractie in hun neighborhood. Kinderen veren heel even op van hun tablet, honden blaffen minuten lang naar deze grote witte bedreiging op hun territorium, kortom, ik ben nu even een attractie.

De thee en cake worden dankbaar in gebruik genomen en als dank mag ik de nacht in het huis doorbrengen, en ‘s avond bij een wijntje en een colaatje voor mij, want ik drink niet, wordt het plan geboren om de volgende dag naar Amphawa te gaan, naar de legendarische floating market, slechts 600 km up the road, zoals ze dat zo mooi zeggen, ik mag een hotel uitzoeken en dat doe ik op de manier waarop ik dat altijd doe, via Booking.com, gewoon omdat dat makkelijk is, zowel via een computer als via hun app, tot zover het gesponsorde gedeelte van dit verhaal haha.

Mijn oog valt al snel op het Oh Amphawa resort in de plaats met dezelfde naam, let u vooral op het laatste gedeelte: ‘resort’ op de foto’s is het een ideale plek om te verblijven en ook de reviews zijn goed, alle tekenen, waar ik naar zoek als ik een hotel moet vinden, staan op groen.

De volgende dag gaan we al vroeg met frisse moed op weg en ergens in de middag komen we aan op de plaats van bestemming, hmm, is dit hetzelfde ‘ resort’ als op de foto’s ? ik herken wel wat punten maar ik heb het vermoeden dat die foto’s op internet toch enige jaren geleden genomen zijn. Toen stond er waarschijnlijk nog geen bed in de ontbijtruimte en bij de receptie, er is hier en daar wat begroeiing en viezigheid bij gekomen, en als ik mijn toch wat klein uitgevallen kamer wil inruilen voor de wat grotere familie kamer is dat ‘slechts’ 2000 baht meer, of ik maar even van te voren wil betalen, creditcard? Nee sorry dat kan niet, ok, Cash it is, zodra ik naar binnen wil stappen wordt er gewezen op mijn schoenen, het is hier gebruikelijk om, voor je ergens naar binnen gaat je schoenen buiten te laten, en dat doe ik normaal ook, maar…..dit is toch een ‘hotel’ ? daar doe je dat normaal gesproken niet.

Het blijkt dat de ontvangstruimte/ ontbijthal/ keuken/ slaapkamer ook gebruikt wordt als woonkamer van de overigens erg vriendelijke familie die dit 'resort' runt, zelfs mijn Thaise vriend heeft zijn bedenkingen, hij babbelt wat met de eigenaar en zie, ik hoef ineens geen geld bij te leggen, vrienden die de taal spreken, zijn zo fijn.

De volgende dag, na een erg rustige nacht, het is er erg stil en vreedzaam, is er ontbijt, naja, ontbijt…. er is een ei, en wat rauwe groenten, en toost met jam en kouwe thee, we besluiten maar 1 nacht te blijven. En terwijl ik nog net een krokodil in het riviertje naast ons zie weg zwemmen en weer een mosquito in mijn nek voel hijgen, ben ik blij dat ik hier niet nog een nacht hoef te verblijven.

Na het eten gaan we op weg naar de beroemde Floating market van Amphawa, het is deze woensdag niet zo druk op weg, dus we kunnen lekker door scheuren met 35 km per uur, de reden waarom het niet zo druk is deze woensdag …..is dat de floating market alleen geopend is op vrijdag, zaterdag en zondag!!? Gaat lekker zo….1100 km in 2 dagen voor een markt die dicht is. Gelukkig blijken er hier nog veel meer van dat soort toeristische attracties te zijn en 9 km verderop is er een die wel open is en dat is te merken, parkeerplaats nul, het is aanschuiven op de smalle kades i.v.m. met de vele farangs die hier rond lopen. En 45 minuten hebben we het allebei alweer gezien, teveel toerisme en te weinig echtheid en nog voor de middag over is zitten we allebei aan een heerlijk diner in een van de vele restaurantjes langs de Chao phraya river, die alleen de locals weten te vinden, hier gelukkig geen farangs.

Na deze wilde dagen ben ik toe aan wat R[e-38]R ze zeggen dat je zo oud bent als je je voelt...nou, welkom op mijn 283ste verjaardag!! Na deze weken ben ik toe aan een lange vakantie.

Lieve mensen, doe voorzichtig waar jullie ook zijn.

Groetjes Cheng