Besef

Zo, de formaliteiten zijn voorbij, ik ben vrij te gaan en staan waar ik wil, ik heb een fantastische auto meegekregen van Budget, en ‘the sky is the limit’ ‘the road is mine’ zoals de gezegdes gaan: de lucht is blauw, de zon schijnt, de open weg is van mij, Bangkok, here i come…..ik geef een dot gas en kan bijna direct weer in de steigers, ik moet vol op de rem want de een of andere idioot, besluit weer eens om aan de verkeerde kant van de weg te gaan rijden!? @#$%[e-38]*$.... enkele niet herhaalbare woorden komen per ongeluk mijn mond uit, welke tante oet doet nou zoiets? Bijna was dit al het einde van reis die nog niet eens begonnen is.

Ik sta op het punt om die dekzwabber eens flink de waarheid te vertellen, dat addergebroed is nog niet klaar met mij!!! En terwijl ik mijn deur open, krijg ik ineens besef, …..is dat u wel eens gebeurd?….Je doet iets heel onschuldigs en dan is daar ineens meneer besef! Als je het woord een heleboel keer achter elkaar zegt of schrijft klinkt het ineens als een heel vreemd woord…..besef, besef, besef...en toch is dat juist hetgeen mij overkwam toen ik mijn portier opende…..die dekzwabber, die Tante oet….dat ben ik!!

Hoe dom kan ik zijn? Ik zit in Thailand en in Thailand rijden ze…….jawel LINKS. Maar ja, ik heb nu mijn portier al open gegooid, wat nu? Dus ik doe het enige wat elke Nederlander zou doen in zo’n situatie…..

Haha ik ben heel benieuwd wat het eerste was waar u aan dacht na deze zin? Nee lieve mensen, ik liet NIET mijn middelvinger zien, gaf geen dot gas en rij niet gewoon weg, nee, dat deed ik NIET!! Ik vouwde mijn handen samen, maakte een lichte buiging ter verontschuldiging, en toverde een ontwapenende glimlach op mijn gelaat. En zie….in Thailand worden daar heel veel problemen mee opgelost. Wij zijn hier te gast, dus…. ‘when in Thailand…..

Ik manoeuvreer mijn voiture naar de linkerkant van de weg, geef iets minder gas en rij met gepaste snelheid weg van het vliegveld, de vrijheid tegemoet.

Deze vrijheid brengt mij naar Ayutthaya een middelgrote stad op ongeveer 100 km ten noorden van Krung Thep. Mijn eerste stop en mijn ‘safe haven’ hier ga ik even een weekje uitrusten, even een weekje niets, niets anders dan wat eten, drinken, in de zon zitten, en zwemmen bij maanlicht. Heel romantisch…..in je eentje. Even helemaal niets, niets doen, niets hoeven, niets.

Dat niets doen begint in een hotelletje waar ik nog nooit ben geweest, en ik sta open voor alles deze dagen dus niet geprobeerd is niet geschoten, of zoiets. Het hotel heeft de betoverende naam: Toh Buk Seng, wat het precies betekent weet ik niet maar het zou kunnen betekenen: hotel waar niemand wil verblijven!

Ik zit echt kilometers buiten de stad, in de ‘middle of no where’ het ongeveer 200 kamers tellende hotel heeft een restaurant en een zwembad en ...hoe vreemd…. GEEN GASTEN??!! ja , lieve lezers, u leest het goed, nee, u hoeft uw bril niet schoon te maken, IK BEN DE ENIGE GAST!? Dit heeft enkele voordelen, ik kan parkeren waar ik wil, al zet ik hem op 7 parkeerplaatsen tegelijk, niemand dit daar over zal klagen. Voordeel 2: ik krijg de beste kamer van het hotel, compleet met stromend water….langs de muren….en bijzonder smaakvol ingericht met roze muren en dito bankstel, bedekt met plastic want dat is makkelijker schoonmaken. Om in de badkamer te geraken moet ik:…. en bukken en ik moet opletten waar ik mijn voeten zet want er ligt een soort tuinslang dwars door de badkamer om de toilet te voorzien van water. Hmmm, op de een of andere manier denk ik niet dat ik het hier 2 nachten ga uithouden, helaas moet dat wel want het hotel waar ik normaal verblijf zit vol, dus ik kan pas over 2 nachten daar terecht, hmm , ok ff doorbijten en gaan, hoe erg kan het zijn met een uitzicht over de rivier vanaf het balkon, versierd met zware stenen en fel gekleurde meubelen. Ik ben net een uurtje binnen en heb nu al nachtmerries.

En weer is daar ineens…...genderneutraal besef!!

Geen plek op Booking.com betekent niet: geen plek in het desbetreffende logement! Dus trek ik precies 67 minuten na dat ik aankwam richting mijn ‘eigen’ plekje om te vragen of ze alsje, alsje, alsjeblieft nog een plaats hebben? En wie schertst mijn verbazing? Nou, wie? Niemand? Nou dan zal ik het maar weer zelf doen…..ze hebben plek!! geloof me mensen, op dat moment was ik in de gloria!! dus ik weer terug naar mijn oude plekje, even zoeken naar een parkeerplaats, mijn spullen ingeladen en op naar BAAN THAI HOUSE, maar daarover meer in mijn volgende post. Dit was wel mijn kortste verblijf in een hotel ooit!

Rij voorzichtig allemaal

Tito Cheng