Wat er ook gebeurt....

Mijn ‘relax tijd’ breng ik door in een voor mij nieuw hotel het Siri Sathorn vlakbij Silom road, een verrassend hotel, waarom? Nou, ik had niet verwacht hier zo’n leuke plek te vinden, gratis ondergronds parkeren, leuke receptie, schoon en netjes, goed ontbijt, helaas valt de koffie wat tegen, vooral als die al anderhalf uur heeft staan koken op zijn warmhoudplaatje, maar niet getreurd, redding is nabij en dan bedoel ik….’Starbucks’ op kleine loop afstand heb ik een leuk filiaaltje gevonden waar ik elke ochtend mijn ‘white chocolate mocha’ bestel, wil ik daar slagroom op? Tuurlijk meid, kan mij het schelen. Als ik op ‘haar’ naamplaatje kijk heet zij: Harry?! Oops, sorry, soms zie ik ook het verschil niet meer. En ik krijg de laatste 2 Dagen toch al heel veel aandacht van de mannelijke personen hier in de omgeving, ik werd gecomplimenteerd met mijn kledij, mijn kapsel, mijn ‘over all good looks’, haha, maar het begint nu ineens op te vallen, en als ik de etalage’s zo eens bekijk zie ik daar een fotograaf die nogal pikante foto’s van alleen maar mannen heeft staan? En massage shops voor en door mannen? Hmmm, bij navraag in mijn hotel hoor ik de reden, Silom road is een bekende homo plek, naast vrij verkrijgbare Cannabis en alcohol vind je er talloze plekken waar mannen kunnen relaxen.

Helaas is dit niet het relaxen wat ik in gedachte had, dus blijf ik vriendelijk alle verzoeken die ik krijg op straat van mij af slaan. Ik voel mij gevleid door zoveel aandacht maar normaal is die van het andere geslacht.

De volgende dag sta ik al vroeg naast mijn bijzonder grote bed, wat ik van het hotelmanagement bedeeld heb gekregen, het is Laosdag vandaag. Ik heb weer vlinders in de buik, de eerste keer naar een land waar ik nog nooit ben geweest en wat ik ook helemaal niet ken, normaal kijk ik voor mijn reis even op internet om de basics een beetje te leren, maar dat heb ik deze keer vergeten, en dat was fout nummer 1 !! De reis ernaartoe gaat met Thai smile, onderdeel van Thai Airways, prima vluchtje, niets op aan te merken, het is een uur vliegen, dus opstijgen, voedsel naar binnen stouwen en daar gaan we alweer landen.

Zodra ik het vliegtuig verlaat lijkt het of ik in Noord-Korea ben beland, ik kijk nog even op mijn boarding pass of ik niet per ongeluk in een verkeerde machine ben gestapt, maar nee, dit moet Laos zijn. Voor mij ligt een best wel, grote, schone, nette en vooral lege aankomsthal, overal zijn mannetjes in strakke militaire uniformen, en we worden weer eens een kant op gedreven, er moet een lading papierwerk worden ingevuld en dan het lange wachten in de rij voor het felbegeerde stempeltje.

Niemand, ik herhaal niemand, die ook maar een ding uitlegt over hoe het hier werkt, dus ik volg de ‘normale procedure’ en ga net als enkele mede-vliegers in de priorty lane staan, want ik vlieg priority. Blijkt achteraf, fout nummer 2.

Na anderhalf uur, (wat nou priority!) echt iedereen werd door de mangel gehaald, was ik eindelijk aan de beurt, zegt Beppie achter dat bureautje: u staat verkeerd, u heeft nog geen visa, die moet u eerst gaan halen, in die rij daar, en ze wijst vervolgens naar een rij die langer is dan Schiphol ooit heeft gezien!!! ik moet even slikken, ik zet mijn liefste lach op en vraag of er toch niet een mogelijkheid is…. En fout nummer 3 is een feit.

Beppie blijft onvermurwbaar, (ik heb de spelling van dit woord even moeten opzoeken) een van die showmodellen die er staan in uniform ziet een probleem en komt op mij af gelopen om mij vriendelijk doch dringend te verzoeken in die andere rij te gaan staan. Een beroemde clown heeft ooit gezegd: wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen. Dus….

Prima, ik sjok door de enorme hal en sluit achteraan aan, ik heb ijdele hoop dat ik deze nacht nog van het vliegveld af kom, in gedachte zie ik, Boudewijn Buch (mijn grote voorbeeld op het gebied van reizen) die op zijn reizen vaak een kijkje achter de schermen gaf en liet zien hoe lang je soms wel niet bezig was, met het invullen van formulieren en het verkrijgen van onnodige stempeltjes, aleer je ook maar een voet in het betreffende land kon zetten.

Aan het begin van mijn rij zitten 4 mannetjes achter elkaar, de eerste neemt je paspoort en de ingevulde formulieren van je af, en geeft die direct door aan meneer 2, logisch, die bekijkt de heleboel en als je iets verkeerds hebt ingevuld of iets bent vergeten, mag je dat zelf nog even verbeteren, je hoeft de rij niet uit maar je houd wel de hele zooi enorm op, dan naar meneer 3, of je maar even 40 dollar wil afrekenen? Dollar? Ik heb een creditcard of Thaise Baht, kiest u maar?! Meneer 3 is gelukkig tevreden met de Baht, meneer 4 krijgt de hele santekraam en begint ijverig te stempelen en te plakken (de visa wordt in je paspoort geplakt)

ik ben om 19:00 uur geland, om 22:44 was ik de laatste die door de douane wandelde, zeer gefrustreerd, dat ik niet even op internet had gekeken (de grootste fout van allemaal) want dan had ik geweten dat ik, mensen let op, dit is een leermoment: VAN TE VOREN een visa had kunnen aanvragen, en dus bijna 3 uur eerder klaar was geweest!

Op dat uur zijn er geen normale taxi’s meer te krijgen daar, en die heb ik tijdens mijn verblijf ook helemaal niet gezien, het blijkt dat je een soort van ‘staatstaxi’ kan huren en betalen bij een bureautje in de hal, daar zitten meerdere meneeren waarvan er een dan opstaat en je gebaard mee te komen, je geeft het adres waar je naar toe wil, wordt naar een gewone auto geleid, nergens een bordje ‘taxi’ te bekennen, en gelukkig binnen een uurtje zit ik op mijn hotel kamer te overdenken waar het fout is gegaan met mij.

Blijf rustig, alleen kalmte kan u redden

Tito Cheng