tjoeketjoek
Door: Chris
Blijf op de hoogte en volg Cheng
08 Maart 2012 | China, Shanghai
Op het station aangekomen kom ik ogen en oren te kort, ja ik weet,ik heb het al zo vaak meegemaakt en toch weet ik ook deze keer niet waar ik nu weer moet kijken. Het valt om te beginnen wel gelijk op dat hier nog heel veel echte originele kruiers werken, keurig in pak gestoken met hun handige uitvouwbare steekkar naast hun, dat uitvouwbare komt overigens goed van pas want chinezen nemen van alles mee op reis maar het zit nooit en te nimmer gewoon verpakt.
Zo lopen er hele gezinnen met wasmanden te slepen die vol zitten met hun kleding en alle goederen die ze hebben aangeschaft in hun “shoppingmode” in Beijing...hun kleine kinderen dwarrelen er achteraan met hun broeken waar geen kruis in zit de zogenaamde leerbroeken om ze zindelijk te maken en dat zindelijke bestaat dan uit het feit dat wanneer ze “moeten”ze ook gelijk kunnen hurken en laat maar lopen die handel waar je ook bent ( midden in een winkelcentrum, op een druk station) om maar een paar voorbeelden te noemen.
Ik zie een man die in z’n eentje met 7 koffers loopt te zeulen en het is werkelijk een mooi tafereel om even te aanschouwen...vanaf dat de man het station binnen komt herhaalt zich het volgende.. ...man komt aan, haalt 7 koffers uit een auto hij neemt vervolgens 3 koffers brengt ze binnen, rent weer naar buiten pakt de volgende 2 zet die ook binnen bij de andere en herhaalt de handelingen tot alle koffers binnen staan, maar wij bevinden ons op het centrale station van Beijing en dat is dus niet zo klein...ik ben benieuwd waar de man naar toe moet en volg hem een tijdje nu hoor ik u zeggen waarom help je die man dan niet even, maar even voor dat jullie dat dachten zag ik al dat hij wel hulp krijgt aangeboden maar dat dus niet wil.... nu bestaat dit station uit 2 verdiepingen en er is geen lift dus dat kan nog leuk worden :) nu is er wel een roltrap maar de man besluit wederom geheel opgesloten in zijn eigen wereldje om de trap te gaan uitproberen nu neemt hij de koffers een voor een, trap op, trap af, trap op, trap af.....ik laat de man voor wat hij is en wordt moe bij de gedachte over waar de man heen op weg is en wat hij gaat doen als hij daar aankomt.
Ik heb nog even voor mijn trein vertrekt en ben met een blikje cola in een van de vele tentjes gaan zitten die dit station rijk is, en nee dat is geen probleem je kunt met je eigen drinken gewoon zitten waar je wil (i love this country) en daar ontvouwt zich het volgende: een oud vrouwtje verschijnt aan de horizon precies op dat punt waar de roltrap de 2e verdieping raakt, ik zie in eerste instantie slechts haar hoofd en haar benen, alles wat er tussen hoort te zitten ben ik even kwijt hoe dat komt blijkt als ze eenmaal van de roltrap de hal in loopt....ze loopt nl. krom en niet zo n beetje ook, ze loopt als een perfecte winkelhaak met in de ene hand een stok en in de andere hand een vogelkooi en in haar slipstream loopt haar familie, maar wat er ook gebeurt zij blijft voorop lopen, de kleinkinderen (neem ik aan) blijven netjes of aan haar zijde of er net achter, maar nooit ervoor, het is gewoon een vreemd iets om naar te kijken aangezien mevrouw naar schatting ouder is dan 90 en het tempo heeft van een slak die zich door een kuipje boter moet worstelen...ik heb mij dit laten uitleggen door een chinees en naar blijkt heeft dit met respect voor de ouderen te maken, wat vooral hier in China nog erg belangrijk is....je ouders zorgen hun hele leven voor jou en jij zorgt op het juiste moment de rest van jou leven voor hun!
Terwijl ik deze familie probeer te volgen wordt ik afgeleid door een man, een zwerver die al een tijdje naar mij staat te staren, nu ben ik dat ondertussen wel gewend maar dit heeft een ander gevoel hij kijkt niet met verbazing maar met hebzucht, voor zover je hebzucht een blik kunt geven, soms groet ik plotseling de argeloze chinees die mij aanstaart maar in het geval van zwervers is dat geen goed idee aangezien ze dan denken dat ze geld krijgen en dan blijven ze je achtervolgen, maar goed terwijl ik dit bedenk staat die man nog steeds te staren, dus ik gooi mijn wenkbrauwen de lucht in, maak een vragend gebaar en hij schrijdt neder.......
Wachtend op de duistere dingen die komen gaan, komt hij met weinig overtuiging naar mijn tafeltje het lijkt of de tijd even stil staat iedereen om ons heen bevriest als teken dat de klok even een seconde overslaat een seconde die een eeuwigheid lijkt te duren. Op een meter afstand van mij blijft hij staan..... kijkt radeloos langs mij heen, heft zijn hand op en wijst naar...........het blikje dat voor mij op tafel staat!!
hij wil graag het lege blikje hebben voor het statie geld, geen probleem , ik geef het aan hem en met een licht knikje van zijn hoofd bedankt hij mij draait zich om en gaat verder scharrelen.
Ondertussen is het tijd om naar het perron te gaan want het “boarden”van de trein is ook hele onderneming op zich. Om te beginnen mag je niet zonder meer het perron op, je kaartje wordt bij de ingang gecontroleerd waarna je mag doorlopen dan volgt het simpele gedeelte, het zoeken van jou wagon en jou slaapplaats nu dat is perfect aangegeven op Chinese treinen ik had bv wagon 10 bed 032 welnu de wagons zijn van vooraf genummerd 1 tot en met 25 je loopt wagon 10 in, je kunt, eenmaal binnen, kun je maar een kant op....en op de deuren die je nu ziet staan keurig 4 nummers corresponderend met de 4 bedden in de cabine je zoekt jou bed gooit je spullen erop en klaar is kees......je bed ligt al opgemaakt klaar, op je bed liggen meestal ook sloffen die je geacht wordt te dragen , (het aanhouden van je schoenen wordt als onrein beschouwt?! Spugen en Rochelen is geen probleem hihi) vandaag is het de luxe verpakking want ik heb ook een tandenborstel, tandpasta , zeep en servetten annex wc papier (andere jaren was dat niet, we gaan vooruit) dan staat er ook bij elk voertuig een bediende keurig in uniform die op elke vraag die je hebt een antwoordt hoort te hebben, als ze engels zou spreken maar mevr. 01113, zoals ons “slaafje”heet volgens haar naambordje, heeft helaas niet zo’n rijke vocabulaire maar ach zelfs in haar eigen taal zegt ze ook niet zoveel.
Mijn “medebewoners” zijn deze keer ook niet zo spraakzaam dus stort ik mij maar op dit blog terwijl voor de chinezen hun volgende ritueel alweer van start gaat en dat is het aanschouwen wie er in welke coupe zit, wat doet ie en waar gaan ze heen enz. enz. alleen bij mij drommen ze natuurlijk weer samen om zich te vergapen aan mijn paarse haar wat het gesprek van de wagon is. En na de gebruikelijke formaliteiten, op de foto met die, op de foto met de ander, op de foto met de volgende, laten ze mij wonderwel grotendeels met rust en iedereen druipt af naar zijn of haar bunk en doet de oogjes toe.
Dan komt mevr., 01113 de kaartjes omruilen....eehhh omruilen?? oh ja dat had ik nog niet uitgelegd dat is weer zo’n nutteloze actie bedoelt om het werk in de wereld te houden .
Zij komt langs, dan geef je haar jou kaartje, zij stopt dat op een plek in een map dat overeenkomt met jou bed, daarna geeft zij jou een hard kaartje, (een soort creditcard-achtig kaartje) terug, waar je verder niets mee kan, maarrrrr je moet het wel bewaren want zodra je in de buurt komt van het station van bestemming komt zij weer , wil dat harde kaartje terug en geeft vervolgens jou je eigen 1e oorspronkelijke kaartje weer terug?!?!?! de zin hiervan heeft mij altijd ontgaan,maar zo doen ze dat al jaren, de zin “de zon gaat zinloos onder, morgen moet zij toch weer op” is hier helemaal van toepassing.
En terwijl dit allemaal in mijn hoofd rond spookt krijg ik toch een beetje trek nu loopt er in deze luxe trein een versnaperingen mevrouw rond met …...jahhh versnaperingen ik besluit op safe te spelen en ga voor een tube Pringles en een reepje chocola met een fles jus d Orange....ik reken de benodigde 1 euro 10 cent af??? (wonderlijk dat het bij ons allemaal zo duur moet zijn) en ga maar in me bedje liggen schrijven pfff nog 12 uur te gaan voor de zon zinloos opkomt want...vanavond moet zij toch ook weer onder.
Zai jian
Cheng
Zo lopen er hele gezinnen met wasmanden te slepen die vol zitten met hun kleding en alle goederen die ze hebben aangeschaft in hun “shoppingmode” in Beijing...hun kleine kinderen dwarrelen er achteraan met hun broeken waar geen kruis in zit de zogenaamde leerbroeken om ze zindelijk te maken en dat zindelijke bestaat dan uit het feit dat wanneer ze “moeten”ze ook gelijk kunnen hurken en laat maar lopen die handel waar je ook bent ( midden in een winkelcentrum, op een druk station) om maar een paar voorbeelden te noemen.
Ik zie een man die in z’n eentje met 7 koffers loopt te zeulen en het is werkelijk een mooi tafereel om even te aanschouwen...vanaf dat de man het station binnen komt herhaalt zich het volgende.. ...man komt aan, haalt 7 koffers uit een auto hij neemt vervolgens 3 koffers brengt ze binnen, rent weer naar buiten pakt de volgende 2 zet die ook binnen bij de andere en herhaalt de handelingen tot alle koffers binnen staan, maar wij bevinden ons op het centrale station van Beijing en dat is dus niet zo klein...ik ben benieuwd waar de man naar toe moet en volg hem een tijdje nu hoor ik u zeggen waarom help je die man dan niet even, maar even voor dat jullie dat dachten zag ik al dat hij wel hulp krijgt aangeboden maar dat dus niet wil.... nu bestaat dit station uit 2 verdiepingen en er is geen lift dus dat kan nog leuk worden :) nu is er wel een roltrap maar de man besluit wederom geheel opgesloten in zijn eigen wereldje om de trap te gaan uitproberen nu neemt hij de koffers een voor een, trap op, trap af, trap op, trap af.....ik laat de man voor wat hij is en wordt moe bij de gedachte over waar de man heen op weg is en wat hij gaat doen als hij daar aankomt.
Ik heb nog even voor mijn trein vertrekt en ben met een blikje cola in een van de vele tentjes gaan zitten die dit station rijk is, en nee dat is geen probleem je kunt met je eigen drinken gewoon zitten waar je wil (i love this country) en daar ontvouwt zich het volgende: een oud vrouwtje verschijnt aan de horizon precies op dat punt waar de roltrap de 2e verdieping raakt, ik zie in eerste instantie slechts haar hoofd en haar benen, alles wat er tussen hoort te zitten ben ik even kwijt hoe dat komt blijkt als ze eenmaal van de roltrap de hal in loopt....ze loopt nl. krom en niet zo n beetje ook, ze loopt als een perfecte winkelhaak met in de ene hand een stok en in de andere hand een vogelkooi en in haar slipstream loopt haar familie, maar wat er ook gebeurt zij blijft voorop lopen, de kleinkinderen (neem ik aan) blijven netjes of aan haar zijde of er net achter, maar nooit ervoor, het is gewoon een vreemd iets om naar te kijken aangezien mevrouw naar schatting ouder is dan 90 en het tempo heeft van een slak die zich door een kuipje boter moet worstelen...ik heb mij dit laten uitleggen door een chinees en naar blijkt heeft dit met respect voor de ouderen te maken, wat vooral hier in China nog erg belangrijk is....je ouders zorgen hun hele leven voor jou en jij zorgt op het juiste moment de rest van jou leven voor hun!
Terwijl ik deze familie probeer te volgen wordt ik afgeleid door een man, een zwerver die al een tijdje naar mij staat te staren, nu ben ik dat ondertussen wel gewend maar dit heeft een ander gevoel hij kijkt niet met verbazing maar met hebzucht, voor zover je hebzucht een blik kunt geven, soms groet ik plotseling de argeloze chinees die mij aanstaart maar in het geval van zwervers is dat geen goed idee aangezien ze dan denken dat ze geld krijgen en dan blijven ze je achtervolgen, maar goed terwijl ik dit bedenk staat die man nog steeds te staren, dus ik gooi mijn wenkbrauwen de lucht in, maak een vragend gebaar en hij schrijdt neder.......
Wachtend op de duistere dingen die komen gaan, komt hij met weinig overtuiging naar mijn tafeltje het lijkt of de tijd even stil staat iedereen om ons heen bevriest als teken dat de klok even een seconde overslaat een seconde die een eeuwigheid lijkt te duren. Op een meter afstand van mij blijft hij staan..... kijkt radeloos langs mij heen, heft zijn hand op en wijst naar...........het blikje dat voor mij op tafel staat!!
hij wil graag het lege blikje hebben voor het statie geld, geen probleem , ik geef het aan hem en met een licht knikje van zijn hoofd bedankt hij mij draait zich om en gaat verder scharrelen.
Ondertussen is het tijd om naar het perron te gaan want het “boarden”van de trein is ook hele onderneming op zich. Om te beginnen mag je niet zonder meer het perron op, je kaartje wordt bij de ingang gecontroleerd waarna je mag doorlopen dan volgt het simpele gedeelte, het zoeken van jou wagon en jou slaapplaats nu dat is perfect aangegeven op Chinese treinen ik had bv wagon 10 bed 032 welnu de wagons zijn van vooraf genummerd 1 tot en met 25 je loopt wagon 10 in, je kunt, eenmaal binnen, kun je maar een kant op....en op de deuren die je nu ziet staan keurig 4 nummers corresponderend met de 4 bedden in de cabine je zoekt jou bed gooit je spullen erop en klaar is kees......je bed ligt al opgemaakt klaar, op je bed liggen meestal ook sloffen die je geacht wordt te dragen , (het aanhouden van je schoenen wordt als onrein beschouwt?! Spugen en Rochelen is geen probleem hihi) vandaag is het de luxe verpakking want ik heb ook een tandenborstel, tandpasta , zeep en servetten annex wc papier (andere jaren was dat niet, we gaan vooruit) dan staat er ook bij elk voertuig een bediende keurig in uniform die op elke vraag die je hebt een antwoordt hoort te hebben, als ze engels zou spreken maar mevr. 01113, zoals ons “slaafje”heet volgens haar naambordje, heeft helaas niet zo’n rijke vocabulaire maar ach zelfs in haar eigen taal zegt ze ook niet zoveel.
Mijn “medebewoners” zijn deze keer ook niet zo spraakzaam dus stort ik mij maar op dit blog terwijl voor de chinezen hun volgende ritueel alweer van start gaat en dat is het aanschouwen wie er in welke coupe zit, wat doet ie en waar gaan ze heen enz. enz. alleen bij mij drommen ze natuurlijk weer samen om zich te vergapen aan mijn paarse haar wat het gesprek van de wagon is. En na de gebruikelijke formaliteiten, op de foto met die, op de foto met de ander, op de foto met de volgende, laten ze mij wonderwel grotendeels met rust en iedereen druipt af naar zijn of haar bunk en doet de oogjes toe.
Dan komt mevr., 01113 de kaartjes omruilen....eehhh omruilen?? oh ja dat had ik nog niet uitgelegd dat is weer zo’n nutteloze actie bedoelt om het werk in de wereld te houden .
Zij komt langs, dan geef je haar jou kaartje, zij stopt dat op een plek in een map dat overeenkomt met jou bed, daarna geeft zij jou een hard kaartje, (een soort creditcard-achtig kaartje) terug, waar je verder niets mee kan, maarrrrr je moet het wel bewaren want zodra je in de buurt komt van het station van bestemming komt zij weer , wil dat harde kaartje terug en geeft vervolgens jou je eigen 1e oorspronkelijke kaartje weer terug?!?!?! de zin hiervan heeft mij altijd ontgaan,maar zo doen ze dat al jaren, de zin “de zon gaat zinloos onder, morgen moet zij toch weer op” is hier helemaal van toepassing.
En terwijl dit allemaal in mijn hoofd rond spookt krijg ik toch een beetje trek nu loopt er in deze luxe trein een versnaperingen mevrouw rond met …...jahhh versnaperingen ik besluit op safe te spelen en ga voor een tube Pringles en een reepje chocola met een fles jus d Orange....ik reken de benodigde 1 euro 10 cent af??? (wonderlijk dat het bij ons allemaal zo duur moet zijn) en ga maar in me bedje liggen schrijven pfff nog 12 uur te gaan voor de zon zinloos opkomt want...vanavond moet zij toch ook weer onder.
Zai jian
Cheng
