"As time goes by"
Door: Chris
Blijf op de hoogte en volg Cheng
12 Maart 2012 | China, Shanghai
Vandaag een dagje niets te doen dus hebben Bart (u weet wel, mijn ex collega uit het hotelwezen die hier stage loopt) en ik besloten vandaag samen op stap te gaan.
We gingen op weg naar “Jing An temple” een tempel gebouw uit 247 BC in het koninkrijk van Wu later afgebroken en hernieuwd opgebouwd in 1216 op zijn huidige locatie.
Bart had foto’s gezien van vrienden en die waren erg mooi dus moesten wij daar ook maar eens gaan kijken. Nadat wij ons eerst door hordes bedelaars hebben heen geworsteld, die echt die meest vreemde dingen doen om maar geld los te krijgen van passanten (zie video) stonden wij voor de ingang waar een bordje hing: entree 30 yuan.....alleen er was nergens een ticket office of zo te zien dus liepen we verder want misschien was dat wel binnen het gebouw.
Maar hoever we ook liepen niemand hield ons tegen en wij hebben de tempel dan ook bezocht, kan ik met het schaamrood op de kaken zeggen, zonder een cent te betalen, en die arme monniken hebben het al zo moeilijk hoor ik u zeggen welnu dat valt wel mee maar daarover later meer.
Op onze tocht door deze ”mooie “tempel die onderverdeeld bleek te zijn in een aantal ruimtes om te bidden en ik zeg expres “ruimtes” want meer kan ik het niet noemen. De grootste bid ruimte bleek ook alleen maar dat, een enorme ruimte van beton, hier en daar aangekleed met iets van een gordijn en met in elke hoek een paar grote bouwlampen die je zo bij de gamma kunt kopen en in het midden een beeld dat je kunt vereren. En de andere locaties waar je kon bidden zagen er al niet veel beter uit op een na die had tenminste nog enorme houten pilaren door de ruimte staan en wat meer locale versiersels....maar ja het is ook wel weer begrijpelijk aangezien monniken in China nog echt arm zijn en zo en dus moeten leven van wat de mensen hun geven....toch?
Op de binnenplaats van de tempel was dan ook een soort van enorme ketel geplaatst met verschillende verdiepingen waar je geld in kon werpen en hoe hoger je raak gooide hoe meer geluk je zou krijgen in je leven (zie video) uiteraard heb ik ook even een poging gewaagd want wie kan er niet wat extra geluk gebruiken, maar helaas na 7 pogingen heb ik het maar opgegeven want ik raakte helemaal niets.
Wij hebben daarna nog een rondje door het complex gemaakt en zelfs nog even door gelopen naar de hogere verdiepingen waar we eigenlijk niet mochten komen, maar niemand die ons tegenhield, en daarna zouden we weer naar de uitgang gaan want deze hele tempel viel een beetje tegen.
Nu kwamen wij bij het verlaten van het complex in een gang terecht waar allerlei kamertjes op uitkwamen en waar hier en daar de ramen van open stonden, niet dat we nieuwsgierig waren hoor maar uit belangstelling kijk je toch eens hier en daar naar binnen...en bij een van die ramen viel ons ineens iets op........in deze kamer waren een stuk of 7 mensen bezig om geld te tellen en niet zomaar geld neee de tafels in deze ruimte lagen echt bezaait met geld ENORME stapels geld lagen links en rechts verspreidt door de kamer, ik bedoel, met dit geld kon je een klein midden-amerikaans land een jaar lang van voedsel voorzien, met dit geld was in een klap de honger uit Afrika verdwenen, met dit geld...enfin u begrijpt het denk ik nu wel. (zie video)
dus om even terug te komen op hoe arm monniken zijn in vergelijk met de vele bedelaars die buiten zitten die echt moeten knokken om hun hoofd boven water te houden, die er, zoals u op enkele foto’s kunt zien, er erg slecht aan toe zijn, nou dan valt het met die armoede dus wel mee!
En al dromend over hoe wij al dat geld zouden uitgeven gingen wij op weg richting het centrum van Shanghai wat niet al te ver verwijderd was van onze huidige locatie en natuurlijk kwamen we onderweg langs de Ashton Martin dealers, de Rolex shops, de Wedgwood winkel, waar een enkel simpel bord al 1000 euro kon kosten...ja wij wisten wel waar dat geld aan op zou gaan :).
Onderweg kwamen we ook in de buurt van het Langham hotel, een leuk klein hotelletje in het centrum van de stad waar, zodra je naar binnen stapt, het een totaal andere wereld is dan buiten. Dit was echt een heel mooi en naar het zich laat aanzien ook wel een duur hotel.
We waren hier omdat er in dit hotel een studiegenoot van Bart werkte en we gingen even kijken of zij “thuis “was. En ja hoor Sophie was weliswaar vrij, maar wel aanwezig, want ook zij mocht net als alle andere stagiairs in het hotel wonen waar ze werken.
Sophie was een aardig, leuk, studentikoos meisje die erg op haar plaats leek te zijn in dit hotel, zo’n type vrouw die ik over een paar jaar wel zag als iemand die een hoge managementfunctie zou hebben bij een top hotel ergens op deze globe, en nu maar hopen dat ze, als ze daar eenmaal werkt, mij ook nog herinnert en misschien korting kan regelen, maar ik heb ijdele hoop.
Maar voor nu leek zij erg op haar plaats in dit gezellige ouderwetse en jaren 40 aandoende hotel. Tijdens de kleine rondleiding die zij ons gaf zag ik de vleugel, die in de centrale lobby stond, al gebruikt worden in "Ricks café American", u weet wel uit de onvergetelijke klassieker “Casablanca” met Humphrey Bogart in de hoofdrol, en de eerste tonen van “As time goes by” hoorde ik al langs me heen glijden, hoewel, zo legde Sophie uit, de vleugel niet eens werd gebruikt en daar helaas alleen maar stond ter decoratie.
Op de 1e verdieping werd op de donkere maar heel veel sfeer uitdragende muren een stomme film vertoont, waar je onder het genot van een kopje koffie of iets anders, van kon gaan zitten genieten.
Ja, je kon de “roaring forties” ruiken. De plek waar je in de voor dagen van de 2e wereld oorlog je de soldaten van het Amerikaanse leger kon zien zitten met hun liefjes, waren het niet dat dit hotel in China staat en niet in New York city, USA, waar het overigens niet zou misstaan.
Het was nu best al wel laat geworden en we moesten nog eten, gelukkig wist Bart wel een “goed restaurantje” nu ben ik altijd vol van vertrouwen dus ik volgde zijn leiderschap en hij leidde mij weg van de hoofdstraat de nauwe beklemmende zijstraten van Shanghai in.
Langzamerhand verdwenen de winkels en de hordes mensen die altijd om ons heen dartelen, en was er voornamelijk alleen maar.... leegte en kantoorgebouwen om ons heen, zelfs de gebruikelijke straatverkopers ( youwantRolex?, Nike?, Girl?, Watch?) durfde ons hier niet te volgen..... maar op mijn vraag ….eh weet je wel waar we naar toe gaan? Antwoorde hij met de zekerheid en vastberadenheid van een General manager....jazeker, volg mij maar gewoon! Zo gezegd zo gedaan. En na nog wat straatjes te zijn doorkruist en hele verbaasde gezichten van Chinezen te hebben getrotseerd aangezien er zo diep in de binnenlanden van Shanghai schijnbaar nooit enige buitenlander is waargenomen, stonden we ineens voor een aardig en best wel druk eethuisje met op de buitenmuur in grote letters de naam: “GROOTMOEDERS RESTAURANT”... ik zeg nog: fijn, en hier gaan we eten?? Wij... 2 stoere Hollandse jongens? En hij reageerde: wacht maar tot je binnen bent en gegeten hebt!
En inderdaad ik heb al mijn woorden terug genomen het was echt een heerlijk restaurant, lekker eten, aardige bediening, die het niet altijd helemaal snapte,maar geef ze eens ongelijk.
Goeie atmosfeer...alhoewel met 27 graden binnen best wel warm en de Jus d Orange die wij bij ons eten bestelde kon je gewoon opeten zoveel vruchtvlees zat erin maarrrrrrr ik kan niet anders zeggen, het was heerlijk!!!! en niet duur, zoals bijna overal in China.
Na het eten gingen we een afzakkertje doen, wat ook weer een avontuur op zich was want wederom wist Bart wel een plekkie dus ik weer in de volg mode en terwijl ik mijn benen opstart om weer een flinke wandeling te gaan beginnen bots ik bijna tegen Bart op die alweer stil staat en een vies klein schimmig hosteltje binnen gaat wat 2 deuren verwijderd is van grootmoeders restaurant...ik nam nog aan dat hij per vergissing hier was binnen gestapt maar mijn verbazing was des te groter toen hij gewoon door liep met mij in zijn kielzog. Hij stapte de aldaar gelocaliseerde lift in en wenkte mij te volgen.... DIE lift? vroeg met angstige ogen.....DIE lift moet ik in??
DIE lift...ehh hoe zal ik die eens beginnen te omschrijven...lift is een nogal groot woord voor het hok waarnaar ik nu sta te staren en slaat meestal op een ruimte waar je met ongeveer 8 personen in kan en die je vervolgens naar boven of naar beneden transporteert, een ruimte die netjes en schoon is, met noodvoorzieningen, enz, enz....maar van dit alles kun je in deze “lift” absoluut niets terug vinden....we kunnen er nauwelijks met z’n 2en in. De gehele binnenkant is of beplakt met zwarte folie of met een spuitbus zwarte verf bewerkt daar overheen hangen wat vage posters van dingen die de gemiddelde vampier liefhebbende gothic figuren wel leuk zouden vinden en daar bovenop heeft het hijs mechanisme van deze kast duidelijk moeite met de richting die hij zou moeten gaan namelijk....naar boven.
We moesten naar de 5e verdieping maar met het cijfer 4 op het nauwelijks leesbare display houdt de “lift” er schijnbaar mee op ….we hangen stil.......en nu? Vraag ik toch met enige angst in mijn stem aangezien ik mij hier al de hele nacht zie zitten en ik me niet kan voorstellen dat er in China erg snel gewerkt zal worden om mensen uit een lift te bevrijden om 10 uur ‘s avonds, geduld, zegt Bart, wacht maar even....en warempel, na, wat een eeuwigheid leek te duren maar in werkelijkheid waarschijnlijk maar 10 sec was, veranderd het display cijfer van 4 naar 5 en de dingen die moeten doorgaan voor deuren, openen zich krakend en piepend en een kale lege ruimte openbaart zich voor ons.......ehhh probeer ik vertwijfeld uit te brengen......We stappen uit en ik drentel achter Bart aan die schijnbaar weet wat ie doet want hij loopt met vaste tred een sortiment van brandtrap op, een gang in, slaat een hoek om en loopt weer, nog steeds met mij vertwijfeld achter zich aan, een lege ruimte door....en alles wat ik kan denken is ...waar gaan we in vredesnaam naar toe????!!
Dat blijkt als we ergens bovenin het gebouw een deur doorgaan nog even een zwart gordijn opzij moeten schuiven en ineens staan we in een soort enorm gezellig café helemaal op de bovenverdieping van dit gebouw, zo’n plek die je alleen kan vinden als je iemand kent die er al eens is geweest, met een werkelijk ADEMBENEMEND uitzicht!
Wonderlijk genoeg zitten er maar een handjevol mensen binnen, schijnbaar is dit nog een van de best bewaarde geheimen van Shanghai want wij kunnen 1e rangs zitten met voor ons de gehele verlichte “Bund” (zie foto) om op uit te kijken, op heerlijke zachte krukken kunnen wij genietend van exotische drankjes het uitzicht in ons opnemen, hier zou je kunnen sterven en het niet eens erg vinden, concluderen we, na wat alcoholische versnaperingen.
Dit is echt een plek die ik niet zo snel meer zal vergeten en onder het genot van drankjes zoals de “China Red” en “Singapore Sling” waan ik me even terug in de jaren 40 in het hotel van Sophie, wat ik in gedachte even terug plaats naar Casablanca en waar we op de zachte tonen van “As time goes by” nog een slokje nemen en verder dromen wat te doen met al dat geld als we eenmaal rijk zijn.
Zai Jian en Wan An
Cheng
We gingen op weg naar “Jing An temple” een tempel gebouw uit 247 BC in het koninkrijk van Wu later afgebroken en hernieuwd opgebouwd in 1216 op zijn huidige locatie.
Bart had foto’s gezien van vrienden en die waren erg mooi dus moesten wij daar ook maar eens gaan kijken. Nadat wij ons eerst door hordes bedelaars hebben heen geworsteld, die echt die meest vreemde dingen doen om maar geld los te krijgen van passanten (zie video) stonden wij voor de ingang waar een bordje hing: entree 30 yuan.....alleen er was nergens een ticket office of zo te zien dus liepen we verder want misschien was dat wel binnen het gebouw.
Maar hoever we ook liepen niemand hield ons tegen en wij hebben de tempel dan ook bezocht, kan ik met het schaamrood op de kaken zeggen, zonder een cent te betalen, en die arme monniken hebben het al zo moeilijk hoor ik u zeggen welnu dat valt wel mee maar daarover later meer.
Op onze tocht door deze ”mooie “tempel die onderverdeeld bleek te zijn in een aantal ruimtes om te bidden en ik zeg expres “ruimtes” want meer kan ik het niet noemen. De grootste bid ruimte bleek ook alleen maar dat, een enorme ruimte van beton, hier en daar aangekleed met iets van een gordijn en met in elke hoek een paar grote bouwlampen die je zo bij de gamma kunt kopen en in het midden een beeld dat je kunt vereren. En de andere locaties waar je kon bidden zagen er al niet veel beter uit op een na die had tenminste nog enorme houten pilaren door de ruimte staan en wat meer locale versiersels....maar ja het is ook wel weer begrijpelijk aangezien monniken in China nog echt arm zijn en zo en dus moeten leven van wat de mensen hun geven....toch?
Op de binnenplaats van de tempel was dan ook een soort van enorme ketel geplaatst met verschillende verdiepingen waar je geld in kon werpen en hoe hoger je raak gooide hoe meer geluk je zou krijgen in je leven (zie video) uiteraard heb ik ook even een poging gewaagd want wie kan er niet wat extra geluk gebruiken, maar helaas na 7 pogingen heb ik het maar opgegeven want ik raakte helemaal niets.
Wij hebben daarna nog een rondje door het complex gemaakt en zelfs nog even door gelopen naar de hogere verdiepingen waar we eigenlijk niet mochten komen, maar niemand die ons tegenhield, en daarna zouden we weer naar de uitgang gaan want deze hele tempel viel een beetje tegen.
Nu kwamen wij bij het verlaten van het complex in een gang terecht waar allerlei kamertjes op uitkwamen en waar hier en daar de ramen van open stonden, niet dat we nieuwsgierig waren hoor maar uit belangstelling kijk je toch eens hier en daar naar binnen...en bij een van die ramen viel ons ineens iets op........in deze kamer waren een stuk of 7 mensen bezig om geld te tellen en niet zomaar geld neee de tafels in deze ruimte lagen echt bezaait met geld ENORME stapels geld lagen links en rechts verspreidt door de kamer, ik bedoel, met dit geld kon je een klein midden-amerikaans land een jaar lang van voedsel voorzien, met dit geld was in een klap de honger uit Afrika verdwenen, met dit geld...enfin u begrijpt het denk ik nu wel. (zie video)
dus om even terug te komen op hoe arm monniken zijn in vergelijk met de vele bedelaars die buiten zitten die echt moeten knokken om hun hoofd boven water te houden, die er, zoals u op enkele foto’s kunt zien, er erg slecht aan toe zijn, nou dan valt het met die armoede dus wel mee!
En al dromend over hoe wij al dat geld zouden uitgeven gingen wij op weg richting het centrum van Shanghai wat niet al te ver verwijderd was van onze huidige locatie en natuurlijk kwamen we onderweg langs de Ashton Martin dealers, de Rolex shops, de Wedgwood winkel, waar een enkel simpel bord al 1000 euro kon kosten...ja wij wisten wel waar dat geld aan op zou gaan :).
Onderweg kwamen we ook in de buurt van het Langham hotel, een leuk klein hotelletje in het centrum van de stad waar, zodra je naar binnen stapt, het een totaal andere wereld is dan buiten. Dit was echt een heel mooi en naar het zich laat aanzien ook wel een duur hotel.
We waren hier omdat er in dit hotel een studiegenoot van Bart werkte en we gingen even kijken of zij “thuis “was. En ja hoor Sophie was weliswaar vrij, maar wel aanwezig, want ook zij mocht net als alle andere stagiairs in het hotel wonen waar ze werken.
Sophie was een aardig, leuk, studentikoos meisje die erg op haar plaats leek te zijn in dit hotel, zo’n type vrouw die ik over een paar jaar wel zag als iemand die een hoge managementfunctie zou hebben bij een top hotel ergens op deze globe, en nu maar hopen dat ze, als ze daar eenmaal werkt, mij ook nog herinnert en misschien korting kan regelen, maar ik heb ijdele hoop.
Maar voor nu leek zij erg op haar plaats in dit gezellige ouderwetse en jaren 40 aandoende hotel. Tijdens de kleine rondleiding die zij ons gaf zag ik de vleugel, die in de centrale lobby stond, al gebruikt worden in "Ricks café American", u weet wel uit de onvergetelijke klassieker “Casablanca” met Humphrey Bogart in de hoofdrol, en de eerste tonen van “As time goes by” hoorde ik al langs me heen glijden, hoewel, zo legde Sophie uit, de vleugel niet eens werd gebruikt en daar helaas alleen maar stond ter decoratie.
Op de 1e verdieping werd op de donkere maar heel veel sfeer uitdragende muren een stomme film vertoont, waar je onder het genot van een kopje koffie of iets anders, van kon gaan zitten genieten.
Ja, je kon de “roaring forties” ruiken. De plek waar je in de voor dagen van de 2e wereld oorlog je de soldaten van het Amerikaanse leger kon zien zitten met hun liefjes, waren het niet dat dit hotel in China staat en niet in New York city, USA, waar het overigens niet zou misstaan.
Het was nu best al wel laat geworden en we moesten nog eten, gelukkig wist Bart wel een “goed restaurantje” nu ben ik altijd vol van vertrouwen dus ik volgde zijn leiderschap en hij leidde mij weg van de hoofdstraat de nauwe beklemmende zijstraten van Shanghai in.
Langzamerhand verdwenen de winkels en de hordes mensen die altijd om ons heen dartelen, en was er voornamelijk alleen maar.... leegte en kantoorgebouwen om ons heen, zelfs de gebruikelijke straatverkopers ( youwantRolex?, Nike?, Girl?, Watch?) durfde ons hier niet te volgen..... maar op mijn vraag ….eh weet je wel waar we naar toe gaan? Antwoorde hij met de zekerheid en vastberadenheid van een General manager....jazeker, volg mij maar gewoon! Zo gezegd zo gedaan. En na nog wat straatjes te zijn doorkruist en hele verbaasde gezichten van Chinezen te hebben getrotseerd aangezien er zo diep in de binnenlanden van Shanghai schijnbaar nooit enige buitenlander is waargenomen, stonden we ineens voor een aardig en best wel druk eethuisje met op de buitenmuur in grote letters de naam: “GROOTMOEDERS RESTAURANT”... ik zeg nog: fijn, en hier gaan we eten?? Wij... 2 stoere Hollandse jongens? En hij reageerde: wacht maar tot je binnen bent en gegeten hebt!
En inderdaad ik heb al mijn woorden terug genomen het was echt een heerlijk restaurant, lekker eten, aardige bediening, die het niet altijd helemaal snapte,maar geef ze eens ongelijk.
Goeie atmosfeer...alhoewel met 27 graden binnen best wel warm en de Jus d Orange die wij bij ons eten bestelde kon je gewoon opeten zoveel vruchtvlees zat erin maarrrrrrr ik kan niet anders zeggen, het was heerlijk!!!! en niet duur, zoals bijna overal in China.
Na het eten gingen we een afzakkertje doen, wat ook weer een avontuur op zich was want wederom wist Bart wel een plekkie dus ik weer in de volg mode en terwijl ik mijn benen opstart om weer een flinke wandeling te gaan beginnen bots ik bijna tegen Bart op die alweer stil staat en een vies klein schimmig hosteltje binnen gaat wat 2 deuren verwijderd is van grootmoeders restaurant...ik nam nog aan dat hij per vergissing hier was binnen gestapt maar mijn verbazing was des te groter toen hij gewoon door liep met mij in zijn kielzog. Hij stapte de aldaar gelocaliseerde lift in en wenkte mij te volgen.... DIE lift? vroeg met angstige ogen.....DIE lift moet ik in??
DIE lift...ehh hoe zal ik die eens beginnen te omschrijven...lift is een nogal groot woord voor het hok waarnaar ik nu sta te staren en slaat meestal op een ruimte waar je met ongeveer 8 personen in kan en die je vervolgens naar boven of naar beneden transporteert, een ruimte die netjes en schoon is, met noodvoorzieningen, enz, enz....maar van dit alles kun je in deze “lift” absoluut niets terug vinden....we kunnen er nauwelijks met z’n 2en in. De gehele binnenkant is of beplakt met zwarte folie of met een spuitbus zwarte verf bewerkt daar overheen hangen wat vage posters van dingen die de gemiddelde vampier liefhebbende gothic figuren wel leuk zouden vinden en daar bovenop heeft het hijs mechanisme van deze kast duidelijk moeite met de richting die hij zou moeten gaan namelijk....naar boven.
We moesten naar de 5e verdieping maar met het cijfer 4 op het nauwelijks leesbare display houdt de “lift” er schijnbaar mee op ….we hangen stil.......en nu? Vraag ik toch met enige angst in mijn stem aangezien ik mij hier al de hele nacht zie zitten en ik me niet kan voorstellen dat er in China erg snel gewerkt zal worden om mensen uit een lift te bevrijden om 10 uur ‘s avonds, geduld, zegt Bart, wacht maar even....en warempel, na, wat een eeuwigheid leek te duren maar in werkelijkheid waarschijnlijk maar 10 sec was, veranderd het display cijfer van 4 naar 5 en de dingen die moeten doorgaan voor deuren, openen zich krakend en piepend en een kale lege ruimte openbaart zich voor ons.......ehhh probeer ik vertwijfeld uit te brengen......We stappen uit en ik drentel achter Bart aan die schijnbaar weet wat ie doet want hij loopt met vaste tred een sortiment van brandtrap op, een gang in, slaat een hoek om en loopt weer, nog steeds met mij vertwijfeld achter zich aan, een lege ruimte door....en alles wat ik kan denken is ...waar gaan we in vredesnaam naar toe????!!
Dat blijkt als we ergens bovenin het gebouw een deur doorgaan nog even een zwart gordijn opzij moeten schuiven en ineens staan we in een soort enorm gezellig café helemaal op de bovenverdieping van dit gebouw, zo’n plek die je alleen kan vinden als je iemand kent die er al eens is geweest, met een werkelijk ADEMBENEMEND uitzicht!
Wonderlijk genoeg zitten er maar een handjevol mensen binnen, schijnbaar is dit nog een van de best bewaarde geheimen van Shanghai want wij kunnen 1e rangs zitten met voor ons de gehele verlichte “Bund” (zie foto) om op uit te kijken, op heerlijke zachte krukken kunnen wij genietend van exotische drankjes het uitzicht in ons opnemen, hier zou je kunnen sterven en het niet eens erg vinden, concluderen we, na wat alcoholische versnaperingen.
Dit is echt een plek die ik niet zo snel meer zal vergeten en onder het genot van drankjes zoals de “China Red” en “Singapore Sling” waan ik me even terug in de jaren 40 in het hotel van Sophie, wat ik in gedachte even terug plaats naar Casablanca en waar we op de zachte tonen van “As time goes by” nog een slokje nemen en verder dromen wat te doen met al dat geld als we eenmaal rijk zijn.
Zai Jian en Wan An
Cheng
