My sweet American mother
Door: Chris
Blijf op de hoogte en volg Cheng
14 Maart 2012 | China, Shanghai
Een van de laatste dagen in Shanghai is aangebroken, morgen komen mijn mensen hier naar toe gedruppeld uit alle delen van China en overmorgen kunnen we eindelijk op weg naar Hongkong en verkassen wij uit it “hellhole” dat Shanghai heet.
Nooit eerder was een Chinese stad mij zo tegengevallen en dat komt voornamelijk door die agressieve verkopers en hun verkooptechniek, de eerste dagen was het uit te houden, daarna worden ze irritant, en de laatste paar dagen wil je ze gewoon dood schieten. Ze weten van geen ophouden, minuten lang draven ze met je mee en sinds de laatste dagen gaan ze ook aan mijn kleren hangen om mij maar zover te krijgen dat ik hun winkeltje bezoek en alles wat ze bereiken is het tegendeel.
Tussen al dit geweld ben ik ook, zei het per ongeluk, een tegenoffensief begonnen, ik had net weer twee vrouwen van me af geslagen (welke man vindt dat nou niet leuk om te zeggen, maar dat even tussendoor.) toen ik, door verveling gedreven, besloot "hun" eens te gaan stalken, gewoon om te kijken hoe zij aan werk waren, want voor hun is het gewoon een betaalde job, alhoewel ze er niet veel voor krijgen.
Zo zag ik dat ze inzoomde op hun volgende potentiële slachtoffer, met hun nieuwe truc die ik overigens ook pas sinds een paar dagen door had....de zogenaamde “pardon, wilt u even helpen truc”..dit gaat als volgt...uiteraard wordt ook hier weer in groepjes van 2 of 3 gewerkt en men gaat foto’s van elkaar staan nemen, komt hun “slachtoffer in de buurt, of beter nog: zij zorgen er wel voor dat jij bij hun in buurt komt, dan wordt er vriendelijk gevraagd, wilt u misschien een foto van ons nemen a.u.b.? En door onze service gerichtheid en vriendelijkheid weigeren wij westerlingen zelden, is mijn ervaring en nemen de foto, direct hierop gaat de oude truc in werking en wordt een kletspraatje begonnen en voor je het als nietsvermoedend voorbijganger weet...zit je met je reet achter een kopje thee t.w.v. € 120.... per kopje wel te verstaan.
Nu zag ik mijn weergaloze duo inzoomen op een weerloze, naar later bleek, Amerikaanse vrouw die net de pensioengerechtigde leeftijd had bereikt en van haar zuurverdiende centjes op vakantie was in China. En dat kon ik natuurlijk niet laten gebeuren als een ware Kuifje (die hier ook zijn voetsporen sinds 1947 heeft staan, met het album “de blauwe lotus”) sprong ik, nadat duidelijk was dat deze mevrouw in hun snode plannen zou trappen, naar voren riep op enkele meters van het groepje: hé moeder, daar ben je ...ik was je al kwijt!!!! en met al mijn overredings- kracht wurmde ik mij tussen deze vrouw en haar oplichters en ik fluisterde de vrouw toe: als u niet opgelicht wil worden speelt u even mee, ik leg zo alles uit....en zonder dat ze wat uit kon, dan wel, durfde brengen, misschien was ik wel een in China levende gek die haar wilde vermoorden, nam ik haar aan de arm en “sleurde” haar een paar meter verder, ondertussen naar haar belagers verontschuldigend roepend: sorry hoor!! en tijdens deze sleurpartij probeerde ik haar zo snel mogelijk op de hoogte te brengen van wat er aan de hand was.
De vrouw op leeftijd leek even onder de indruk van alles wat er gebeurde maar ze herpakte zich en nadat ik in het kort haar heel snel had verteld dat dit avontuur met deze mensen haar zomaar een paar honderd dollar kan kosten, riep zei ineens tot mijn verbazing naar de oplichtende dames: sorry, mijn zoon en ik zouden nog ergens anders naar toe gaan :) de dame in kwestie bleek goed bij haar positieven, al was ze niet op hoogte van deze in scene gezette oplichters truc...maar ze kon snel genoeg denken en had schijnbaar genoeg mensen kennis om mij te geloven...want voor het zelfde geld, bedacht ik mij opeens later, had ik een klap voor mijn kop te pakken en een aanklacht wegens aanranding.
Toen de dames met het zuur op hun gezicht vertrokken, kon ik de vrouw in alle rust alles uitleggen en een op afstand alles gevolgd hebbend echtpaar uit Finland kwam naar ons toe en bevestigde gelukkig ook nog eens mijn verhaal tegenover de vrouw. Die werkelijk geloofde dat ze vrienden met haar wilden worden en alleen maar een kopje thee wilde drinken. Maar ze was wel dankbaar!!
nadat dit avontuur ook weer tot een goed einde was gebracht ging mijn op dit moment eigenlijk saaie leventje verder..want ik heb alles nu wel gezien hier en alles wat ik hier doe is wachten op mijn team die over een paar dagen hier gelukkig zijn en dan kunnen we verder reizen naar Hongkong waar ik eindelijk mag beginnen met werken, hihi grappig ik begin iets Chinees te krijgen, de meeste mensen zijn niet zo gedreven om eindelijk eens te kunnen werken.
Nou ben ik hier omdat ik ben uitgenodigd door een Chinees bedrijf, dus ik voelde mij vereerd en speciaal dat mij die eer, uit alle fotografen ter wereld, was toebedeeld.
Tot ik Rafael tegen kwam...een inwoner van Zuid-Amerika en fotograaf jawel...ik liep met mijn fototoestel wat plaatjes te schieten om een beetje in oefening te blijven en hij liep langs met zijn handen vol spullen en apparatuur op weg naar een wat verderop gelegen locatie, toen hij het geheel niet meer kon houden schoot ik even te hulp, hij keek naar mij en naar mijn toestel en zei: ook fotograaf? Ik riep: jazeker, zal ik even helpen? Graag, zei hij weer. Ik liep even mee naar waar hij zijn plaatjes ging schieten en hij vertelde me dat hij hier al 4 maanden aan het werk was en dat hij het wel leuk vond en hij vroeg me of ik wist waarom Chinezen toch zo dol zijn op buitenlandse fotografen? Ehh geen idee zei ik, misschien statusverhogend? Ja zoiets zal het wel zijn, riep hij, niemand aan wie ik het vraag weet het,...ohh zijn er nog meer buitenlandse fotografen hier dan? vroeg ik benieuwd, er nu toch aan twijfelend dat ik zo apart was? Man zei hij, hele hordes werken er in China , en daar ging mijn laatste overgebleven gevoel van apartheid....naar blijkt huren de Chinezen alles in wat ook maar een camera kan beethouden! Maar ach, het houdt je van de straat :).
Dit waren de spannendste dingen van de afgelopen dagen, u ziet het wordt een beetje saai, op de, “mag ik even met u op de foto” na dan want dat gaat nooit vervelen, denk ik. Misschien, uitgaand van de Nederlandse ondernemingsgeest, is het een idee om mezelf te verhuren voor feesten en partijen hier in China, je huurt mij in en zet me op een centrale locatie neer binnen uw bedrijf en iedereen mag met mij op de foto......ja, dat zijn de ideeën waar je rijk van wordt......of toch niet!!!
En terwijl ik, uitkijkend op de rivier, (die als het eb is wordt schoongemaakt en ontdaan van al het afval dat de gewone gemiddelde Chinese burger in het water flikkert), even bij mijn favo koffietentje (zie foto) geniet van een overheerlijke Latte Macchiato en het uitzicht, bedenk ik nog wel 10 voor Chinezen zakelijk interessante ideeën, die bij nader inzien ook weer allemaal onmogelijk blijken. En daar loop ik zowaar ook mijn lieve Amerikaanse “moeder” weer tegen het lijf...ze wenkt me naar haar toe en en ik moet even iets bukken van haar..dan geeft ze mij een zoen op de wang en fluistert: bedankt jongen...ze hebben het, het laatste uur, nog eens 7 keer geprobeerd. Bedankt!!
Zai Jian
Cheng
Nooit eerder was een Chinese stad mij zo tegengevallen en dat komt voornamelijk door die agressieve verkopers en hun verkooptechniek, de eerste dagen was het uit te houden, daarna worden ze irritant, en de laatste paar dagen wil je ze gewoon dood schieten. Ze weten van geen ophouden, minuten lang draven ze met je mee en sinds de laatste dagen gaan ze ook aan mijn kleren hangen om mij maar zover te krijgen dat ik hun winkeltje bezoek en alles wat ze bereiken is het tegendeel.
Tussen al dit geweld ben ik ook, zei het per ongeluk, een tegenoffensief begonnen, ik had net weer twee vrouwen van me af geslagen (welke man vindt dat nou niet leuk om te zeggen, maar dat even tussendoor.) toen ik, door verveling gedreven, besloot "hun" eens te gaan stalken, gewoon om te kijken hoe zij aan werk waren, want voor hun is het gewoon een betaalde job, alhoewel ze er niet veel voor krijgen.
Zo zag ik dat ze inzoomde op hun volgende potentiële slachtoffer, met hun nieuwe truc die ik overigens ook pas sinds een paar dagen door had....de zogenaamde “pardon, wilt u even helpen truc”..dit gaat als volgt...uiteraard wordt ook hier weer in groepjes van 2 of 3 gewerkt en men gaat foto’s van elkaar staan nemen, komt hun “slachtoffer in de buurt, of beter nog: zij zorgen er wel voor dat jij bij hun in buurt komt, dan wordt er vriendelijk gevraagd, wilt u misschien een foto van ons nemen a.u.b.? En door onze service gerichtheid en vriendelijkheid weigeren wij westerlingen zelden, is mijn ervaring en nemen de foto, direct hierop gaat de oude truc in werking en wordt een kletspraatje begonnen en voor je het als nietsvermoedend voorbijganger weet...zit je met je reet achter een kopje thee t.w.v. € 120.... per kopje wel te verstaan.
Nu zag ik mijn weergaloze duo inzoomen op een weerloze, naar later bleek, Amerikaanse vrouw die net de pensioengerechtigde leeftijd had bereikt en van haar zuurverdiende centjes op vakantie was in China. En dat kon ik natuurlijk niet laten gebeuren als een ware Kuifje (die hier ook zijn voetsporen sinds 1947 heeft staan, met het album “de blauwe lotus”) sprong ik, nadat duidelijk was dat deze mevrouw in hun snode plannen zou trappen, naar voren riep op enkele meters van het groepje: hé moeder, daar ben je ...ik was je al kwijt!!!! en met al mijn overredings- kracht wurmde ik mij tussen deze vrouw en haar oplichters en ik fluisterde de vrouw toe: als u niet opgelicht wil worden speelt u even mee, ik leg zo alles uit....en zonder dat ze wat uit kon, dan wel, durfde brengen, misschien was ik wel een in China levende gek die haar wilde vermoorden, nam ik haar aan de arm en “sleurde” haar een paar meter verder, ondertussen naar haar belagers verontschuldigend roepend: sorry hoor!! en tijdens deze sleurpartij probeerde ik haar zo snel mogelijk op de hoogte te brengen van wat er aan de hand was.
De vrouw op leeftijd leek even onder de indruk van alles wat er gebeurde maar ze herpakte zich en nadat ik in het kort haar heel snel had verteld dat dit avontuur met deze mensen haar zomaar een paar honderd dollar kan kosten, riep zei ineens tot mijn verbazing naar de oplichtende dames: sorry, mijn zoon en ik zouden nog ergens anders naar toe gaan :) de dame in kwestie bleek goed bij haar positieven, al was ze niet op hoogte van deze in scene gezette oplichters truc...maar ze kon snel genoeg denken en had schijnbaar genoeg mensen kennis om mij te geloven...want voor het zelfde geld, bedacht ik mij opeens later, had ik een klap voor mijn kop te pakken en een aanklacht wegens aanranding.
Toen de dames met het zuur op hun gezicht vertrokken, kon ik de vrouw in alle rust alles uitleggen en een op afstand alles gevolgd hebbend echtpaar uit Finland kwam naar ons toe en bevestigde gelukkig ook nog eens mijn verhaal tegenover de vrouw. Die werkelijk geloofde dat ze vrienden met haar wilden worden en alleen maar een kopje thee wilde drinken. Maar ze was wel dankbaar!!
nadat dit avontuur ook weer tot een goed einde was gebracht ging mijn op dit moment eigenlijk saaie leventje verder..want ik heb alles nu wel gezien hier en alles wat ik hier doe is wachten op mijn team die over een paar dagen hier gelukkig zijn en dan kunnen we verder reizen naar Hongkong waar ik eindelijk mag beginnen met werken, hihi grappig ik begin iets Chinees te krijgen, de meeste mensen zijn niet zo gedreven om eindelijk eens te kunnen werken.
Nou ben ik hier omdat ik ben uitgenodigd door een Chinees bedrijf, dus ik voelde mij vereerd en speciaal dat mij die eer, uit alle fotografen ter wereld, was toebedeeld.
Tot ik Rafael tegen kwam...een inwoner van Zuid-Amerika en fotograaf jawel...ik liep met mijn fototoestel wat plaatjes te schieten om een beetje in oefening te blijven en hij liep langs met zijn handen vol spullen en apparatuur op weg naar een wat verderop gelegen locatie, toen hij het geheel niet meer kon houden schoot ik even te hulp, hij keek naar mij en naar mijn toestel en zei: ook fotograaf? Ik riep: jazeker, zal ik even helpen? Graag, zei hij weer. Ik liep even mee naar waar hij zijn plaatjes ging schieten en hij vertelde me dat hij hier al 4 maanden aan het werk was en dat hij het wel leuk vond en hij vroeg me of ik wist waarom Chinezen toch zo dol zijn op buitenlandse fotografen? Ehh geen idee zei ik, misschien statusverhogend? Ja zoiets zal het wel zijn, riep hij, niemand aan wie ik het vraag weet het,...ohh zijn er nog meer buitenlandse fotografen hier dan? vroeg ik benieuwd, er nu toch aan twijfelend dat ik zo apart was? Man zei hij, hele hordes werken er in China , en daar ging mijn laatste overgebleven gevoel van apartheid....naar blijkt huren de Chinezen alles in wat ook maar een camera kan beethouden! Maar ach, het houdt je van de straat :).
Dit waren de spannendste dingen van de afgelopen dagen, u ziet het wordt een beetje saai, op de, “mag ik even met u op de foto” na dan want dat gaat nooit vervelen, denk ik. Misschien, uitgaand van de Nederlandse ondernemingsgeest, is het een idee om mezelf te verhuren voor feesten en partijen hier in China, je huurt mij in en zet me op een centrale locatie neer binnen uw bedrijf en iedereen mag met mij op de foto......ja, dat zijn de ideeën waar je rijk van wordt......of toch niet!!!
En terwijl ik, uitkijkend op de rivier, (die als het eb is wordt schoongemaakt en ontdaan van al het afval dat de gewone gemiddelde Chinese burger in het water flikkert), even bij mijn favo koffietentje (zie foto) geniet van een overheerlijke Latte Macchiato en het uitzicht, bedenk ik nog wel 10 voor Chinezen zakelijk interessante ideeën, die bij nader inzien ook weer allemaal onmogelijk blijken. En daar loop ik zowaar ook mijn lieve Amerikaanse “moeder” weer tegen het lijf...ze wenkt me naar haar toe en en ik moet even iets bukken van haar..dan geeft ze mij een zoen op de wang en fluistert: bedankt jongen...ze hebben het, het laatste uur, nog eens 7 keer geprobeerd. Bedankt!!
Zai Jian
Cheng
