Koh Chang

Het prachtige eiland midden in de Thaise zee, groot, mooi, heel natuurrijk en….bijzonder toeristisch om er komen is nogal een onderneming als je geen georganiseerde reis hebt, gelukkig heb ik hulp in de vorm van mijn lokale gids Joy, allereerst rijdt je richting Trat helemaal aan de grens met Cambodja en daar neem je de boot en met een 20 minuten durend overtocht ben je op een van de mooiste eilanden van Thailand, maarrrrr....voordat ik zover ben wordt ik uitgenodigd door Joy om even haar ouderlijk huis te bezichtigen, we zijn aan vroege kant dus stem ik toe en bereid me voor op de .. laat ik zeggen.....andere omstandigheden waarin deze mensen wonen....dat blijkt, eenmaal aangekomen, nog een understatement.

En dat bedoel ik niet naar het slechte maar meer naar het hele goede want terwijl ik op de snelweg rijdt met een vaartje van 100 km per uur, hoor ik naast me Joy roepen: langzaam, langzaam, nu roept ze dat constant, want ik geloof dat ze een beetje bang is van auto’s, maar goed ik ga wat langzamer, geen probleem, en terwijl ik achter mij de file zie ophopen, is er voor mij niets aan de hand.

Wederom hoor ik: slower, slower please.....ik leg haar uit dat als ik nog langzamer ga rijden we achteruit gaan, maar ze snapt de grap niet en maakt gebaren met haar hand om nog steeds vaart te minderen, lieve schat, ik zit op een SNELweg ook in Thailand is er denk ik een minimum snelheid, en terwijl ik dat probeer uit te leggen roept zij: stop, stop, in here, in here....verbaast kijk ik door de voorruit en zie dat er stuk vangrail is verwijderd en een zandpad ontvouwd zich daarachter.....in here??? Vraag ik verbaasd, yes, yes, is het antwoord,ok, jij zegt het, ik draai mijn stuur en hobbel over het zandpad richting.....ja waar naar toe eigenlijk ik zie alleen maar palmbomen en duriantrees, there, there wijst ze en inderdaad tussen al het bijzonder mooie groen hier om mij heen verrijst een prachtig huis, nou ja huis, meer landgoed, haar ouders blijken grootgrond bezitters en hebben hier een paar hectare en een meertje of 3 a 4.....het is een paradijs op aarde, het personeel en hun familie leeft op het terrein en het is er werkelijk wonderschoon, haar hele familie staat al klaar om mij te verwelkomen en natuurlijk eten aan te bieden haha.

Nadat alle verplichtingen zijn gedaan krijg ik een rondleiding over het terrein en zie aan de andere kant van het meer op een heerlijke rustige locatie nog een huis staan, wie woont daar, vraag ik belangstelllend, come, come zegt ze, ze spreekt echt heel vaak met 2 woorden, bij het huis aangekomen, knielt ze, vouwt haar handen samen en buigt haar hoofd?????? Eehh, ik weet even niet wat te doen, en buig, uit respect, mijn hoofd ook maar, wederom vraag ik....ehh wie woonde hier?? Boedha, antwoord ze.....Boedha? herhaal ik, yes, yes, boedha lives here, ik sta voor een gemiddelde 4 kamer woning enkel en alleen voor boedha, wow.....en zegt ze: aan de andere kant van het terrein staat nog zo’n huis.

Ik ben er stil van, we lopen terug naar de mainbuilding en ik ga even in de tuin zitten om een en ander in me op te nemen, ik praat wat met haar vader die schijnbaar een hoge pief is in deze buurt, we drinken nog wat thee en gaan weer op weg want...er moet nog wel gewerkt worden.
Op naar de ferry dus, want ik heb wel eens vaker de boot gemist haha en dan moeten we wachten tot morgenochtend, dat zou mijn tijd schema niet zo leuk vinden.

Ik ben dus op het eiland om een vrij nieuw hotel te promoten het AWA, wederom een zeer mooi hotel met een enorme luxe uitstralingen een prachtig uitzicht over zee, zoals u op de foto,s kunt had ik er geen moeite mee om hier te werken. In de bar van datzelfde hotel raak ik bij toeval in gesprek met iemand uit Pluak Daeng, die naar later blijkt, aldaar een nieuw hotel heeft geopend, of ik misschien tijd heb om daar ook wat foto,s te maken voor de nieuw te bouwen website, dat is dus niet tegen dovemans oren gezegd maar first things first, eerst dit hotel, gelukkig is dit hotel niet zo moeilijk, 1.het is nieuw 2. Het is modern dus de foto’s zijn snel gemaakt en ik krijg de volgende vreemde vraag voor geschoteld: of ik zin heb om te gaan zwemmen, nou is deze vraag niet zo vreemd het is meer mijn zwempartner die wat vreemder blijkt, ze vragen of ik zin heb om te gaan zwemmen met een olifant???

Eeeh, en wederom kan ik niets anders doen dan verbaasd kijken. Tuurlijk, roep ik, terwijl ik mij herpak en doe alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Nu is het dat voor deze mensen waarschijnlijk ook maar niet voor mij, ik wordt naar het dieren verblijf gebracht, krijg een grote zak kleine bananen mee, er wordt een baby olifantje naar mij toe gebracht, men wijst een richting op en zegt: beach there! En dat is het....daarloop ik dan als doorgewinterde olifanten trainer met een baby olifant door het dorp naar de zee??? Kan het nog gekker worden deze trip, bedenk ik me. Gek genoeg doet de olifant precies wat ik zeg, of liever gezegt, hij volgt gedwee de banaantjes die ik hem voor hou, en eenmaal bij het water aangekomen loopt hij gewoon stug door met mij in zijn verbaasde kielzog, hij vindt het fantastisch, en ik?? Ik stiekum ook.

Groetjes Cheng