Lood !!
Door: Cheng
Blijf op de hoogte en volg Cheng
20 Mei 2016 | Thailand, Trat
Het is weer zover, de laatste loodjes dienen zich aan, het voelt alsof er lood in mijn schoenen zit, de schoenen die ik speciaal voor deze trip heb aangeschaft en die nu gewoon helemaal uitgeleefd zijn, net als ik, ik voel me leeg, zwak, moe en misselijk, de afgelopen weken zijn voorbij gevlogen maar toch heb ik het gevoel dat ik hier al maanden ben, ik heb in die korte tijd zoveel gedaan en weer zoveel mensen ontmoet, en voor diegene die denken “jaja, hard werken?, beetje in de zon liggen en af en toe een fotootje schieten zal je bedoelen”voor diegene voeg ik bij hoge uitzondering een paar foto’s van mezelf toe, terwijl ik bezig ben. Ja.......het werkende leven hier is niet gemakkelijk!
De kilometer teller van mijn auto stond op 786km toen ik hem kreeg nu aan het eind van mijn avontuur geeft diezelfde teller 4953km aan...dat staat gelijk aan het aantal kilometers dat mijn oma (als ik die had) zou weg rijden in een jaar! Ik heb de mooiste en de vreselijkste plaatsen mogen aanschouwen, van het industriele Pluak Daeng (waar vreemd genoeg toch mijn hart ligt) tot aan het zeer toeristische, zonovergoten eiland Koh Chang, mocht u daar ooit in de buurt zijn gaat u dan naar het plaatsje Bang Bao op de pier daar zit een prachtig eetcafeetje genaamd Buddha view, met een belgische eigenaar en een fantastisch uitzicht en keuken kun je hier echt heerlijk eten en drinken.
Nadat mij gisteren is gevraagd om in Pluak Daeng een nieuw hotel uit te proberen bevond ik mij al snel op de ferry terug richting Rayong provincie. Het hotel is zelfs zo nieuw.... ik ben gast nummer 3 ik slaap er een paar nachten en geef mijn bevindingen door aan het management zodat men hier de service eventueel nog kan verbeteren. Nu heb ik een klein beetje verstand van hotels dus binnen 4 minuten zie ik al gelijk de eerste kleine problemen, er is bv. geen handdoekenrek om je net gebruikte handdoeken op te drogen, er is geen douche stang om je douchekop op en neer te bewegen, deze is gefixeerd op een hoogte, en als je als hotel westerse gasten wil aantrekken is een douche stang toch wel een vereiste, want de gemiddelde westerling is iets groter dan de gemiddelde thai. Ik neem mijzelf hier dus als voorbeeld.
En zo vindt ik gedurende mijn verblijf nog meer kleine ongemakkelijkheden, die, op gebruikelijke Thaise wijze direct worden opgelost door het personeel van de zeer jonge en vrouweijke eigenaresse, ouder dan een jaar of 25 kan ze echt niet zijn en....groter ook niet haha.
Maar het einde vaan de trip nadert rap en ik ben kapot, zoveel gedaan, zoveel beleefd, mijn gevoel wordt nog het beste weergegeven door de stewardessen die ik onderweg tegen kwam (zie foto) ja lieve mensen, zo voel ik me ook!! OP!, LEEG!, UITGELEEFD!
En dan moet ik nog aan de lange lange reis terug beginnen, pff ik zie er nu alweer tegen op en in mijn hoofd plan ik alweer de volgende trip deze kant op, met een lading ervaring en nieuwe vrienden kijk ik terug op een geslaagde tocht, een lange tocht, een mooie tocht, ik hou mezelf voor: hoe eerder ik naar huis kan hoe beter, want des te eerder kan ik weer deze kant op. Net als toen ik kind was, dan zeg je tegen jezelf: als dit of dat gebeurt mag je een snoepje en als er dan niets gebeurde gaf je het een 2e kans en daarna gaf je gewoon op en nam je de hele trommel.
Verdrietig en teneergeslagen zit ik op mijn hotelkamer te wachten tot het tijd is weg te gaan maar afscheid zal ik nooit nemen, want op een mooie dag keer ik weder!!
Dank jullie wel voor het lezen, en hopelijk tot gauw
Groetjes Cheng
De kilometer teller van mijn auto stond op 786km toen ik hem kreeg nu aan het eind van mijn avontuur geeft diezelfde teller 4953km aan...dat staat gelijk aan het aantal kilometers dat mijn oma (als ik die had) zou weg rijden in een jaar! Ik heb de mooiste en de vreselijkste plaatsen mogen aanschouwen, van het industriele Pluak Daeng (waar vreemd genoeg toch mijn hart ligt) tot aan het zeer toeristische, zonovergoten eiland Koh Chang, mocht u daar ooit in de buurt zijn gaat u dan naar het plaatsje Bang Bao op de pier daar zit een prachtig eetcafeetje genaamd Buddha view, met een belgische eigenaar en een fantastisch uitzicht en keuken kun je hier echt heerlijk eten en drinken.
Nadat mij gisteren is gevraagd om in Pluak Daeng een nieuw hotel uit te proberen bevond ik mij al snel op de ferry terug richting Rayong provincie. Het hotel is zelfs zo nieuw.... ik ben gast nummer 3 ik slaap er een paar nachten en geef mijn bevindingen door aan het management zodat men hier de service eventueel nog kan verbeteren. Nu heb ik een klein beetje verstand van hotels dus binnen 4 minuten zie ik al gelijk de eerste kleine problemen, er is bv. geen handdoekenrek om je net gebruikte handdoeken op te drogen, er is geen douche stang om je douchekop op en neer te bewegen, deze is gefixeerd op een hoogte, en als je als hotel westerse gasten wil aantrekken is een douche stang toch wel een vereiste, want de gemiddelde westerling is iets groter dan de gemiddelde thai. Ik neem mijzelf hier dus als voorbeeld.
En zo vindt ik gedurende mijn verblijf nog meer kleine ongemakkelijkheden, die, op gebruikelijke Thaise wijze direct worden opgelost door het personeel van de zeer jonge en vrouweijke eigenaresse, ouder dan een jaar of 25 kan ze echt niet zijn en....groter ook niet haha.
Maar het einde vaan de trip nadert rap en ik ben kapot, zoveel gedaan, zoveel beleefd, mijn gevoel wordt nog het beste weergegeven door de stewardessen die ik onderweg tegen kwam (zie foto) ja lieve mensen, zo voel ik me ook!! OP!, LEEG!, UITGELEEFD!
En dan moet ik nog aan de lange lange reis terug beginnen, pff ik zie er nu alweer tegen op en in mijn hoofd plan ik alweer de volgende trip deze kant op, met een lading ervaring en nieuwe vrienden kijk ik terug op een geslaagde tocht, een lange tocht, een mooie tocht, ik hou mezelf voor: hoe eerder ik naar huis kan hoe beter, want des te eerder kan ik weer deze kant op. Net als toen ik kind was, dan zeg je tegen jezelf: als dit of dat gebeurt mag je een snoepje en als er dan niets gebeurde gaf je het een 2e kans en daarna gaf je gewoon op en nam je de hele trommel.
Verdrietig en teneergeslagen zit ik op mijn hotelkamer te wachten tot het tijd is weg te gaan maar afscheid zal ik nooit nemen, want op een mooie dag keer ik weder!!
Dank jullie wel voor het lezen, en hopelijk tot gauw
Groetjes Cheng
