lood komt altijd als laatste
Door: Cheng
Blijf op de hoogte en volg Cheng
15 Oktober 2018 | Filipijnen, Quezon City
Het is weer zover, mijn reis is bijna ten einde, en waar ik het normaal verschrikkelijk vindt om weer terug te keren, merk ik dat ik dit gevoel nu niet heb, begrijp me niet verkeerd ik heb genoten van elke minuut, ja, ook van elke minuut in de Filipijnen, maar omdat ik er niet op gerekend had dat ik daarheen zou gaan, normaal lees en surf ik me een beetje in, was het voor mij nogal een cultuur schok.
Toch had ik niets willen missen, op de mislukte overal na, misschien, ik heb weer vele nieuwe mensen leren kennen en ik heb de mens weer beter leren kennen. Ik heb gezien verschrikkelijk sommige mensen hier wonen, en hoe verschrikkelijk ze hier kunnen wonen als ze het iets beter hebben dan de gemiddelde Filipijn, ik vond het fantastisch te poseren voor alle selfies die iedereen met mij wilde nemen, ik was vereerd door het eten wat men mij aanbood zelfs als dat betekende dat ze zelf minder te eten hadden die avond. Ik ben blij dat ik weer een ander land heb mogen leren kennen, en misschien.....heel misschien keer ik nog wel een keer terug.
Want, zo verzekerd elke Filipijn mij zodra je Manilla verlaten hebt is het heel anders, dus moet ik nog een keer terug om ook deze zijde van het land te ervaren, hopelijk zonder de agressieve immigration officer die, om de een of andere reden, mij moest hebben, en 1000 vragen op mij afvuurt, hij wil zelfs mijn Facebook en berichten bekijken? Dat weiger ik vriendelijk, dus meneer wordt nog agressiever 'of ik twijfel aan zijn leiderschap? En weet ik wel wie hij is? Ik heb geen idee maar ik besluit toch maar in te binden en deze meneer volledig gelijk te geven, en met een lichte ongemeende buiging van respect vertel ik hem dat hij de baas en er ook zo uitziet, en dat hij werkelijk alles goed onder controle heeft!
Ik mag door, zonder enige vorm van betaling, ik zie nu bij mijn lezers wat vragende gezichten, ja, het schijnt hier heel normaal te zijn, om problemen te voorkomen, je een kleine donatie doet aan het persoonlijke fonds van diegene die voor je staat, zoals de traffic officer die mij staande hield omdat ik ergens afgeslagen was waar dat niet mocht, als ik hem erop wijs dat ik gewoon de andere 30 auto's volgde die hetzelfde deden, ,mag dat niet baten, rijbewijs graag! Hoor ik op autoritaire wijze, ik kruip weer eens door het stof en besluit mee te werken, meneer wijst mij op een boete van 2000 pesos zegge en schrijven 32 euro, maar ik merk ook dat hij hapert om te schrijven? Hij blijft er een tijdje lekker omheen draaien tot mijn gids mij in mijn oor fluistert dat ik hem wat geld moet toestoppen en dat we dan kunnen gaan! Mijn verbazing kan niet groter zijn dan op dat moment, ok ik pak een briefje van 500 pesos (8 euro) vraag de man of ik zijn klapbord, wat hij al die tijd in zijn handen heeft, mag zien, schuif het geld eronder en geef het terug aan hem, hij pakt het behendig aan tezamen met de banknote die eronder verborgen zit, heft zijn vinger op naar de hemel en zegt: niet meer doen he!
Doorrijden!... klinkt het ferm uit zijn mond, thank you, zeg ik nog en stort mij weer volledig op de ochtend spits.
Ik verlaat het land met gemengde gevoelens, de warme, liefdevolle mensen versus de harde egoïstische chauffeurs, de meeste mensen die ik heb leren kennen hier zijn zo aardig en vriendelijk ook al hebben ze niets, zelfs de meest basic dingen (een stortbak voor toilet) ontbreekt hier vaak. Ik ben ook blij dat ik weer terug mag naar Thailand voor een paar dagen om bij te komen. Ik weet niet of ik hier ooit zal wederkeren. Maar de Filipijnse bevolking zit voor altijd in mijn hart.
Een welgemeend: Maraming salamat po, voor jullie allemaal, ik ga naar huis en dan na een paar dagen ga ik naar huis, rare zin, maar een correcte zin. Ik dank jullie weer hartelijk voor het lezen, en ik hoop dat ik jullie heb aan gestoken met het reis virus, geniet, wees voorzichtig en blijf gezond!
Paalam (tot ziens)
Cheng
Toch had ik niets willen missen, op de mislukte overal na, misschien, ik heb weer vele nieuwe mensen leren kennen en ik heb de mens weer beter leren kennen. Ik heb gezien verschrikkelijk sommige mensen hier wonen, en hoe verschrikkelijk ze hier kunnen wonen als ze het iets beter hebben dan de gemiddelde Filipijn, ik vond het fantastisch te poseren voor alle selfies die iedereen met mij wilde nemen, ik was vereerd door het eten wat men mij aanbood zelfs als dat betekende dat ze zelf minder te eten hadden die avond. Ik ben blij dat ik weer een ander land heb mogen leren kennen, en misschien.....heel misschien keer ik nog wel een keer terug.
Want, zo verzekerd elke Filipijn mij zodra je Manilla verlaten hebt is het heel anders, dus moet ik nog een keer terug om ook deze zijde van het land te ervaren, hopelijk zonder de agressieve immigration officer die, om de een of andere reden, mij moest hebben, en 1000 vragen op mij afvuurt, hij wil zelfs mijn Facebook en berichten bekijken? Dat weiger ik vriendelijk, dus meneer wordt nog agressiever 'of ik twijfel aan zijn leiderschap? En weet ik wel wie hij is? Ik heb geen idee maar ik besluit toch maar in te binden en deze meneer volledig gelijk te geven, en met een lichte ongemeende buiging van respect vertel ik hem dat hij de baas en er ook zo uitziet, en dat hij werkelijk alles goed onder controle heeft!
Ik mag door, zonder enige vorm van betaling, ik zie nu bij mijn lezers wat vragende gezichten, ja, het schijnt hier heel normaal te zijn, om problemen te voorkomen, je een kleine donatie doet aan het persoonlijke fonds van diegene die voor je staat, zoals de traffic officer die mij staande hield omdat ik ergens afgeslagen was waar dat niet mocht, als ik hem erop wijs dat ik gewoon de andere 30 auto's volgde die hetzelfde deden, ,mag dat niet baten, rijbewijs graag! Hoor ik op autoritaire wijze, ik kruip weer eens door het stof en besluit mee te werken, meneer wijst mij op een boete van 2000 pesos zegge en schrijven 32 euro, maar ik merk ook dat hij hapert om te schrijven? Hij blijft er een tijdje lekker omheen draaien tot mijn gids mij in mijn oor fluistert dat ik hem wat geld moet toestoppen en dat we dan kunnen gaan! Mijn verbazing kan niet groter zijn dan op dat moment, ok ik pak een briefje van 500 pesos (8 euro) vraag de man of ik zijn klapbord, wat hij al die tijd in zijn handen heeft, mag zien, schuif het geld eronder en geef het terug aan hem, hij pakt het behendig aan tezamen met de banknote die eronder verborgen zit, heft zijn vinger op naar de hemel en zegt: niet meer doen he!
Doorrijden!... klinkt het ferm uit zijn mond, thank you, zeg ik nog en stort mij weer volledig op de ochtend spits.
Ik verlaat het land met gemengde gevoelens, de warme, liefdevolle mensen versus de harde egoïstische chauffeurs, de meeste mensen die ik heb leren kennen hier zijn zo aardig en vriendelijk ook al hebben ze niets, zelfs de meest basic dingen (een stortbak voor toilet) ontbreekt hier vaak. Ik ben ook blij dat ik weer terug mag naar Thailand voor een paar dagen om bij te komen. Ik weet niet of ik hier ooit zal wederkeren. Maar de Filipijnse bevolking zit voor altijd in mijn hart.
Een welgemeend: Maraming salamat po, voor jullie allemaal, ik ga naar huis en dan na een paar dagen ga ik naar huis, rare zin, maar een correcte zin. Ik dank jullie weer hartelijk voor het lezen, en ik hoop dat ik jullie heb aan gestoken met het reis virus, geniet, wees voorzichtig en blijf gezond!
Paalam (tot ziens)
Cheng
