Toch weer werk, joepie !
Door: Cheng
Blijf op de hoogte en volg Cheng
08 Oktober 2017 | Thailand, Bangkok
Bangkok, de wereldstad die ik zo vaak heb bezocht maar eigenlijk niet ken want elke keer als ik ergens een hoek omga wordt ik weer verrast door iets anders wat ik niet had verwacht, maar ik hoef even niet te werken en ben hier dus nu als toerist, ik ga eens lekker van de nieuw verworven vrijheid genie……tring, tring, tring, trihing, het lijkt alsof mijn telefoon steeds ongeduldiger wordt als ik niet snel genoeg opneem haha ik verbaas mij meer door wie en vooral waarom ik nu weer gebeld wordt?
Het blijkt een kennis van een kennis van een kennis kortom iemand waar ik nog nooit van heb gehoord, maar hij kent iemand die iemand kent die mij kent, snapt u?? echt? Nou ik niet, maar dat geeft niet, interessanter is wat hij te vragen heeft: hij hoorde dat ik in het land was en of ik heel misschien, indien mogelijk, alsjeblieft toch zou kunnen helpen en een fotootje komen maken, de Thai hebben een manier van vragen waar je geen nee tegen kunt zeggen haha zou je denken maar terwijl ik hardop ‘ja hoor’ knik schudt mijn hoofd van binnen ‘neeeeee’…daar gaat mijn relax vakantie, dankbaar als hij is vraagt hij mij gelijk naar Nakhon Sawan te komen, waar? Vraag ik, Nakhon Sawan, ik heb er nog nooit van gehoord!!
Het blijkt een klein stadje net onder het midden van Thailand slechts 400 km noordelijk van Bangkok, hmmm, uit ervaring weet ik dat 400 km hier gelijk staat aan 6 a 7 uurtje rijden, wederom hoor ik de stemmen in mijn hoofd tekeer gaan: nee, doe het niet, je bent hier om te rusten!!
…. Is goed hoor, mompel ik en mijn persoonlijke voice-over zwijgt.
En daar rijdt ik dan over de Thaise snelweg, ehh herstel, over de Thaise weg die snelweg wordt genoemd, veel sneller dan 70 km kan je niet, en vaak moet je langzamer rijden om de gaten en kuilen te vermijden. Ook moet je uitkijken voor plotseling afremmend verkeer van mensen die langs de snelweg wonen, het is hier iets anders dan in Nederland, hier worden er gewoon stukken vangrail verwijderd en presto je hebt je eigen op en afrit en zelfs om benzinestations bereikbaar te maken ga je door zo’n gat en door het ernaast gelegen weiland waar wat zand is gestort ter breedte van een auto en zo hobbel je naar je bestemming langs de weg.
Het getoeter achter mij, om de zoveel tijd, komt omdat men hier links rijdt, dat weet ik en ben ik wel gewend maar dat is het probleem niet het probleem ligt hem in het feit dat de bediening van de auto ook andersom is, wat zich manifesteert in het feit dat als ik de ruitenwissers aan wil zetten ik de richting aanwijzer start en hier in Thailand kent men nog manieren, in tegenstelling tot sommige Nederlanders, als je voorganger zijn richting aanzet houden ze even in en laten de persoon voor, maar dat wil ik niet!! Ik wil zicht hebben, das al.
Waar je ook aan moet wennen als er in de middle of nowhere ineens een file ontstaat, dat kan 2 oorzaken hebben….of er staat een stoplicht op rood, ja, lieve mensen, er staan hier op een aantal snelwegen ineens stoplichten, of er is een politie: ’rij eens een keer rustig actie’ wat zoveel betekent als: men zette de weg af met wat pionnen en laten alle verkeer van 4 banen door een smal eenbaans trechtertje zijn weg vervolgen, zonder dat er ook maar een wagen wordt aangehouden en/of gecontroleerd.
En zo kom ik 7 en half uur later aan in de bruisende wereldstad die Nakhon Sawan heet, maar daarover later meer, want niet alles is wat het lijkt.
Cheng
Het blijkt een kennis van een kennis van een kennis kortom iemand waar ik nog nooit van heb gehoord, maar hij kent iemand die iemand kent die mij kent, snapt u?? echt? Nou ik niet, maar dat geeft niet, interessanter is wat hij te vragen heeft: hij hoorde dat ik in het land was en of ik heel misschien, indien mogelijk, alsjeblieft toch zou kunnen helpen en een fotootje komen maken, de Thai hebben een manier van vragen waar je geen nee tegen kunt zeggen haha zou je denken maar terwijl ik hardop ‘ja hoor’ knik schudt mijn hoofd van binnen ‘neeeeee’…daar gaat mijn relax vakantie, dankbaar als hij is vraagt hij mij gelijk naar Nakhon Sawan te komen, waar? Vraag ik, Nakhon Sawan, ik heb er nog nooit van gehoord!!
Het blijkt een klein stadje net onder het midden van Thailand slechts 400 km noordelijk van Bangkok, hmmm, uit ervaring weet ik dat 400 km hier gelijk staat aan 6 a 7 uurtje rijden, wederom hoor ik de stemmen in mijn hoofd tekeer gaan: nee, doe het niet, je bent hier om te rusten!!
…. Is goed hoor, mompel ik en mijn persoonlijke voice-over zwijgt.
En daar rijdt ik dan over de Thaise snelweg, ehh herstel, over de Thaise weg die snelweg wordt genoemd, veel sneller dan 70 km kan je niet, en vaak moet je langzamer rijden om de gaten en kuilen te vermijden. Ook moet je uitkijken voor plotseling afremmend verkeer van mensen die langs de snelweg wonen, het is hier iets anders dan in Nederland, hier worden er gewoon stukken vangrail verwijderd en presto je hebt je eigen op en afrit en zelfs om benzinestations bereikbaar te maken ga je door zo’n gat en door het ernaast gelegen weiland waar wat zand is gestort ter breedte van een auto en zo hobbel je naar je bestemming langs de weg.
Het getoeter achter mij, om de zoveel tijd, komt omdat men hier links rijdt, dat weet ik en ben ik wel gewend maar dat is het probleem niet het probleem ligt hem in het feit dat de bediening van de auto ook andersom is, wat zich manifesteert in het feit dat als ik de ruitenwissers aan wil zetten ik de richting aanwijzer start en hier in Thailand kent men nog manieren, in tegenstelling tot sommige Nederlanders, als je voorganger zijn richting aanzet houden ze even in en laten de persoon voor, maar dat wil ik niet!! Ik wil zicht hebben, das al.
Waar je ook aan moet wennen als er in de middle of nowhere ineens een file ontstaat, dat kan 2 oorzaken hebben….of er staat een stoplicht op rood, ja, lieve mensen, er staan hier op een aantal snelwegen ineens stoplichten, of er is een politie: ’rij eens een keer rustig actie’ wat zoveel betekent als: men zette de weg af met wat pionnen en laten alle verkeer van 4 banen door een smal eenbaans trechtertje zijn weg vervolgen, zonder dat er ook maar een wagen wordt aangehouden en/of gecontroleerd.
En zo kom ik 7 en half uur later aan in de bruisende wereldstad die Nakhon Sawan heet, maar daarover later meer, want niet alles is wat het lijkt.
Cheng
