Good to be back home

Het gezegde gaat 'home is where the heart is' en deze spreuk gaat ook nu voor mij weer op, hier in Thailand is het vies, druk, rommelig, chaotisch en toch voel ik mij hier op mijn plaats, al is het maar voor even, in Nederland wachten lieve en belangrijke mensen op mijn terugkeer en die wil ik ook niet teleurstellen. Mijn huisje hier ligt er verlaten bij, de huurster heeft het schoon en netjes achter gelaten en is naar haar familie vertrokken die ergens in de provincie woont. Het is die tijd van het jaar hier, zomertijd, erg, erg warm en bijna geen toeristen, dus....ook bijna geen werk voor de locals, die trekken en masse richting hun familie die in 'den verten' woont. Ik heb nog een paar daagjes rust aleer ik weer mag aanschuiven voor de volgende vlucht. Ik besluit tot een kopje koffie bij de buren, dat hoef ik in Nederland niet te doen, maar hier is het de gewoonste zaak van de wereld.

Uitbundig als altijd ,zoals overal waar ik kom hihi, wordt ik begroet door de heer en dame des huizes en ik zie gelijk iets nieuws, ze hebben hun 'huis' onderverdeeld in compartimenten door doeken vanaf het plafond op te hangen en daar overheen de kerst verlichting, het is hier echt alweer bijna kerst (oktober begint hier het seizoen) dit is nieuw, zeg ik ' yes, yes, you see everything, my friend' ja, dat hoor ik wel vaker, 'you like'? Nou, ik vindt het zo gezellig staan dat ik er ook aan denk om zoiets te doen bij mij maar dat is voor een volgende keer, want ik heb deze reis geen tijd, mijn agenda is overvol.

Over een paar dagen.... Manilla, zo mogelijk nog heter en luchtvochtiger dan hier, dus een normaal mens zou lekker aan het strand gaan liggen met een pina colada in zijn of haar handen, maar nee, niet uw schrijver dezes.....die moet zonodig actief bezig zijn. Dat actieve bestaat uit, met een aantal andere vrijwilligers wat huizen opknappen in de armste wijken van Manilla, niets uitgebreids, gewoon een likje verf, een spijkertje hier en daar, een toiletpotje, ik draai er mijn hand niet voor om de laatste keer dat ik hier was heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe sommige mensen hier moeten leven, en ik ben niet vies van wat smerige omstandigheden, maar dit is soms zo erg dat zelfs ik denk....nee, en deze mensen wonen dan met z'n 14 in zo'n hokje!!

dus...als we als mensheid een beetje actief kunnen helpen, waarom dan niet? En ik zeg met name 'actief helpen' want geld doneren is leuk en vooral heel nodig maar dat is niet voor mij, ik steek de tengels uit de mouwen en zie direct het resultaat, en alles onder het motto: kleine moeite, groot verschil. We behoren ten slotte allemaal tot de zelfde mensheid! Even een klein wetenswaardigheidje, wat er totaal niet toe doet, wist u dat als je alle lucht zou kunnen verwijderen uit de moleculen waaruit de mens is opgebouwd, je de gehele mensheid kwijt zou kunnen in een ruimte ter grootte van 2 suikerklontjes!! control-alt-delete, wissen j/n, doe ermee wat u wilt.

Mijn volgende verhaal zal komen vanaf de Filipijnen, een land waar ik een paar maanden geleden nog van zei dat ik er niet zo snel meer zou terug keren, maar het lot besloot anders. Ik ben benieuwd wat Manilla met haar 2e kans doet?

Ik wens u geen gezapige dag, maar wel een emmes of geklofte dag (nee, ik ben niet gek geworden, zoek maar op, leer momentje!)

Cheng