Wow, alles nieuw
Door: Cheng
Blijf op de hoogte en volg Cheng
10 April 2019 | Filipijnen, Manilla
Drup, drup, drup, ik pak alweer de rol keukenpapier, die bijna alweer op is en veeg alweer de zweetdruppels van mijn neus en uit de bilnaad, het is hier zooooo heet!!! ik bevind mij in een woning ergens in een van de armste wijken van Manilla, en ik sta in wat wij noemen 'het kleinste kamertje' maar hier geld dat voor het hele huis, alles is bijzonder klein, ik moet bukken als ik binnen wil komen, zijdelings schuif ik langs de lappen stof die dienst doen als muren en dat hele kleine potje zonder stortbak zal ongetwijfeld het toilet zijn, en daarom loopt er een gestadig riviertje van zweet van mijn voorhoofd, naar mijn wangen en door naar mijn kin en drupt op de vloer.
Met z'n tweeën hebben we ons in een benauwd hok geperst en ik mag dienst doen als lampophouder, dat betekent , omdat ik de langste ben, hou ik alle hoge dingen vast zodat iemand anders, op een stoel kan staan en de hele handel vast kan schroeven. 4 uur geleden stond ik nog bruine tegels te bikken die eigenlijk wit waren maar in de loop der jaren nu een hele andere kleur hadden gekregen, buiten staan niet alleen een groep belangstellende mensen die willen weten wat die grote witte man komt doen maar ook mooie verse nieuwe toiletpotten met stortbak en bril en tegels om het gravel wat nu op de grond ligt te vervangen. Om een beeld te schetsen van de ruimte waar ik mij nu bevindt, er staat een klein kinder wc potje in een klein hokje net naast de ruimte die dienst doet als keuken, er is geen spoelbak maar er staat een emmer water met een schep zodat je handmatig alles kunt weg spoelen, deze 'toilet' wordt dagelijks gebruikt door 20 man waaronder een aantal hele lieve kinderen die belangstellend alles volgen wat ik doe.
Terwijl ik sta te bikken, springen de kakkerlakken verschrikt opzij, en ik spring ook want dit had ik niet verwacht 'wat is dit? Hoor ik ze denken, daar gaat ons huisje waar we al jaren wonen...de kinderen moeten hartelijk lachen om mijn angstige blik, kennelijk zijn zij al jaren gewend aan deze hardnekkig uit te roeien beestjes. Mijn hart huilt, hoe kun je zooo leven? Gelukkig nog 2 dagen en dan hebben deze mensen een normaal toilet met stortbak en stromend water. Graag, heel graag zou ik hier alle calorieën uit mijn lichaam voor willen zweten.
Ondertussen wordt ik heel goed verzorgd door de bewoners van deze buurt, vers water wordt gehaald, eten staat onafgebroken klaar, en dan werkelijk alle soorten voedsel, ontbijt hier begint namelijk met rijst of spaghetti, gekookte kip, gebakken varken, of gefrituurde balletjes met, voor mij, onbekende inhoud, maar alles is erg lekker!!! maar graag zou ik gewoon een kopje koffie met wat toast erg lekker vinden 's ochtends om 6 uur. En wat denk je.....een paar dagen later staat er, speciaal voor mij, precies dat klaar, wat een lieve, lieve mensen!!
Een van de dochters des huizes, lees: 7 jaar, vind het leuk om kok te spelen, als ik voorstel om haar wat echte recepten te leren, glimt ze van oor tot oor, ik bereid wat makkelijke gerechten voor, gevulde eitjes en pannenkoeken, nieuwe spelling, we gaan gezellig met 40 man naar de supermarkt om ingrediënten te halen, en de volgende dag gaan we van start, en... ze blijkt een natuur talent, ik hoef niet veel zelf te doen, zelfs het pannenkoekbeslag staat ze als een wilde zelf met de hand te kloppen.... 4 uur staan we in de keuken, waar zij mij uitlegt waar alles staat en haar moeder staat trots aan de zijkant alles gade te slaan, toen ik een paar dagen geleden met haar moeder in gesprek was vertelde zij mij dat ze graag wilde dat haar dochter beter Engels zou leren, maar nu we samen in de keuken staan kan ik haar vertellen dat haar dochter heel goed Engels spreekt en verstaat.
Er zijn nog wel een hoop andere dingen die haar kinderen nog nooit hebben gedaan, zo hebben ze nog nooit een personen lift bereden, ze hebben nog nooit de zee gezien, en nog nooit met paard en wagen gereden, ik hoor u denken, dat zijn toch kleine dingen, die geen geld kosten, ja, maar als je in deze buurt woont zijn er geen liften, en de zee is maar 40 minuten verderop maar om daar te komen is geld nodig, je moet eerst met een tricycle, een soort gemotoriseerde driewieler, dan een Jeepney, dit zijn een soort dubbel verlengde jeeps waar, als je een beetje perst wel 30 a 40 man in kwijt kunt, en daarna weer een driewieler, totale kosten voor moeder en 3 kinderen...4 euro !!! Maar als je dat niet hebt....u begrijpt.
Gelukkig heb ik de beschikking over een auto, dus op een van de laatste dagen neem ik de familie mee om een paar dingen van hun 'want to do list' te schrappen. En de blik van de kinderen die voor het eerst een lift in stappen en 40 verdiepingen omhoog gaat is fantastisch, eenmaal boven worden ze nog meer verrast door het uitzicht over Manilla, de verrassingen gaan door want de flat die wij nu bezoeken is van een goede vriend en die heeft ook een zwembad op het dak, waar ze de rest van de middag gebruik van mogen maken, zelden heb ik kinderen zo uit hun 'dak' (leuke grap he?) zien gaan, als we aan het eind van de middag dan ook nog de zee, die je vanaf het dak al kon zien, van dichtbij bezoeken, blijven de monden open staan, wow, wat veel water!!
Als klap op de vuurpijl mogen ze allemaal ook nog een ritje met een paard en wagen en gaan we wat eten bij Jolibee, de Filipijnse versie van de Mac, waarna we huiswaarts keren en binnen 2 minuten ligt alles achter in de auto te dromen, van alle wilde avonturen die ze vandaag hebben beleeft, alleen ik niet want ik moet ze veilig thuis krijgen, wat niet makkelijk is in Filipijns verkeer.
Droom zacht
Cheng
Met z'n tweeën hebben we ons in een benauwd hok geperst en ik mag dienst doen als lampophouder, dat betekent , omdat ik de langste ben, hou ik alle hoge dingen vast zodat iemand anders, op een stoel kan staan en de hele handel vast kan schroeven. 4 uur geleden stond ik nog bruine tegels te bikken die eigenlijk wit waren maar in de loop der jaren nu een hele andere kleur hadden gekregen, buiten staan niet alleen een groep belangstellende mensen die willen weten wat die grote witte man komt doen maar ook mooie verse nieuwe toiletpotten met stortbak en bril en tegels om het gravel wat nu op de grond ligt te vervangen. Om een beeld te schetsen van de ruimte waar ik mij nu bevindt, er staat een klein kinder wc potje in een klein hokje net naast de ruimte die dienst doet als keuken, er is geen spoelbak maar er staat een emmer water met een schep zodat je handmatig alles kunt weg spoelen, deze 'toilet' wordt dagelijks gebruikt door 20 man waaronder een aantal hele lieve kinderen die belangstellend alles volgen wat ik doe.
Terwijl ik sta te bikken, springen de kakkerlakken verschrikt opzij, en ik spring ook want dit had ik niet verwacht 'wat is dit? Hoor ik ze denken, daar gaat ons huisje waar we al jaren wonen...de kinderen moeten hartelijk lachen om mijn angstige blik, kennelijk zijn zij al jaren gewend aan deze hardnekkig uit te roeien beestjes. Mijn hart huilt, hoe kun je zooo leven? Gelukkig nog 2 dagen en dan hebben deze mensen een normaal toilet met stortbak en stromend water. Graag, heel graag zou ik hier alle calorieën uit mijn lichaam voor willen zweten.
Ondertussen wordt ik heel goed verzorgd door de bewoners van deze buurt, vers water wordt gehaald, eten staat onafgebroken klaar, en dan werkelijk alle soorten voedsel, ontbijt hier begint namelijk met rijst of spaghetti, gekookte kip, gebakken varken, of gefrituurde balletjes met, voor mij, onbekende inhoud, maar alles is erg lekker!!! maar graag zou ik gewoon een kopje koffie met wat toast erg lekker vinden 's ochtends om 6 uur. En wat denk je.....een paar dagen later staat er, speciaal voor mij, precies dat klaar, wat een lieve, lieve mensen!!
Een van de dochters des huizes, lees: 7 jaar, vind het leuk om kok te spelen, als ik voorstel om haar wat echte recepten te leren, glimt ze van oor tot oor, ik bereid wat makkelijke gerechten voor, gevulde eitjes en pannenkoeken, nieuwe spelling, we gaan gezellig met 40 man naar de supermarkt om ingrediënten te halen, en de volgende dag gaan we van start, en... ze blijkt een natuur talent, ik hoef niet veel zelf te doen, zelfs het pannenkoekbeslag staat ze als een wilde zelf met de hand te kloppen.... 4 uur staan we in de keuken, waar zij mij uitlegt waar alles staat en haar moeder staat trots aan de zijkant alles gade te slaan, toen ik een paar dagen geleden met haar moeder in gesprek was vertelde zij mij dat ze graag wilde dat haar dochter beter Engels zou leren, maar nu we samen in de keuken staan kan ik haar vertellen dat haar dochter heel goed Engels spreekt en verstaat.
Er zijn nog wel een hoop andere dingen die haar kinderen nog nooit hebben gedaan, zo hebben ze nog nooit een personen lift bereden, ze hebben nog nooit de zee gezien, en nog nooit met paard en wagen gereden, ik hoor u denken, dat zijn toch kleine dingen, die geen geld kosten, ja, maar als je in deze buurt woont zijn er geen liften, en de zee is maar 40 minuten verderop maar om daar te komen is geld nodig, je moet eerst met een tricycle, een soort gemotoriseerde driewieler, dan een Jeepney, dit zijn een soort dubbel verlengde jeeps waar, als je een beetje perst wel 30 a 40 man in kwijt kunt, en daarna weer een driewieler, totale kosten voor moeder en 3 kinderen...4 euro !!! Maar als je dat niet hebt....u begrijpt.
Gelukkig heb ik de beschikking over een auto, dus op een van de laatste dagen neem ik de familie mee om een paar dingen van hun 'want to do list' te schrappen. En de blik van de kinderen die voor het eerst een lift in stappen en 40 verdiepingen omhoog gaat is fantastisch, eenmaal boven worden ze nog meer verrast door het uitzicht over Manilla, de verrassingen gaan door want de flat die wij nu bezoeken is van een goede vriend en die heeft ook een zwembad op het dak, waar ze de rest van de middag gebruik van mogen maken, zelden heb ik kinderen zo uit hun 'dak' (leuke grap he?) zien gaan, als we aan het eind van de middag dan ook nog de zee, die je vanaf het dak al kon zien, van dichtbij bezoeken, blijven de monden open staan, wow, wat veel water!!
Als klap op de vuurpijl mogen ze allemaal ook nog een ritje met een paard en wagen en gaan we wat eten bij Jolibee, de Filipijnse versie van de Mac, waarna we huiswaarts keren en binnen 2 minuten ligt alles achter in de auto te dromen, van alle wilde avonturen die ze vandaag hebben beleeft, alleen ik niet want ik moet ze veilig thuis krijgen, wat niet makkelijk is in Filipijns verkeer.
Droom zacht
Cheng
