Mabuhai

….zo klinkt het uit de luidsprekers van het zojuist op Naia gelande vliegtuig waar ik toevallig in zit, Naia is het nationale vliegveld van Manilla, voluit is de naam: Ninoy Aquino international airport, ja lieve lezers, ik ben op de Filipijnen, begroet door nog steeds een gecrasht toestel dat nog steeds op een stuk groen, midden tussen alle landingsbanen, staat (lees een van mijn vorige avonturen er maar op na.) ik ben altijd een beetje bevreesd als ik hier aankom, het is namelijk een land op zich, daar bedoel ik mee het gaat er heel anders aan toe dan in andere Aziatische landen. Zodra je de cabine mag verlaten staan ze daar al de zwaar bewapende mannen van de special forces, alle passagiers worden een kant op gemanoeuvreerd (mooi Scrabble woord) en via allerlei, ik noem het veehekken, komen in een ruimte terecht met allemaal hokjes, of we maar even onze Corona health pass willen laten zien?? Eeh, de meeste van ons kijken als verdwaasde gekken om zich heen, zo ook ik, mijn Corona health pass?? wasdanouweer, denk ik in onvervalst Rotterdams. Het blijkt een soort document te zijn wat je kon downloaden bij de incheckbalie op Suvarnabhumi. Hmm, dat…. hebben we met zijn allen even gemist!!

En nu? Is de vraag die iemand uit de groep durft te stellen, in gedachte zien we onszelf al op transport terug naar Thailand worden gezet. Gelukkig valt het mee, want naar blijkt kun je hier ook zo’n ding krijgen, de groep waar ik toebehoor krijgt allemaal iemand toegewezen om e.e.a. in te vullen en gelukkig krijg ik een alleraardigste jongedame, die schijnbaar fan is van Amerika want nog voor ze mijn paspoort heeft gezien krijg ik vraag 1 al naar mijn hoofd: you from America? Why? Antwoord ik, want ik heb geen idee waarom dat belangrijk is om mijn gezondheidstoestand te evalueren? En dan volgt vraag 2 die mijn hele verblijf in dit land, waar dan ook en wanneer dan ook, zal blijven achtervolgen, elke dag weer….You play basketball? Aha, het gaat over mijn lengte, even ter illustratie in Nederland ben ik klein tot normaal, hier blijk ik meer een soort van Rigardus Rijnhout.

Een klein geschiedenislesje voor diegene die GEEN IDEE hebben wie deze meneer Rijnhout is: Rigardus werd geboren op 21 april 1922 in het oude westen van Rotterdam, hij woog bij zijn geboorte al 8 kilo!! Arme mama Rijnhout, helaas had hij een groeistoornis door een tumor in zijn hoofd en deze groeistoornis betekende, in dit geval, dat hij bleef groeien, hij werd uiteindelijk 2,37 meter lang en kreeg daardoor de bijnaam ‘de reus van Rotterdam’. En zo voel ik mij ook hier tussen allemaal mensjes van niet meer dan 1,60 meter, en van daar dat ik in elke supermarkt, winkelcentrum, of hotel, de vraag krijg, speelt u basketbal, als ik zeg dat ik niet eens weet hoe zo’n ding eruit ziet, zie je ze heel verbaasd kijken.

Dit alles schiet door mijn hoofd terwijl mijn gezelschapsdame druk bezig is het een en ander in een tablet typen, ik krijg hier en daar een vraag en wat ik niet weet wordt schijnbaar met een natte vinger ingetypt, en voila, 15 minuten later ben ik in het bezit van een formulier dat zegt dat ik volledig ok ben qua Corona, niet dat ik ook maar een document en of vaccinatie bewijs heb hoeven laten zien. En nog eens 10 minuten later sta ik buiten in de bloedhitte te wachten op de auto die ik deze dagen door het Filipijnse verkeer heen mag loodsen, ik sla alvast een kruisje want dat is beslist geen sinecure. Maar daarover later meer.

Fijne dag enne...vlieg niet...voor je vleugels hebt

Tito Cheng